เรื่อง : ฐิติพันธ์ พัฒนมงคล ภาพ : ประเวช ตันตราภิรมย์
ผักแพว (ชื่อภาษาอังกฤษ : Vietnamese Coriander /ชื่อวิทยาศาสตร์: Polygonum odoratum Lour.)
ผักพื้นบ้าน นิยมกินเป็นเครื่องเคียงลาบ ส้มตำ ยำ น้ำพริก แหนมเนือง ชื่อเรียกอื่น ๆ คือ ผักไผ่ หอมจันทร์ พริกม้า
เป็นพืชล้มลุกอายุประมาณ ๑ ปี สูงราว ๓๐ เซนติเมตร ลำต้นมีข้อเป็นระยะ เส้นผ่านศูนย์กลางขนาดไม้เสียบลูกชิ้น ใบเรียวแหลมคล้ายหอกหรือใบไผ่ กว้าง ๓ เซนติเมตร ยาวไม่เกิน ๘ เซนติเมตร ออกดอกเป็นช่อสีขาวอมชมพู มีผล แต่ขนาดเล็กมาก
ผักแพวมักขึ้นเองตามธรรมชาติใกล้แหล่งน้ำหรือพื้นที่ชื้นแฉะ เช่น ริมลำห้วย หนอง คลอง บึง ขยายพันธุ์ง่ายด้วยเมล็ด หรือตัดต้นมาปักชำ รากจะงอกตามข้อ แม้แต่การนำลำต้นที่ผ่านการเด็ดใบเด็ดยอดกินแล้วมาแช่น้ำทิ้งไว้ ๓-๔ วันก็จะแตกราก ลำต้นตั้งตรงหรือทอดตามพื้นดิน
แทบทุกส่วนของผักแพวมีกลิ่นหอมเฉพาะตัว ยอดและใบมีรสเผ็ดร้อน ช่วยขับลม ขับปัสสาวะ และทำให้เจริญอาหาร ใบผักแพว ๑๐๐ กรัมมีแคลเซียมถึง ๑๙๑ มิลลิกรัม ช่วยลดความเสี่ยงภาวะกระดูกพรุน
