ทางชีวิต ของหมอชนบท (Rural doctors)

.....ในระบบการศึกษาของประเทศไทย ในปัจจุบัน นักศึกษาแพทย์ เมื่อเรียนจบ จะต้องไป ทำงาน ใช้ทุน ในโรงพยาบาล ของรัฐ ที่ต่างจังหวัด เป็นเวลา สามปี ตามนโยบาย กระจายแพทย์ สู่ชนบท ของกระทรวง สาธารณสุข
.....เคยมีเรื่องเล่าว่า แพทย์รุ่นพี่ คนหนึ่ง กล่าวเตือน รุ่นน้อง ที่ต้องไปทำงาน ใช้ทุน ในพื้นที่ ทุรกันดาร แห่งหนึ่งว่า ที่นั่น "เหงา จนได้ยินเสียง หญ้างอก"
.....และมีเรื่องเล่า จากประสบการณ์ ของอีกหลายๆ คน ที่บอกให้รู้ว่า เส้นทางชีวิต ของหมอชนบทนั้น ไม่ใช่หนทาง ที่ราบรื่น สะดวกสบาย ต้องจากญาติมิตร ไปอยู่แดนไกล พบกับความเงียบเหงา ในท้องถิ่น ชนบท อันทุรกันดาร ซ้ำบางแห่ง ยังเป็น พื้นที่ชายแดน ที่มีอันตราย จากการสู้รบ ต้องทำงานหนัก รับผิดชอบ คนไข้ เป็นจำนวนมาก และรายได้ก็น้อยกว่า แพทย์โรงพยาบาล เอกชน

.....ดังนั้นแพทย์ใช้ทุนส่วนใหญ่ เมื่อทำงานจน ครบกำหนดแล้ว จะทำเรื่อง ขอย้าย เข้าทำงานในเมือง หรือลาศึกษาต่อ เป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ เฉพาะทาง เข้าทำงานใน โรงพยาบาลเอกชน ที่ให้ค่าตอบแทนสูง เปิดคลินิกส่วนตัว เพื่อเพิ่มรายได้ และความมั่นคง ของชีวิต
.....ในอดีต ภาคชนบทของประเทศไทย เคยประสบปัญหา ขาดแคลนแพทย์ อย่างรุนแรง แม้ว่าต่อมา กระทรวง สาธารณสุข และหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง พยายาม ใช้หลาย ๆ มาตรการ เพื่อจูงใจแพทย์ ให้ปฏิบัติงาน ในชนบท เช่น เพิ่มอัตราเงินเดือน มีเงินค่าอยู่เวร นอกเวลาราชการ เงินค่าตอบแทน ในการ ไม่เปิด คลินิก ส่วนตัว เหล่านี้ แม้ช่วยให้ สถานการณ์ ดีขึ้นบ้าง แต่ก็ยังพบปัญหา การขาดแคลนแพทย์ อยู่เนือง ๆ มี โรงพยาบาลชุมชน หลายแห่ง ไม่มี แพทย์ประจำ ต้องใช้มาตรการ ในการจัดแพทย์ หมุนเวียน ภายในจังหวัด ไปปฏิบัติแทน แพทย์บางกลุ่ม ขอย้ายจากชนบท หากกระทรวงสาธารณสุข ไม่ให้ย้าย มักจะขอลาออก เช่น ในปี ๒๕๔๐ มีแพทย์ใช้ทุนปีที่ ๑ ขอลาออกถึง ๑๒๖ คน คิดเป็นร้อยละ ๒๒ ของแพทย์ใช้ทุน รุ่นเดียวกัน ในกระทรวง สาธารณสุข
.....แต่อย่างไรก็ตาม ยังมีแพทย์อีกกลุ่มหนึ่ง ที่เลือกจะทำงานในชนบท ด้วยความสมัครใจ ไม่ว่าจะด้วย อุดมคติ หรือความเชื่อส่วนตัวก็ตาม สารคดี ขอเสนอภาพชีวิตของหมอ ๓ คน ผู้ซึ่งแสดงให้เห็นถึง การทำงาน ที่มุ่งมั่น เสียสละ และอุทิศตัว เพื่อส่วนรวม ในฐานะของ หมอชนบท

อ่านต่อ คลิกที่นี่