สนับสนุน SUPPORT


ส นั บ ส นุ น เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ผู้เขียนหนังสือ เหตุการณ์ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖ (ฉบับกระทรวงศึกษาธิการ) แม้จะได้รับการรับรอง ว่าเป็นหนังสือ ของกระทรวงศึกษาธิการ แต่ก็ถูกใช้เป็นเพียง หนังสืออ่านประกอบ ที่ให้ข้อมูลเบื้องต้น และกระตุ้นความสนใจ ของเด็กเท่านั้น จึงไม่น่าจะมีอำนาจ เหนือกว่าหนังสือเกี่ยวกับ ๑๔ ตุลาเล่มอื่น ๆ แต่อย่างใด หนังสือของกระทรวง ศึกษาฯ เล่มนี้ ไม่ใช่แบบเรียน ประวัติศาสตร์ เนื้อหาจึงเบา และไม่กระทบ กระเทือนฝ่ายไหน เป็นเรื่องน่ายินดี ที่กระทรวงศึกษาฯ เปิดโอกาสให้มี การเขียนหนังสือ เกี่ยวกับเหตุการณ์ ๑๔ ตุลา การทำหนังสือเล่มนี้ ภายใต้เงื่อนไขที่มีอยู่ ดีกว่าไม่ทำเลย		"ผู้ที่ผลักดันเรื่องนี้ในกระทรวงศึกษาธิการ คือ คุณอดิศร เพียงเกษ รัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงฯ ในสมัยนั้น ซึ่งเห็นว่าเรื่อง ๑๔ ตุลา ควรจะได้รับการพูดถึงในห้องเรียนบ้าง ต่อมาที่ประชุมของนักวิชาการ มีมติให้ผมเขียน เพื่อใช้เป็นหนังสือประกอบในระดับมัธยมต้น เพราะผมค่อนข้างจะเป็นกลาง และพอมีความเข้าใจในเหตุการณ์อยู่บ้าง ผมรับทำเพราะเห็นว่าจะใช้เป็นเพียงหนังสืออ่านประกอบเท่านั้น ไม่ได้เป็นแบบเรียนประวัติศาสตร์ โดยกระทรวงศึกษาฯ จะแจกหนังสือเล่มนี้ให้นักเรียนระดับมัธยมต้นอ่านฟรี เพื่อกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเด็ก ต่อเหตุการณ์นี้ เมื่อเด็กอยากรู้ ก็จะไปค้นคว้าหาข้อมูลเกี่ยวกับ ๑๔ ตุลาอ่านเพิ่มเติมเอาเอง "เป็นเรื่องน่ายินดีที่กระทรวงศึกษาฯ คิดจะให้บรรจุเหตุการณ์เดือนตุลาไว้ในหลักสูตร รวมทั้งจัดพิมพ์หนังสือขึ้น เพราะมันจำเป็นต่อการรับรู้ของเด็ก ๆ มาก คือ ช่วยให้พวกเขาไม่ลืมเหตุการณ์สำคัญเหล่านี้ ปัจจุบันนี้เด็กระดับมัธยมของเรา ไม่รู้เรื่องเหล่านี้เลยซึ่งน่าเสียดาย "ผมไม่คิดว่ากระทรวงศึกษาฯ ทำเรื่องนี้เพราะ ต้องการทำให้เด็กนักเรียนจำ อย่างที่เขาต้องการให้จำ ผมคิดว่าเขามีความจริงใจในระดับหนึ่ง และหนังสือเล่มนี้ ไม่มีผลประโยชน์ทางการค้าขาย กระทรวงศึกษาฯ ระบุไว้ชัดเจนว่าพิมพ์เพื่อแจก ไม่ใช่หนังสือสำหรับขาย จึงต้องถือว่าหนังสือเล่มนี้เป็นข้อยกเว้น นำไปเทียบกับหนังสือแบบเรียนเล่มอื่น ๆ ซึ่งมีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้องไม่ได้ ผมมองว่ามันเป็นหนังสือที่กระทรวงศึกษาฯ อิหลักอิเหลื่อ ไม่อยากจะพิมพ์ด้วยซ้ำไป แต่ตอนหลังเมื่อกระแสการเรียกร้องเกิดขึ้นอีกครั้ง ในช่วงวาระครบรอบ ๒๕ ปี ๑๔ ตุลา กระทรวงศึกษาฯ จึงยกเอาหนังสือเล่มนี้มาอ้างว่า ได้ดำเนินการแล้ว ให้ความสำคัญกับแบบเรียนประวัติศาสตร์ ๑๔ ตุลาแล้ว ซึ่งจริง ๆ มันยังไม่ใช่ นี่ไม่ใช่หนังสือประวัติศาสตร์ เป็นแค่หนังสืออ่านประกอบความรู้เท่านั้น ผมยืนยันมาตลอดว่า เล่มนี้ไม่ใช่การชำระประวัติศาสตร์ ๑๔ ตุลา จึงไม่สามารถนำมาใช้เป็นแบบเรียนได้ แบบเรียนเกี่ยวกับเหตุการณ์ ๑๔ ตุลา และการบรรจุไว้ในหลักสูตร จะเกิดขึ้นได้ ก็ต่อเมื่อมีข้อมูลที่เชื่อถือได้ ซึ่งเกิดจากการชำระประวัติศาสตร์ เป็นทางการแล้วเท่านั้น สิ่งที่เราควรจะเรียกร้องในขณะนี้ คือ การชำระประวัติศาสตร์ ๑๔ ตุลา ซึ่งผมไม่เชื่อว่า ทางการจะกล้ายื่นมือเข้ามาชำระประวัติศาสตร์ ๑๔ ตุลา ไม่ว่าใครจะเข้ามาเป็นรัฐบาลก็ตาม "ประเด็นสำคัญก็คือ คนเดือนตุลาคาดหวังไว้สูงว่า ต้องการให้มีการเรียนการสอน เรื่อง ๑๔ ตุลาในโรงเรียน ดังนั้นเมื่อกระทรวงศึกษาฯ ยกหนังสือเล่มนี้เป็นคำตอบ ต้นฉบับของหนังสือเล่มนี้ จึงถูกนักวิชาการตรวจสอบ ด้วยสายตาแบบนักประวัติศาสตร์อย่างเข้มงวด มีรายละเอียดของข้อมูลมาก แต่ผมมองคนละมุม ผมเขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้น เพียงเพื่อการกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของผู้เรียน ไม่ได้คิดว่ามันเป็นการชำระประวัติศาสตร์ หรือจะนำมาทำเป็นแบบเรียน ผมตั้งใจเขียนเป็นแค่อนุทิน เหมือนหนังสือเรื่อง บันทึกลับของ แอนน์ แฟรงก์ เท่านั้นเอง ซึ่งอาจารย์ทางประวัติศาสตร์หลายท่าน เช่น อาจารย์ชาญวิทย์ เกษตรศิริ อาจารย์นิธิ เอียวศรีวงศ์ ให้ความเห็นในมุมมองของนักประวัติศาสตร์หลายแง่มุม โดยเฉพาะอ.นิธิ บอกไม่เห็นด้วยที่จะลดประวัติศาสตร์ มาเป็นอนุทินดังหนังสือที่ผมเขียนนี้ ท่านเคยเสนอ ให้ผมเขียนเป็นแบบนิยาย ซึ่งที่ผมเขียนขึ้นมานี้ ก็เกือบจะเป็นนิยาย เพียงแต่จริงจังกว่านิดหน่อย เพราะมันมีเหตุการณ์ที่เป็นจริง "หนังสือเล่มนี้อาจจะได้เปรียบอยู่บ้าง ตรงที่เมื่อกระทรวงศึกษาฯ รับรองจึงดูเหมือนน่าเชื่อถือกว่าเล่มอื่น ๆ แต่ก็เล็กน้อยเท่านั้น เพราะเมื่อเอาหนังสือเล่มนี้ ไปเทียบกับหนังสือเกี่ยวกับ ๑๔ ตุลาด้วยกันทั้งหมดแล้ว ถือว่าเบามาก อ่อนมาก จนผมอายที่เขียนขึ้นมาด้วยซ้ำ แต่ถึงเด็ก ๆ จะไม่ได้รู้เรื่องราวครบถ้วน เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ ก็ยังดีที่เขาได้รับรู้ ทุกวันนี้พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ผมไม่ค่อยเห็นด้วยว่า ถ้าจำผิดแล้วลืมเสียดีกว่า เพราะเราได้ข้อสรุปกันมาแล้วไม่ใช่หรือ ว่าคนไทยไม่ใช่เป็นคนลืมอะไรง่าย เขาถูกสอนให้จำในบางเรื่อง และให้ลืมในหลาย ๆ เรื่องต่างหาก เรื่องนี้เป็นเรื่องหนึ่งที่เราจะสอนให้เขาจำได้ ซึ่งนับว่าดีกว่าที่จะไม่รู้จักจำ "แม้ว่าหนังสือเล่มนี้ จะได้รับการรับรองจากกระทรวงศึกษาฯ ว่าเป็นฉบับ 'ทางการ' ก็ไม่น่าวิตกกังวล เพราะว่าเนื้อหาของมันอ่อนมาก เราต้องคิดถึงว่าเด็กมัธยมต้นในสมัยนี้ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย ได้รู้แค่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นก็น่าจะพอแล้ว จึงไม่ต้องเป็นห่วงว่ามันจะไปทำลายจิตวิญญาณของ ๑๔ ตุลา หรือเด็ก ๆ จะยึดถือมากกว่าหนังสือเล่มอื่น ๆ นอกจากนี้ กระทรวงศึกษาฯ ก็ไม่ได้ห้ามให้ใช้หนังสือเล่มอื่น ๆ ที่พูดถึงเหตุการณ์นี้ "ผมเห็นด้วยว่ากระทรวงศึกษาฯ ไม่ควรจะผูกขาดการทำตำรา แต่ในเมื่อสภาพการณ์ทุกวันนี้ มันไม่เป็นอย่างนั้น เราก็ควรทำเท่าที่เงื่อนไขจะอำนวยให้ทำได้ โดยเฉพาะเมื่อกระทรวงศึกษาฯ เปิดโอกาสให้ทำในเรื่องที่ล่อแหลม ซึ่งปรกติรัฐไม่กล้าพูดถึงเช่นนี้ ก็เป็นโอกาสที่ดีที่เราจะต้องทำ ภายใต้เงื่อนไขที่มีอยู่ ดีกว่าไม่ทำเลย ผลเสียเพียงประการเดียวที่อาจตามมาก็คือ ถ้าหากว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ดี ก็เป็นไปได้ว่าเด็กก็จะไม่สนใจเรื่องนี้กันอีกต่อไป ซึ่งในที่สุดเราก็ต้องโทษว่าหนังสือไม่ดี ไม่ใช่ว่าเหตุการณ์มันไม่สำคัญ "ผมเขียนหนังสืออ่านประกอบเล่มนี้ได้ไม่ค่อยเต็มที่เท่าไหร่ เพราะมีปัญหาเรื่องข้อมูลที่แตกต่างกันสองด้าน จึงต้องเลือกเขียนถึง ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นจริงเท่านั้น ซึ่งก็ยังมีปัญหา เช่น ฝ่ายบุคคลที่เป็นรัฐบาลในช่วงเหตุการณ์นั้นไม่พอใจ เพราะคิดว่ามันไม่เป็นกลาง ข้อมูลด้านอื่น ๆ เราก็พูดไม่ได้มาก เพราะยังไม่มีการชำระอย่างเป็นทางการ วิเคราะห์ได้ลึกที่สุดก็เพียงแค่ว่า เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเพราะอะไร เช่น ผู้ชุมนุมไม่เชื่อวิทยุ เพราะพูดไม่ตรงกับความเป็นจริง ตามที่ผู้ชุมนุมฟังอยู่ แต่จะไปพูดว่า วิทยุอยู่ในการปกครองของใครไม่ได้ "ผมไม่ได้เอ่ยชื่อบุคคล ไม่ได้พูดเลยว่าใครเป็นใครในหนังสือเล่มนี้ ซึ่งเบาไปด้วยซ้ำในแง่ของคนอ่านหนังสือ นักประวัติศาสตร์ หรือพวกที่อยู่ในเหตุการณ์ ผมใช้แต่คำว่า 'ฝ่ายนิสิตนักศึกษาประชาชน' และ 'ฝ่ายรัฐบาล' หรือ 'ฝ่ายผู้ปกครอง' ซึ่งไม่กระทบกระเทือนฝ่ายไหน ส่วนในเชิงอรรถ ก็บอกเพียงแต่ว่าตอนนั้นใครเป็นนายกฯ ใครเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย ใครเป็นอธิบดีกรมตำรวจ ซึ่งถ้ากระทรวงศึกษาฯ ไม่กล้าตีพิมพ์ก็สามารถตัดออกได้ เพราะผมได้บอกไว้แล้วว่าข้อมูลเหล่านี้มีอยู่ในหนังสืออื่น ๆ เยอะแยะ ถ้าเด็กอยากรู้อยากเห็น หรือครูมีใจที่จะสอน ก็หยิบข้อมูลข้อเท็จจริง จากที่อื่นมาสอนได้ "ถ้ากระทรวงศึกษาฯ ขอแก้เนื้อหา ก็ต้องดูว่าเขาให้แก้ในจุดไหน ถ้ารับไม่ได้ ผมปฏิเสธไม่พิมพ์กับกระทรวงฯ ก็ได้ ผมกำลังมีโครงการจะแปลเป็นภาษาอังกฤษ หรือเอาไปขายเอง แต่ตอนนี้ยังไม่มีการขอให้ปรับเปลี่ยนอะไร ถ้ากระทรวงฯ ไม่ยอมพิมพ์ ยิ่งเป็นการแสดงให้ทั่วโลกรู้เลยว่า แม้กระทั่งหนังสือเล่มเล็ก ๆ เนื้อหาเบา ๆ ง่าย ๆ แค่นี้กระทรวงศึกษาฯ ยังไม่กล้าพิมพ์ "ผมไม่เห็นด้วยว่าหนังสือเล่มนี้ จะกลายเป็น 'ยานอนหลับทางปัญญา' อย่างที่อาจารย์ชาญวิทย์ ใช้เรียกตำราของกระทรวงศึกษาฯ เล่มอื่น ๆ เพราะสิ่งที่ผมทำคือ พยายามกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็น ไม่ได้ไปกล่อมให้เขาหลับ ไม่ว่าผมจะเขียนอ่อนด้อยอย่างไรก็ตาม แต่ความตั้งใจก็คือ กระตุ้นต่อมความอยากรู้อยากเห็นของเด็กมัธยมต้น ไม่ใช่เป็นยากล่อมประสาทให้เขา นอกจากนี้ คณะกรรมการที่กระทรวงศึกษาฯ ตั้งขึ้นมาตรวจสอบ ก็น่าเชื่อถือทุกคน มีมุมมองที่แหลมคม เขาจับจ้องว่า จะให้หนังสือเล่มนี้เป็นบรรทัดฐานให้ได้ แต่ลืมมองไปว่า เรายังไม่มีการชำระประวัติศาสตร์ เวลานี้นักประวัติศาสตร์ ควรจะมาช่วยกันชำระประวัติศาสตร์ มากกว่าจะมาโจมตีหนังสือเล่มนี้ "เมื่อหนังสือเล่มนี้ออกมาแล้ว เราควรจะใช้มันเป็นเครื่องมือ ในการส่งเสริมให้คนสนใจ ถึงความสำคัญของเหตุการณ์ ๑๔ ตุลาให้มากขึ้น มันเป็นสื่อหรือพาหะ ที่จะเชื่อมไปถึงข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์ ๑๔ ตุลา ที่มีอยู่ทั่วไปรอบตัวของเด็กเอง ประโยชน์ของมันจึงอยู่ตรงที่กระตุ้นให้เด็ก ๆ อยากรู้อยากเห็นแล้วไปค้นคว้าต่อ เพราะฉะนั้นหนังสือเล่มนี้ จึงไม่มีอะไรล่อแหลมน่ากลัว"
		ดร. เกษียร เตชะพีระ คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ อ่าน (ฝ่ายคัดค้าน) คลิกที่นี่

แล้วคุณล่ะ สนับสนุน หรือ คัดค้าน !

แ ส ด ง ค ว า ม คิ ด เ ห็ น เ พิ่ ม เ ติ ม

ชื่อ-สกุล:	*
E-Mail:
แสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม	*
		*