เรื่องและภาพ : ศิริกุล ไชยราช
ความเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดเจนในนาทีนี้คงหนีไม่พ้น ความปรกติใหม่ (New normal) ที่มาพร้อมกับโรคระบาดโควิด-๑๙ ทำให้ทุกคนต้องปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตของตนอย่างใหญ่หลวงไปอีกเนิ่นนาน
ก่อนหน้านี้เราใช้ชีวิตอย่างรื่นรมย์ กินดื่ม เที่ยวได้อย่างปรกติ แต่ ณ เวลานี้ทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว ทุกคนถูกจำกัดด้วยคำว่า “ความรับผิดชอบต่อสังคม”
ไม่พาตัวเองไปในที่สุ่มเสี่ยง ป้องกันตัวเองจากการสัมผัสใกล้ชิดกับผู้ที่มีอาการป่วย ไอ จาม ดูแลตัวเองมากกว่าปรกติที่เคยทำ หลายคนที่ฉันรู้จักต้องปรับเปลี่ยนการใช้ชีวิตด้วยความจำเป็น
“กุลลี่” น้องสาวของฉันเป็นเจ้าหน้าที่ทันตกรรม ถือได้ว่ามีความเสี่ยงที่จะเกิดการสัมผัสโดยตรงกับผู้ป่วย แต่เธอต้องปฏิบัติหน้าที่ปรกติเพราะงานแบบนี้ทำที่บ้านไม่ได้ เธอต้องเข้มงวดและเพิ่มการป้องกันอย่างรอบคอบมากขึ้น เมื่อเสร็จจากงานต้องอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าจากที่ทำงานก่อน แล้วถึงจะกลับบ้านมาเจอลูกที่รออยู่
ในความเปลี่ยนแปลงนี้เธอมองว่าไม่เป็นไร ถึงจะมีขั้นตอนยุ่งยากลำบากมากขึ้นก็ยอม ขอเพียงได้กลับไปเจอคนที่รักก็พอ
“นวลนาง” พี่สาวของฉันเป็นพยาบาลโรงพยาบาลรัฐที่มีผู้ป่วยโควิด-๑๙ เต็มอัตราของเตียงที่รับรักษา เธอมีความเสี่ยงมากกว่ากุลลี่อีกหลายเท่าตัวเพราะต้องย้ายไปแผนกฉุกเฉิน ทดแทนทีมหมอและพยาบาลที่ต้องกักตัวเพราะสัมผัสผู้ป่วยที่ปกปิดข้อมูล เพื่อนพยาบาลของเธออีกหลายคนต้องแยกตัวออกไปอยู่อีกตึกเพราะต้องดูแลผู้ป่วยโควิด-๑๙ พวกเขาต้องกินนอนที่นั่น และกักตัวเองให้ครบ ๑๔ วัน ก่อนเปลี่ยนเวรกัน เธอต้องปฏิบัติหน้าที่ชนิดที่ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อต ควงเวรเช้า บ่าย ดึก เพราะข้อจำกัดหลายอย่างทำให้บุคลากรทางการแพทย์ซึ่งเป็นเสมือนปราการด่านหน้าต้องทำงานอย่างหนักทบทวี คนที่ไม่พออยู่แล้วก็ยิ่งขาดแคลนหนักหนาสาหัสเลยทีเดียว
ในความเปลี่ยนแปลงนี้ เธอยังพยายามมองโลกด้วยความคิดบวกว่าอย่างน้อยยังมีงานทำ ขณะที่หลายคนต้องตกงานเพราะถูกเลิกจ้าง บางคนถูกลดเงินเดือน ลดโอที โดยเฉพาะธุรกิจที่เกี่ยวกับการใกล้ชิดสัมผัสกัน ก็มีเพียงอาชีพของเหล่าบุคลากรทางการแพทย์นี่แหละที่ดูจะมั่นคงที่สุดในยามนี้ เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็ก้มหน้าทำงานต่อ แม้จะต้องทำงานหนักที่สุดก็ตาม
แค่ไม่ตกงาน !
ส่วน “ยลดา” เพื่อนของฉันที่ทำงานเป็นพนักงานต้อนรับของโรงแรม ขณะนี้เธอถูกเลิกจ้างแล้วเรียบร้อย ชีวิตยังเคว้งคว้างไปต่อไม่ถูก หลายคนแนะนำให้เธอขายของ บางคนก็แนะนำให้หางานใหม่ แต่ยลดาเลือกกลับบ้านต่างจังหวัดที่เธอจากมานับ ๑๐ ปี อย่างน้อยเธอยังมีบ้าน มีครอบครัวที่ต้อนรับเสมอ
คนสุดท้ายที่ฉันถามไถ่คือ “พรพัน” เพื่อนสมัยเรียนมัธยมฯ เธอเป็นเจ้าหน้าที่อยู่ในสนามบิน กำลังวิตกกังวลกับความเสี่ยงที่เกิดจากการทำงานในพื้นที่เสี่ยง ทั้งโรคระบาดและเสี่ยงถูกเลิกจ้างเพราะธุรกิจการบินนาทีนี้แทบไม่มีรายได้เข้ามาเลย
เธอบอกว่ากลัวโควิด-๑๙ ถึงขั้นแพนิก ระแวดระวังจนเหมือนคนบ้า เมื่อกลับถึงบ้านอันดับแรกที่เธอต้องทำคือล้างมือล้างเท้าที่หน้าบ้านก่อนเข้าไป ล้างมือด้วยเจลแอลกอฮอล์อีกรอบ แยกตัวเองไปเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำก่อนที่จะสัมผัสลูกสาวตัวน้อย เธอบ่นกับฉันว่าวิถีชีวิตเปลี่ยนไปอย่างมาก ทั้งความกลัว ความเครียดปนกัน สงสารตัวเอง คนอื่น รวมทั้งแม่ค้าในตลาด เธออยากกินผักสดแต่ก็ไม่กล้าไปเดินตลาด ของอุปโภคทั้งหลายก็เปลี่ยนเป็นสั่งออนไลน์ เมื่อของมาส่งก็จัดการทำความสะอาดตามวิธีการของเธอก่อนนำเข้าบ้าน การระมัดระวังระดับสูงสุดนี้เพราะความกลัวและเป็นห่วงลูกสาวของเธอเท่านั้น
ความรักทำให้เรายอมอดทน แม้จะต้องดูเป็นคนที่ “เยอะ” ขึ้น เรื่องมากขึ้นในสายตาของใคร ๆ
แน่นอนว่ามีอีกหลายคนที่ฉันไม่สามารถยกมาได้หมด ย่อมประสบพบเจอสถานการณ์เดียวกัน ต้องปรับตัวกับความปรกติใหม่นี้อย่างมาก เพราะโดยสัญชาตญาณเดิมเราเป็นสัตว์สังคมที่ต้องคบค้าสมาคม พบปะสังสรรค์กัน แม้ว่าทุกวันนี้เทคโนโลยีจะทำให้เราเห็นหน้าพร้อมกับได้ยินเสียงถึงอยู่คนละที่ก็ตาม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความรัก ความคิดถึงถูกเติมเต็มเหมือนการได้พบหน้า ได้สัมผัสตัวเป็น ๆ
เมื่อพบกันไม่ได้เราจึงต้องปรับตัวปรับใจให้พร้อมรับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดมาก่อน ผู้ที่ปรับตัวยอมรับความจริงได้ไวย่อมมีโอกาสอยู่รอดมากกว่า
นอกจากนี้เรายังเรียนรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ย่อมมีข้อดีและข้อเสีย อยู่ที่มุมมองและวางแผนเลือกตัดสิ่งที่ไม่จำเป็น รวมทั้งเลือกเปลี่ยนวิถีที่คุ้นเคย จากที่เคยเป็นคนเอ็กซ์ทรอเวิร์ตก็ต้องปรับโหมดตัวเองให้ลองเป็นคนอินทรอเวิร์ตดูบ้าง ที่ไม่เคยอยู่กับตัวเองก็มองเป็นโอกาสได้ทบทวนตัวเอง
แม้เราจะเกลียดโควิด-๑๙ มากแค่ไหน อย่างน้อยมันก็ทำให้โลกร้อนน้อยลง แม่น้ำสะอาด ทะเลฟื้นตัว
ทำให้บางคนกลายเป็นนักวิ่งมาราธอน เป็นช่างซ่อมกลอนประตู เป็นนักออกแบบสวนหย่อมขนาดเล็ก เป็นเชฟฝีมือดี เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการสั่งของออนไลน์ และเป็นยูทูเบอร์รีวิวของที่สั่งมา
และถึงเราจะเกลียดโควิด-๑๙ แค่ไหน อย่างน้อยมันก็ทำให้คนที่ไม่เคยกลับบ้านได้กลับบ้านอยู่กับครอบครัวนานขึ้น
แม้ว่าเราจะดูเหมือนถูกขัง แต่เป็นการถูกขังที่ทำให้เราได้อยู่กับครอบครัวมากขึ้น ทำให้รู้จักความสะอาด รู้จักวางแผนการใช้เงิน รู้จักกับความผิดหวังและเข้มแข็ง มีโอกาสที่จะได้ดูแลสุขภาพตัวเองมากขึ้น ที่สำคัญจงรักษาสติให้มั่นคง เตรียมพร้อมรับมือกับเรื่องใด ๆ ก็ตามที่จะเข้ามานับจากนี้
เพราะโลกหมุนไปทุกวัน เราก็ต้องเปลี่ยนตาม ขึ้นอยู่กับว่าใครจะยอมเข้าใจความเปลี่ยนไปของโลกใบนี้มากกว่ากัน
