เรื่องและภาพ : ภัสสร วงษ์พิทักษ์
นั่งอยู่ริมระเบียง หลับตาฟังเสียง เรียบเรียงความคิด ปล่อยสายลมโอบอุ้มจิตใจ
เราเป็นเพียงนักศึกษาฝึกงานตัวเล็กๆ ในเมืองใหญ่คนหนึ่งที่ต้องปรับตัวกับการทำงานแบบ work from home จากสถานการณ์ของโรคระบาด Covid-19
ในช่วงแรกเราคิดว่าได้ทำงานอยู่ที่ห้องนั้นสบาย มีอะไรให้ทำเยอะแยะมากมาย ไม่ต้องเดินทางไกล จะตื่นนอนตอนไหนก็ได้ แต่ความเป็นจริงกลับไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย
การไม่ได้พบปะเจอะเจอผู้คนทำให้เราคิดฟุ้งซ่าน มีอารมณ์เหงาเศร้าแทรกซึมเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว อาจเพราะหลายวันที่ผ่านมาเรามักนอนไม่หลับและท่องโลกอินเทอร์เน็ตจนลืมดูเวลา รู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาเช้าหรือเที่ยงของอีกวันแล้ว ทำให้เริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายที่ทำแต่กิจกรรมเดิมๆ ซ้ำไปมา จนเกิดคำถามกับตัวเองว่าเราอยู่ในโลกอินเทอร์เน็ตมากเกินไปรึเปล่า แล้วก็คิดได้ว่าเราควรหยุดพักและมองหาวิธีช่วยให้ผ่อนคลายที่ง่ายที่สุดโดยไม่ต้องออกแรงหรือเดินทางไปไหนไกล
ด้วยความที่เราอยู่ในชุมชน จึงเลือกสิ่งที่ง่ายที่สุดคือการออกไปนั่งริมระเบียงเพื่อฟังเสียงต่างๆ รอบตัว ช่วงแรกที่เริ่มฟังก็รู้สึกว่าเป็นแค่เสียงธรรมดาทั่วไป วุ่นวายแยกไม่ออก แต่เมื่อฟังไปเรื่อยๆ อย่างตั้งใจ กลับรู้สึกว่าเสียงในแต่ละช่วงเวลาให้อารมณ์ที่แตกต่างกัน
ยามเช้าตรู่ เราจะได้ยินเสียงนกหลากหลายชนิดร้องจิ๊บๆ รับอรุณ เสียงแหลมบ้างเสียงกังวานบ้างชวนให้รู้สึกสดชื่นแจ่มใส เสียงผู้คนเริ่มออกมาทำกิจกรรมต่างๆ เสียงตึงตังของรองเท้าที่กระทบบันไดเวลาคนเดินขึ้นลง เสียงเอี๊ยดอ๊าดเมื่อมีใครเปิดประตูรั้วหรือหอพัก เสียงยานพาหนะทั้งมอเตอร์ไซค์และรถยนต์ เสียงผู้คนพูดคุยทักทายกัน
พอผ่านไปถึงช่วงกลางวัน เป็นช่วงที่คึกคักมาก มีเสียงอยู่ตลอดเวลา ทั้งเสียงสุนัขเห่า เสียงรถ และสรรพเสียงผสมปนเปกันจนค่อนข้างวุ่นวาย
ล่วงถึงตอนพลบค่ำ เสียงความวุ่นวายรอบตัวเบาบางลงจนได้ยินเสียงเครื่องบินบินฝ่าอากาศชัดเจนมาก คละด้วยเสียงของกิจกรรมในชุมชน เช่น คนออกกำลังกาย ตีแบดมินตัน พูดคุยสังสรรค์ ร่วมวงกินข้าว หรือเสียงเพลงจากร้านค้าร้านอาหาร
กลางดึกยามผู้คนหลับใหล เป็นช่วงที่เราชอบที่สุด เพราะจะได้ยินเสียงรอบตัวชัดเจนที่สุด เสียงแมวร้องขู่กัน เสียงสุนัขเจ้าถิ่นเห่าราวกับบอกให้ผู้คนฝันดี เสียงแอร์ครางเบาๆ จากทุกห้อง เสียงน้ำไหลจากปั๊มและท่อระบายน้ำ เสียงเครื่องบินฝ่าความมืดยามค่ำคืน บางวันยังได้ยินเสียงจักจั่นร้องอู้อี้ แต่เสียงที่เราชอบมากที่สุดคือเสียงลมหวิวๆ ฟู่ๆ ซึ่งโอบล้อมรอบตัวเรา พัดผ่านมาพร้อมกับความเย็นชื่นใจ ช่วยให้หัวใจผ่อนคลาย และบรรเทาความเหงาลงได้
มีงานวิจัยจาก BSMS (Brighton and Sussex Medical School) ซึ่งตีพิมพ์ใน Scientific Reports กล่าวว่า “เสียงธรรมชาติส่งผลต่อการทำงานของระบบร่างกายที่ช่วยในการควบคุมความหวาดกลัวหรือภาวะเร่งรีบ และทำให้การทำงานของระบบประสาทอยู่ในภาวะผ่อนคลายโดยอัตโนมัติ ในขณะที่เสียงธรรมชาติกับเสียงสิ่งแวดล้อมต่างๆ บ่อยครั้งก็เป็นปัจจัยที่ช่วยให้เกิดความผ่อนคลายและรู้สึกดี จนถึงตอนนี้ไม่มีหลักการไหนที่อธิบายได้ถึงผลกระทบที่เกิดขึ้น”
เสียงที่แต่ละคนได้ยินอาจให้ความรู้สึกต่างกันไป เมื่อเราลองหลับตา ปล่อยให้เสียงเข้ามากระทบโสตประสาท แล้วใช้ใจสัมผัส นั่นอาจช่วยให้เราผ่อนคลายและรู้สึกดีได้โดยกลไกธรรมชาติ อีกทั้งยังเป็นห้วงเวลาที่เราได้อยู่กับตัวเอง ได้ใช้ความคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาอีกด้วย
เมื่อไรที่มีเรื่องไม่สบายใจ อยากหยุดพัก เพียงแค่เราลองเปิดใจให้กว้าง ปล่อยตัวตามสบาย หลับตา ฟังเสียงสายลมและสรรพเสียง พลางใช้จินตนาการ เราก็จะสัมผัสได้ถึงความสุขมิติใหม่ที่อยู่รายรอบตัว
ข้อมูลอ้างอิง: https://www.cj-books.com/posts/37/