ฐิติพันธ์ พัฒนมงคล : เรื่องและภาพ
ไม่มีใครคิดว่าโครงการก่อสร้างทางยกระดับอ่อนนุช-ลาดกระบัง จะพังถล่มลงมาระหว่างขั้นตอนก่อสร้าง เมื่อเวลาประมาณ ๑๗.๔๐ น. ของวันจันทร์ที่ ๑๐ กรกฎาคม ๒๕๖๖
ความเสียหายจากเสาตอม่อ คานปูน โครงเหล็ก ฯลฯ ถล่มลงมากีดขวางทางจราจร โถมทับบ้านเรือนริมถนนและรถยนต์ที่จอดอยู่ข้างล่าง เหล็กเส้นขาดสะบั้น คอนกรีตกลายเป็นซากเศษปูน ทำให้มีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บหลายราย ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เบื้องต้นคาดว่าสาเหตุเกิดจากลวดสลิงขาด อุปกรณ์ตัวร้อยคานคอนกรีต (Launcher) รับน้ำหนักไม่ไหวจนเกิดการพลิกตัว พื้นทางคอนกรีตที่อยู่ระหว่างการติดตั้งหลุดจากหัวเสาตอม่อถล่มลงบนถนนหลวงแพ่งฝั่งขาเข้าลาดกระบัง อย่างไรก็ตาม สาเหตุที่แน่ชัดยังต้องรอการตรวจสอบอย่างละเอียดของเจ้าหน้าที่และหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง
โครงการก่อสร้างทางยกระดับอ่อนนุช-ลาดกระบัง เป็นโครงการของสำนักการโยธา กรุงเทพมหานคร ผู้ออกแบบคือสำนักงานวิศวกรรมทาง ผู้รับจ้างคือกิจการร่วมค้า ธาราวัญ-นภา ระยะทางทั้งหมดประมาณ ๓.๕ กิโลเมตร มูลค่า ๑,๖๖๔ ล้านบาท โดยเป็นงบประมาณของกรุงเทพมหานครทั้งหมด
เริ่มต้นโครงการจากบริเวณซอยลาดกระบัง ๙/๗ ยกระดับไปตามแนวเกาะกลางถนน ข้ามสามแยกเข้าสนามบินสุวรรณภูมิ สามแยกเข้าสถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง ผ่านหน้าโรงพยาบาลลาดกระบัง ซอยจินดา ตลาดสดอุดมผล (ตลาดหัวตะเข้) ข้ามคลองหัวตะเข้ ผ่านห้างโลตัส วัดพลมานีย์ มาสิ้นสุดโครงการหน้าสำนักงานการประปานครหลวง สาขาสุวรรณภูมิ บนถนนหลวงแพ่ง
โครงการทั้งหมดอยู่ระหว่างการก่อสร้าง ตามระยะเวลา ๙๐๐ วัน เริ่มสัญญาตั้งแต่วันที่ ๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔ กำหนดว่าจะแล้วเสร็จ ๑๑ สิงหาคม ๒๕๖๖ แต่มีการแก้ไขขยายสัญญาออกไป
ทางยกระดับส่วนที่ถล่มลงมาอยู่บนถนนหลวงแพ่ง แขวงทับยาว เขตลาดกระบัง สองข้างทางเป็นอาคารพาณิชย์สูง ๓-๔ ชั้น มีปั๊มน้ำมันและห้างสรรพสินค้า ต่อเนื่องเป็นระยะทางราว ๓๐๐ เมตร
หลายวันหลังเกิดเหตุเศร้าสลด ท่ามกลางสถานการณ์ทางการเมืองร้อนระอุ สารคดี ลงพื้นที่ติดตามสถานการณ์ สัมภาษณ์ผู้อยู่ในเหตุการณ์และกำลังเผชิญผลกระทบ
หมายเหตุ : สัมภาษณ์และถ่ายภาพ วันพุธที่ ๑๙ กรกฎาคม ๒๕๖๖
“วินาทีนั้นมีพี่ชาย กับลูกสาวคนเล็กอยู่ในห้อง ถ้าลงมาอีกก็ตรงที่คนนอนอยู่”
อภิสิทธิ์ เหล่าสีนาท
ผู้อาศัยในอาคารพาณิชย์ที่ถูกโครงเหล็กถล่มลงมาทับ
ผมซ่อมรถอยู่หน้าร้าน ชั้นสองมีลูกสาวคนเล็กกับพี่ชายนอนอยู่ ส่วนชั้นสามบนสุดเป็นห้องของพี่ชายคนกลาง
หน้าบ้านชั้น ๑ เราเปิดร้านซ่อมมอเตอร์ไซด์ ชั้นสองกับสามเป็นที่พักอาศัย มีกัน ๓ ครอบครัว อายุมากที่สุดคือพ่ออายุ ๕๐ กว่าปี แล้วก็มีเด็กเล็กๆ อีก ๓ คน รวมกันทั้งหมด ๑๐ คน
ผมเป็นคนที่อยู่ในคลิปสะพานถล่ม ภาพจากกล้องหลังรถจะเห็นผู้ชายใส่เสื้อขาววิ่ง แล้วอีกแป๊บเดียวเหล็กก็ถล่มลงมา ผู้ประกาศข่าวเอาคลิปไปเปิดแล้วพูดว่า “ไม่แน่ใจว่าจะใช่ ๑ ใน ๒ ศพที่เสียชีวิตหรือเปล่า ผู้ชายเสื้อสีขาวๆ หลุดเข้าไปตรงนั้น” ในโลกโซเชียลก็ถามกันว่า “คนนี้หรือเปล่าที่เสียชีวิต” ผมต้องรีบไปคอมเม้นต์ว่ายังอยู่ ถ่ายรูปให้เขาดู ถึงรู้ว่าผมรอด คนที่ตาย ๒ ศพ เห็นว่าเป็นวิศวกรกับคนงานก่อสร้าง
เย็นวันนั้นได้ยินเสียงเหมือนเหล็กดังมาก หันไปมอง สักพักมันก็ร่วงลงมา ค่อยๆ ถล่มลงมาแบบโดมิโน่ ถล่มเข้ามาตรงหลังคาห้องชั้นสาม แล้วยังทะลุพื้นชั้นสามที่เป็นเพดานของชั้นสองลงมาอีก เรียกว่าชั้นสามโดนเต็มๆ แล้วทะลุมาถึงชั้นสองด้วยวินาทีนั้นมีพี่ชาย กับลูกสาวคนเล็กอยู่ในห้อง ถ้าลงมาอีกก็ตรงที่คนนอนอยู่ ตอนนั้นพี่ชายนอนเฝ้าลูกสาวของผมอยู่ เขาบอกว่ามีเศษปูน เศษไม้ ร่วงลงมาตรงเตียงนอนพอดี เขาช่วยคร่อมกันเด็กไว้ ฝุ่นตลบเลยตอนนั้น ข้างในห้องก็เละเทะ เห็นเลยว่ามีเหล็กฝังลงไป
เสียงที่ถล่มลงบนชั้นสาม มันใกล้หัวเรามาก ดังตกใจ ดังมาก มีคนบอกว่าดังไกลไปถึงหัวตะเข้ นึกว่าอยู่ในหนัง เขาจ้างหนังมาเล่น
ผ่านมาอาทิตย์กว่า ไม่รู้เจ้าของโครงการคิดยังไงเรื่องผลกระทบที่ผู้คนได้รับ เขาจะประเมินให้เราแค่ไหน ร้องเรียนไปก็ไม่รู้จะผ่านหรือเปล่า นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว จะเยียวยาอะไรบ้างก็ยังไม่รู้ เราก็ได้แค่ร้องเรียนไป
รอเขามาซ่อม แต่มันช้า ช้ามาก พวกเราก็ได้แต่รอกันอยู่อย่างนี้ บ้านอยู่ไม่ได้เจ้าหน้าที่ก็ให้ย้ายไปอยู่ข้างนอก ให้ออกไปอยู่ที่อื่นก่อน เอาจริงๆ ก็ไม่มีใครกล้าอยู่หรอก ให้อยู่ก็ยังผวา เขาบอกให้เช่าบ้านรายเดือนเลยนะ ส่วนนี้เขาจะออกให้ แล้วก็ให้เงินมา ๕ หมื่นบาท ระบุว่าสำหรับของใช้จำเป็นที่เสียหาย ของที่ต้องใช้ ของที่เคยอยู่ในห้อง อย่างพวกที่นอน ก็เอามาซื้อของพอดี เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันกระทบกับครอบครัวทั้งสิบชีวิต
สะพานนี้ตั้งแต่เริ่มสร้างใครก็กลัว ถึงวันที่เริ่มทำโครงการต่อ ซ่อมเสาตอม่อที่หัก ก็ไม่รู้ทุกคนจะยังกังวลอยู่มั๊ย พวกเรายังกลัว ทุกวันนี้ยังนอนผวา ได้ยินเสียงตูมตามก็ตกใจแล้ว
โครงการใหญ่ขนาดนี้เขาคงไม่หยุด คงไม่ปล่อยให้ล่ม แต่ชีวิตเรายังกังวล ไม่มีใครกล้าอยู่ คิดว่าอาจจะไม่ให้คนในครอบครัวเข้ามานอนที่นี่ ผมอาจจะเข้ามาทำงานซ่อมอย่างเดียว เสร็จแล้วก็กลับ
“ที่บอกว่าแตกเก่าคือคุณจะไม่รับผิดชอบหรือยังไง”
บุญเต็น สายสุพา
ดุสิตยางยนต์ รับปะยางใน / นอกสถานที่
อยู่ตรงนี้มาตั้งแต่ถนนข้างหน้ายังเป็นทางเลนเดียว บ้านอยู่ฝั่งโรงเรียนมาเรียลัย มาช่วยอาเจ็กทำร้านขายยาง ปะยาง แล้วก็ขับรถรับส่งเด็กนักเรียน ปกติร้านปิดหกโมงครึ่ง ส่งนักเรียนเสร็จก็จะมาช่วยเก็บร้าน
วันนั้นผมออกไปขับรถส่งเด็กตอนบ่ายสาม ขับไปทางด้านหลังวัดพลมานีย์ สะพานถล่มประมาณห้าโมงสี่สิบ มีคนบอกว่าอย่าออกมาข้างนอกนะ เขาปิดถนนกันเพราะสะพานพังลงมา เพื่อนเริ่มส่งไลน์มาให้ดู เห็นมันถล่มจนมาถึงช่วงหน้าร้าน คิดว่าร้านเราคงเละแล้ว ก่อนหน้านี้ร้านข้างๆ ยังแซวว่า ระวังนะ จะลงหัวสักวัน
เย็นวันนั้นอาเจ็กอยู่ที่ร้าน ไฟฟ้ากับโทรศัพท์ใช้การไม่ได้แล้ว ปรกติผมต้องเข้ามาเก็บร้าน แต่วันนั้นเข้าไม่ได้ เขากันหมด อาเจ็กก็ต้องออกไปเช่าโรงแรมนอน
เช้าวันรุ่งขึ้นผมถึงจะหาทางเข้ามาได้ เอารถจอดไว้ที่วัดพลมานีย์แล้วเดินมา เห็นเจ้าหน้าที่ยังรื้อซากกันอยู่ ก็เดินอ้อมมาหาอาเจ็ก ถึงตอนเย็นเทศกิจก็มาไล่ไม่ให้อาเจ็กนอน ให้ออกไปหาที่นอนข้างนอก
หลังออกไปนอนข้างนอกมาสองคืน อาเจ็กบอกว่าจะเอาเงินที่ไหนเช่าโรงแรม คืนหนึ่งตั้ง ๖๐๐-๗๐๐ บาท สองคืนรวมกันก็เป็น ๑,๔๐๐ บาทแล้ว จะเอาเงินจากไหน อาเจ็กบอกว่ายอมตาย นอนที่นี่ล่ะ ไม่ไปแล้ว
เราตั้งคำถามกับเจ้าหน้าที่ว่า ทำไมพวกคุณไม่ไปเจรจากับเจ้าของโครงการหรือผู้รับเหมาว่าให้ช่วยสำรองก่อน ไม่ใช่ให้คนที่ได้รับผลกระทบต้องสำรอง แล้วค่อยเอาใบเสร็จมาเบิก เพราะหลายคนไม่มีเงินสำรองจ่าย ให้นอนโรงแรมติดต่อกันทุกคืนจะเอาเงินจากไหน เพราะหลายคนหาเช้ากินค่ำ ไม่ได้เก็บเงินไว้ขนาดนั้น คนทำงานโรงงานเช่าหออยู่กันเป็นสิบๆ ห้อง จะให้เขาออกไปนอนโรงแรมข้างนอก ทำไมไม่เน้นคนรวย แต่มาเน้นเอากับคนจน คนที่ไม่มีจะทำยังไง ทำไมไม่บอกบริษัท เรียกร้องขอเอาเงินฉุกเฉินมาช่วยชาวบ้านก่อนได้มั๊ย จะให้กี่วันก็ว่าไป เพราะรู้อยู่แล้วว่าค่าโรงแรมคืนหนึ่งกี่บาทไม่ใช่เหรอ
สงสัยจะรู้กับทางโครงการ กลัวทำให้โครงการเสียเงินเยอะ จะกินเงินกินทองกันหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะดูแล้วเขาไม่ได้ไปเน้นทางฝั่งโน้นให้เราเลย
อาคารหลังนี้ก็มีผลกระทบเหมือนกัน มันเหมือนถูกดึงไป หลังเกิดเหตุเราพาเจ้าหน้าที่เข้ามาดูหลังบ้าน ชี้ให้ดูเพดานใกล้ห้องน้ำว่ามีรอยแตก เขาเห็นแล้วบอก “รอยแตกเก่า” เราก็อ้าว รอยแตกเก่ามันแค่ร้าวนิดๆ ของเดิมมันแตกน้อย หลังสะพานถล่มมันแตกกว้างมากขึ้น อ้าถึงขนาดนี้ แต่ก่อนไม่เกิน ๑ นิ้ว เต็มที่ ตอนนี้น่าจะ ๒ นิ้ว คุณมองดูสิว่ามันร้าวแบบไหน บอกว่าแตกเก่าคือคุณจะไม่รับผิดชอบหรือยังไง
สิ่งที่กระทบชัดๆ คือไม่มีลูกค้า เงียบมาก จากเริ่มต้นสองสามวันแรกจนกลายเป็นอาทิตย์กว่า ทั้งๆ ที่ปรกติร้านเรามีลูกค้าตลอด ทางทีก็โทรมาสั่ง อย่างน้อยหนึ่งวันต้องได้แล้วพันสองพันบาท เปลี่ยนยาง ปะยาง ปกติจะได้วันละประมาณ ๑๐ เส้น มาตอนนี้เงียบเหงา แต่ก็ต้องเปิดร้านนั่งรอลูกค้า ได้วันละ ๒๐๐-๓๐๐ หรืออย่างมาก ๕๐๐ บาท เห็นมั๊ยว่ามันส่งผลกระทบชัดๆ
บอกเดี๋ยวจะดูแลให้ แล้วก็หายกันไปหมด ประกาศว่าจะช่วยอย่างนั้นอย่างนี้ ก็ยังไม่มาสักที มันน่าจะมีประกันที่ชัดเจน น่าจะมาดูว่าส่งผลกระทบอะไร มีใครทำมาหากินไม่ได้ เรื่องอะไรเหล่านี้ นี่เป็นอาทิตย์กว่าแล้ว มันไม่ดูแลกันจริง ลืมๆ กันแล้วหรือยังก็ไม่รู้
นั่งรอ นอนรอ รอว่าหน่วยงานไหนจะมาติดต่อ มาถามว่าเราเป็นยังไง ข่าวเริ่มเงียบไป นักข่าวก็ไม่มา วันแรกๆ มาทำข่าวเยอะ นักข่าวมากันเยอะมาก พอวันที่สองมีโหวตเลือกนายกฯ หายหมดเลย
ถึงตอนนี้ไม่มีเหลือ ทำเหมือนปกติแล้ว ทั้งคลิปทั้งไลน์ไม่ส่งแล้ว ทั้งๆ ที่รถยังจมอยู่ใต้ซากสองคัน ยังไม่ได้เอาออกมา ซากรถยังติดอยู่ข้างใน
“ตึกเราเก่า แต่ถามว่ามันมีมูลค่ามั๊ย กับชีวิตคนงานที่ตายไปล่ะ”
ไพรวัล แซ่อึ้ง
ก.การช่าง
รู้มาคร่าวๆ แต่ไม่คิดว่าเขาจะสร้าง เขามาทำประชาพิจารณ์ก็อาจจะเป็นกลุ่ม ชาวบ้านเล็กๆ ไม่ได้เข้าไปมีส่วนร่วม ถามว่าคนลาดกระบังเจ้าของพื้นที่จริงๆ รู้เยอะมั๊ย คิดว่าก็ไม่น่าจะเยอะ ไม่น่าจะรู้กันหมด
จริงๆ ถนนเส้นนี้ไม่มีปัญหาอะไร ปัญหาอยู่ตรงซอยลาดกระบัง ๕๔ ตรงนั้นเองที่รถติดมาก เฉพาะตรงนี้มันก็ติดแค่ทางเข้าโรงเรียนเอกชน เช้าเย็นไม่นาน ไม่คิดว่าเขาจะสร้างมาถึงตรงนี้ สุดท้ายก็มีสภาพอย่างที่เห็น ไม่รู้เลยว่าอนาคตปัญหาต่างๆ จะลดน้อยลงมั๊ย คิดว่าไม่ดีเลยตั้งแต่เริ่มทำ สะพานนี้เป็นสิ่งที่คนไม่ได้อยากได้ โดยเฉพาะคนพื้นที่ที่ทำมาค้าขาย ทำมาหากิน คนที่อยากได้ก็คงพวกที่มีผลประโยชน์ ถามว่าอยากได้อะไร ถ้าอยากได้ความเจริญ มันก็ไม่ได้เจริญนะ เราก็ไม่ได้มีความรู้เยอะแยะหรอก ไม่ได้มีความรู้ที่จะไปขัดแย้ง โต้แย้ง พวกที่ได้รับผลประโยชน์ตรงนั้น
คนพูดทุกๆ วันว่าเดินไปเนี่ยระวังนะ เหล็กมันหนักเป็นตันๆ แซวกันไปแซวกันมา พูดกรอกหูอยู่ทุกวันว่าให้ระวังตรงนี้ มันจะมีอุบัติเหตุ สุดท้ายก็เกิดเหตุขึ้นมา
คิดว่าตอนนั้นจังหวะไฟเขียวพอดี หรือไม่ก็กำลังทำงาน มีเจ้าหน้าที่ไปโบกธงไม่ให้วิ่งเข้ามา ตอนถล่มเราได้ยินเสียงประมาณ ๓ ครืด ครืดที่สองก็พรวดออกไปดู พอครืดที่สามก็ล้มลงมาเลย ฝุ่นเหมือนทะเลทราย เรายืนอยู่ตรงนี้คิดว่าจะมีรถติดรถผ่านมาพอดีมั๊ย เป็นห่วงเด็กโรงเรียนมาเรียลัย โรงเรียนวัดพลมานีย์ โรงเรียนแสงหิรัญที่อาจจะต้องวิ่งผ่านเส้นทางนี้ คิดในใจว่าขอให้มีปาฏิหาริย์
ได้เงินนะ เขาให้สองสามพันบาท สำหรับไปเช่าบ้านอยู่ เราเองก็เวียนอยู่ตามบ้านญาติ
ถึงวันนี้ใครมาชวนพูดมันจะเห็นภาพขึ้นมาอีก ถ้าไม่มีใครถามก็ไม่อะไร แต่ถ้ามาคุยก็จะนึกถึงอยู่ตรงนั้น
เป็นคนลาดกระบัง อยู่มาตั้งแต่เกิด ๕๗ ปีเท่าอายุ รู้สึกไม่ดีกับโครงการนี้มาตั้งแต่ต้น เพราะเขาไม่มาถามความเห็น ไม่เคยมีใครมาถามว่าสภาพตรงนี้เป็นยังไง ต้องการหรือเปล่า ไม่เคยมี ตรงอื่นอาจจะมี แต่ตรงนี้ไม่มี สามารถการันตีได้เลยว่าไม่มี
งบประมาณ ๑,๖๖๔ ล้านบาทก็ไม่น้อยนะ ทำไมเหมือนไม่ค่อยจะปลอดภัย โดยเฉพาะช่วงถนนหลวงแพ่ง บอกได้เลยว่าไม่ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ ไม่ว่าการที่เขาขึ้นไปอ็อกซ์เหล็ก ไปเชื่อมไปทำอยู่ข้างบน มันดูแล้วไม่ปลอดภัย
ลูกค้าน้อยลงมาตั้งแต่เริ่มสร้างสะพานแล้ว พูดตรงๆ สะพานแบบนี้มันมาบังทัศนียภาพหน้าร้าน แล้วเราเป็นคนเชื่อเรื่องฮวงจุ้ย เสาต้นหนึ่งมันอยู่ตรงหน้าบ้านเราพอดี แล้วก็มีปัญหาหลังจากเขาตอกทีแรกทำให้ตึกเราร้าว ถึงบ้านจะเก่าแต่มันไม่ร้าว เขายังย้อนถามว่าทำไมบ้านคุณร้าว คนอื่นไม่ร้าว ก็เสาไม่ได้ตอกตรงหน้าบ้านเขาแบบนี้ เขาไมได้ไปตอกตรงบ้านโน้น เขาตอกตรงบ้านเรา ผลกระทบก็คือเราที่ได้รับเต็มๆ
เราบอกเจ้าหน้าที่ว่า “เธอ หลังคาบ้านพี่ทรุดนะ มาดูได้” หลังคาบ้านเราไม่เคยรั่ว แต่หลังจากเสาเริ่มขึ้น มันรั่ว เขาก็เลยขึ้นมาดู เขาบอกว่า “พี่ ตึกเก่านะ” แล้วก็เอาปูนมาป้ายๆ เหมือนกับยายป้อนหลาน เราบอกว่าไม่โอเคนะ มาทำให้ใหม่ด้วย เบี่ยงเบนไปบ่ายเบี่ยงไปโน่นนี่ เราคิดในใจว่าถ้างานเล็กๆ แค่นี้เธอช่วยพี่ไมได้ แล้วเธอทำงานใหญ่ มันจะไปรอดเหรอ
ตึกเราเก่า แต่ถามว่ามันมีมูลค่ามั๊ย กับชีวิตคนงานที่ตายไปล่ะคุณให้ไปเท่าไหร่ มันมีค่าเทียบได้กับชีวิตของคนงานที่เพิ่งตายหรือเปล่า เขาก็เงียบเลย กลายเป็นว่าเราแรงกับเขา แต่ถามว่าทำไมเราถึงแรง หลังคารั่วก็เอาปูนมาแปะๆ น่าจะเป็นวิศวะกับเซฟตี้ที่ขึ้นไปทำ เขาเองก็ไม่ควรตั้งคำถามแบบนี้ วันนั้นเขามากันหลายคน ผู้อำนวยการเขตลาดกระบังก็มา เจ้าหน้าที่บอกว่าเรื่องของเจ๊เป็นเรื่องเดิม จะซ่อมให้ คำถามคือเมื่อไหร่ล่ะที่จะมาซ่อม เพราะตอนนี้ฝนก็มาแล้ว จะเข้าเดือนแปดสองหนแล้วตั้งแต่มีปัญหา หลังจากสะพานถล่มออกไปยืนด้านหน้าจะเห็นเลยว่ามีรอยร้าวมากขึ้นด้วย
มันจะอยู่ในความทรงจำของเรา ความทรงจำที่ไม่ดี ผลพวงหลายๆ อย่างเกี่ยวกับการทำงานของเขา อะไรก็ตามที่ผ่านการอนุมัติ ทำไมผลถึงออกมาเป็นแบบนี้ ทำไมไม่เซฟตี้ดีๆ มันถามในใจเราเองอยู่ว่าทำไม ทำไม ทำไมเขาไม่ทำให้ดี
“ลูกค้าหายไป ๘๐ เปอร์เซ็นต์ตั้งแต่เริ่มสร้าง พอสะพานถล่มหายไปหมดเลย”
สมพร กลมอ่อน
ช่างซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า
เย็นนั้นเราอยู่ร้าน ช่วงโพล้เพล้พอดี ห้าโมงกว่าใกล้จะหกโมง ได้ยินเสียงลั่นดังเปรี๊ยะ แล้วมันก็โครมลงมา สายไฟก็ร่วงลงมา ผมชะโงกหน้าไปดูแล้วก็วิ่งออกทางหลังบ้าน ไม่กล้าอยู่ กลัวมันถล่มลงมาทั้งหมด เพราะคานพาดมาแล้ว เอนมาแล้ว ไม่รู้ตึกจะพังรึเปล่า พอโครมลงมาแล้วมันเงียบไปหมด
อันตราย ทีแรกสายไฟขาดลงมาก่อน กระเด็นลงมาหน้าบ้าน หม้อร่วงตามมา มันดึงขาด ไฟเดินไม่ได้ สายไฟห้อยมาหน้าบ้านเลย
โทรศัพท์เรียกตำรวจ ๑๙๑ แล้วก็พยายามจะถ่ายรูป ถ่ายอัดกลายเป็นปิด ถ่ายติดกลายเป็นวางโทรศัพท์เอาไว้เฉยๆ ด้วยความตกใจ
เดินอ้อมไปอีกด้าน เห็นรถที่ถูกทับ ๒ คัน ตอนนั้นไฟยังไม่ตัด ได้ยินคนตะโกนว่าระวังไฟดูดๆ แล้วพวกปอเต๊กตึ้งก็ไล่ออกมา พอเขาตะโกน ระวังไฟ ก็ตัวใครตัวมันแล้ว เพราะมันมองไม่เห็นแล้ว ขาวพรึ่บไปหมด มองไปมีแต่สีขาว
จากตรงนี้ข้ามคลองไปก็เรียกหัวตะเข้ ข้ามมาก็ทับยาว เมื่อก่อนเรียกหัวตะเข้ทั้งหมด สะพานสร้างผ่านหน้าร้านเรามาจะสามปีแล้ว ระบบเซฟตี้ ระบบป้องกันความปลอดภัยไม่ค่อยดี ผมนั่งมองเซฟต้งเซฟตี้มันไม่ค่อยจะใส่กัน รถที่วิ่งลอดข้างล่างก็เหมือนจะไม่ได้กันเท่าไหร่ แต่ก่อนคนก็เดินลอดเข้าไปได้ ทั้งๆ ที่ต้องปิด
เราก็ทนไปอย่างนี้ รถก็จอดไม่ได้ ลูกค้าหายไป ๘๐ เปอร์เซ็นต์ตั้งแต่เริ่มสร้าง พอสะพานถล่มหายไปหมดเลย ตั้งแต่มีไอ้โครงการนี่แหละจะสามปีกว่า ลูกค้าจรอย่าหวัง นั่งเงียบอยู่เนี่ย สิบวันเพิ่งได้ซ่อมไมค์ตัวเดียว ถ้ายังไม่มีลูกค้าเลยก็คงไปสวรรค์ เก็บของ อยู่ทำไม อยู่ก็ไม่ได้ทำอะไร ขายอะไรก็ไมได้
วันแรกๆ นอนหลังบ้าน เปิดแบตเตอรี่ มีไฟฉุกเฉิน หม้อมันระเบิด เงียบเลยไฟดับ เงียบไปหมดอย่างกับป่าช้า
ถนนเส้นนี้เคยสวยมากเลยนะ มีต้นไม้ตรงกลาง รถแทบไม่เคยติด พอโครงการนี้มาติดยาว
หลายคนก็ถาม ว่าจริงๆ สร้างเพื่ออะไร มันไม่น่าสร้าง แล้วมันจะแก้รถติดยังไง ข้ามไปวัดสี่ เข้าสนามบินก็ไม่ได้ เรื่องนี้ผมว่ามันแดกงบประมาณกัน เมื่อก่อนนี้อาจารย์เทคโนฯ พระจอมเกล้าลาดกระบังก็เคยห้ามไว้
คนที่รับเหมามาต้องรับผิดชอบ ผมทำเรื่องแล้ว เพิ่งส่งวันนี้ พอถนนปิด อะไรต่อมิอะไรมาเต็มหน้าบ้าน ปกติน้ำท่วมผมไม่เอาเงินเลยนะ แต่เที่ยวนี้หนัก ถึงกับปิดถนน วันแรกไฟก็ไม่มี ผ่านไป ๗-๘ วัน นี่ตายตายเลย
น่าเบื่อ อยากให้มันเสร็จเร็วๆ มันก็ไม่เสร็จ จะได้หมดเรื่องหมดราว
