เรื่อง วรรณิดา มหากาฬ
ภาพ Every Brilliant Thing BKK
“If you live a long life and get to the end of it without ever once having felt crushingly depressed, then you probably haven’t been paying attention.”
“หากคุณมีชีวิตที่ยืนยาวและไปถึงจุดจบของชีวิตโดยที่ไม่เคยมีเรื่องให้รู้สึกหดหู่ใจเลยสักครั้ง แสดงว่าคุณก็อาจจะไม่ได้ใส่ใจในชีวิตมากนัก”
วันนี้คุณเป็นอย่างไรบ้าง ?
คงเป็นคำถามที่บางทีก็ยากจะตอบออกมาดังๆ แต่ละคนน่ามีคำตอบในใจที่ไม่เหมือนกัน วันนี้คุณอาจได้พบท้องฟ้าสดใส มีกลิ่นไอแดดและสายลมอ่อนๆ พัดให้เนื้อตัวรู้สึกสบาย หรืออาจพบกับเมฆครึ้มที่กำลังก่อตัว ลมแรงพัดเอาฝุ่นปลิวว่อนปะทะร่างกายจนเจ็บแสบ มีเมฆฝนร่วงหล่นในหัวใจ อาจเป็นวันที่ได้พบช่วงเวลาที่ต้องรับมือกับการสูญเสียอย่างไม่อาจหลีกหนี หรือพบเจอกับความท้าทายถาโถมเข้ามาจนเกินตั้งรับ
ในภาวะที่คุณพบกับเรื่องราวไม่คาดฝัน บางทีบางครั้งการมีพื้นที่หรือสิ่งที่ช่วยให้หัวใจเราได้รับการเยียวยาคงทำให้คุณรู้สึกดีๆขึ้นมาได้บ้าง
Every Brilliant Thing: เพราะนี่คือสิ่งฮีลใจ คือละครที่ กฤษณะ พันธุ์เพ็ง โปรดิวเซอร์และนักแสดง ร่วมไม้ร่วมมือกับ ศุภสวัสดิ์ บุรณเวช ผู้กำกับละคร หยิบยกบทละครที่สร้างความประทับใจให้กับผู้คนทั่วโลกของ DUNCAN MACMILLAN และ Jonny Donahoe มานำเสนออีกครั้ง เพื่อหวังให้เป็นเครื่องมือกระตุ้นการพูดคุยเกี่ยวกับสุขภาพจิตมากขึ้นในสังคมไทย
ละครเล่าเรื่องผ่านตัวละครเพียงคนเดียว ซึ่งไม่จำกัดเพศ อายุ หรือเชื้อชาติ การนำมาแสดงใหม่แต่ละครั้งจะปรับให้เข้ากับบริบทนั้นๆ เพื่อให้ผู้ชมเข้าถึงง่าย ตัวละครเพียงคนเดียวจะพาเราย้อนกลับไปทำความรู้จักตัวเขาตั้งแต่อายุเจ็ดขวบกับประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องกับความตาย รวมถึงการเริ่มเขียนลิสต์สิ่งต่างๆ เพื่อหวังว่าจะช่วยเยียวยาแม่ของเขาได้
ความน่าสนใจเริ่มต้นตั้งแต่คุณได้รับแจกกระดาษหนึ่งใบหลังจากเลือกที่นั่งรอบพื้นที่การแสดงเรียบร้อยแล้ว แผ่นกระดาษรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดเล็ก มีตัวเลขและข้อความ พร้อมกับกฎหนึ่งข้อที่ว่าหากนักแสดงขานตัวเลขที่คุณได้รับ ให้พูดประโยคต่อท้ายออกมาดังๆ
หนึ่ง – ไอศกรีม
สอง – ปืนฉีดน้ำ
สาม – การอยู่ดึกเกินเวลาเข้านอนและได้รับอนุญาตให้ดูทีวี
สี่ – สีเหลือง
ห้า – ของที่มีลายจุด
หก – รถไฟเหาะ
นั่นคือลิสต์สิ่งยอดเยี่ยมแรกๆ ที่เด็กอายุเจ็ดขวบมองเห็น เป็นสิ่งธรรมดาสามัญที่บางครั้งพออายุมากขึ้นเราก็อาจหลงลืมไปหรือ ณ ขณะที่ได้ฟังลิสต์นั้นก็มีคำถามว่าสิ่งเล็กน้อยเหล่านี้จะช่วยเยียวยาหัวใจได้จริงหรือ
“Well, because there’s lots to think about when you’re a grown up. There are bills to pay and work to do and relationships to sustain and there’s never enough to do it all.”
“ก็เพราะเป็นผู้ใหญ่เลยมีเรื่องให้คิดเยอะ ทั้งเรื่องเงิน งาน และความสัมพันธ์ที่ต้องรักษาไว้ แล้วมันก็ไม่สามารถจะทำทุกเรื่องได้ทัน”
ช่วงวัยเด็กที่ประสบการณ์ชีวิตยังไม่มากมายนัก คงทำให้เราเห็นโลกในมุมสดใส สิ่งเล็กน้อยธรรมดาทำให้มีความสุขได้โดยที่เราไม่ตั้งคำถาม
แล้วเมื่อไหร่กันนะที่ต้องเป็นผู้ใหญ่ ?
เมื่อไหร่ที่เผลอทอดทิ้งวัยเยาว์และบังคับให้ชีวิตต้องเร่งรุดเติบโตไปข้างหน้า
“All things that, at seven, I thought were really good but not necessarily things Mum would agree with.”
“นั่นคือทุกสิ่งที่ยอดเยี่ยมตอนอายุเจ็ดขวบ ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมจริงๆ แต่ไม่ใช่กับแม่ของฉัน”
คุณอาจจำไม่ได้แล้วว่าช่วงเวลาไหนคือจุดเปลี่ยนสำคัญที่ทำให้ความเป็นเด็กหล่นหาย หรือหลงลืมความสุขเล็กๆ ไว้ระหว่างเส้นทางแห่งการเติบโต คล้ายกับตัวละครที่เล่าเรื่องราวของเขาต่อ หลังได้รับรู้ว่าลิสต์สิ่งที่ยอดเยี่ยมของเขาไม่ได้เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมเสมอไปสำหรับคนที่เขาตั้งใจมอบให้ เขาหลงลืมลิสต์สิ่งที่ยอดเยี่ยมเหล่านั้นจนกระทั่งการพยายามครั้งที่สองของผู้เป็นแม่
ถึงตรงนี้ก็เกิดคำถามขึ้นมาว่า เมื่ออายุมากขึ้นลิสต์สิ่งที่ยอดเยี่ยมเหล่านั้นจะยังเป็นสิ่งธรรมดาสามัญเหมือนเดิมหรือไม่ แล้วจะเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากพอให้ใครอีกคนสัมผัสได้หรือเปล่า
สามร้อยสิบห้า – กลิ่นหนังสือเก่า
สามร้อยสิบหก – อังเดร แอกัสซี
สามร้อยสิบเจ็ด – ภาพยนตร์สตาร์เทรคที่เป็นเลขคู่
สามร้อยสิบแปด – การเผาสิ่งของ
“The younger me had dealt with this so much better. The younger me was hopeful. Naïve, of course. But, hopeful.”
“ตอนเด็กฉันรับมือกับเรื่องนี้ได้ดีกว่าตอนนี้ ตอนเด็กฉันมีความหวัง แน่นอนว่าไร้เดียงสา แต่ก็มีความหวัง”
ตอนที่คุณกำลังอ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อสอบเข้าคณะในฝันแล้วค้นพบว่าสิ่งนั้นไม่ใช่ความถนัดของคุณ ตอนที่คุณมีความรักครั้งแรกและมั่นใจว่าอยากจะใช้ชีวิตไปด้วยกันจนแก่เฒ่า และสุดท้ายก็ค้นพบว่าคุณกับเขาไม่สามารถประคับประคองความสัมพันธ์ไปจนสุดทาง ตอนที่คุณย่างก้าวเข้าสู่อายุ 25 ช่วงอายุที่ใครต่อใครต่างก็เห็นว่าเป็นช่วงเปลี่ยนผ่านสู่การเป็นผู้ใหญ่และเติบโตพอที่ต้องรับผิดชอบทุกสิ่งอย่างในชีวิตได้ แต่ในความเป็นจริงแล้วคุณยังคงต้องการที่พึ่งพิงและอยากทดลองใช้ชีวิตไม่ว่าจะถูกหรือผิด และอยากถูกโอบรับไว้ด้วยความเข้าใจจากคนในครอบครัว
เหตุผลคงเป็นเพราะโลกของผู้ใหญ่ได้กัดกินความความหวังในวัยเยาว์จนหมดสิ้น การรับมือกับความผิดพลาดหลายครั้งจึงมาพร้อมกับความกลัว ทั้งกลัวว่าการเลือกเดินในเส้นทางใหม่จะถูกต้องหรือไม่ สิ่งที่คาดหวังอาจไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจ หรือหากทำตามหัวใจตัวเองแล้วจะผิดพลาดอีกหรือเปล่า
หนึ่งพันสอง – เมื่อคุณได้เรียนรู้บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับใครบางคนที่ทำให้คุณประหลาดใจ แต่คุณก็รู้สึกว่าสิ่งนั้นสมเหตุสมผลดี
หนึ่งพันสาม – การตระหนักเป็นครั้งแรกในชีวิตว่า มีใครบางคนอยู่ในความคิดของคุณตลอดเวลา ทำให้คุณกินไม่ได้นอนไม่หลับ ไม่มีสมาธิในการทำสิ่งต่างๆ และคุณรู้สึกว่าเขานั้นแสนคุ้นเคยแม้ว่าจะเป็นคนที่แปลกหน้าต่อกันก็ตาม
หนึ่งพันสี่ – หาโอกาสในการพูดสิ่งนี้โดยที่เราไม่ต้องอยู่ด้วยกัน เพราะเราทั้งคู่ต่างก็เขินอายและหวาดกลัวต่อการถูกปฏิเสธ แต่ถ้าไม่พูดตอนนี้มันก็จะไม่มีวันเกิดขึ้น
หนึ่งพันแปดร้อยห้าสิบเจ็ด – วางแผนบอกรัก
สี่พันเก้าร้อยเก้าสิบแปด – การนอนหลับไปบนเครื่องบินและตื่นขึ้นมาหลังจากที่เครื่องลงจอด และคุณรู้สึกเหมือนได้เป็นนักท่องเวลา
เก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบห้า – ตกหลุมรัก
การเติบโตอาจทำให้ลิสต์สิ่งที่ยอดเยี่ยมไม่เรียบง่ายเหมือนตอนอายุเจ็ดขวบอีกต่อไปแล้ว
“If you live a long life and get to the end of it without ever once having felt crushingly depressed, then you probably haven’t been paying attention.”
“หากคุณมีชีวิตที่ยืนยาวและไปถึงจุดจบของชีวิตโดยไม่เคยมีเรื่องให้รู้สึกหดหู่ใจเลยสักครั้ง แสดงว่าคุณก็อาจจะไม่ได้ใส่ใจในชีวิตมากนัก”
คุณอาจจะถูกกัดกินความหวังในวัยเยาว์ บอบช้ำจากเรื่องที่ถูกมองว่าเป็นปรกติธรรมดา กลัวการมีความสุขเพราะกลัวสูญเสีย รู้ว่ามีบางอย่างที่พังแต่ไม่สามารถซ่อมแซมสิ่งนั้นได้ หรือเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ว่าทำไมคนบางคนถึงไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไป เหมือนกับตัวละครที่ค้นพบว่าลิสต์สิ่งที่ยอดเยี่ยมไม่สามารถฉุดรั้งการพยายามครั้งสุดท้ายของผู้เป็นแม่ได้ แต่ก็ได้ค้นพบอีกว่าสิ่งที่ได้ทำมาตลอดชีวิตไม่เคยสูญเปล่า
หนึ่ง – ไอศกรีม
ละครเรื่องนี้จึงเหมือนชวนให้คุณกลับมาสัมผัสสิ่งเล็กๆ ที่ช่วยเยียวยาหัวใจ ชวนคุณกลับมาสัมผัสความสุขเล็กๆ ที่เรียบง่ายในวันที่คุณรู้สึกว่าชีวิตนั้นแสนยากเย็น
เพราะต่างรู้ว่าการมีคนที่รู้สึกเหมือนกันนั้นสำคัญ และการมีพื้นที่ให้ได้พูดคุยกันโดยเฉพาะสิ่งที่เป็นเรื่องยากนั้นก็ยิ่งสำคัญกว่าสิ่งใด
เก้าแสนเก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้า – การทำภารกิจให้สำเร็จ
หนึ่งล้าน – ฟังแผ่นเสียงครั้งแรก พลิกแผ่นเสียงด้วยมือ วางแผ่นเสียงลงบนแท่นแล้ววางเข็มลงจะได้ยินเสียงฟู่ๆ และเสียงแตกของปลายโลหะแหลมที่แผ่นเสียงก่อนดนตรีจะเริ่ม และนั่งฟังขณะอ่านสลีปโน้ต
และอยากให้คุณมีหวังไว้เสมอว่าสิ่งต่างๆ จะดีขึ้น
อาจจะไม่ได้ยอดเยี่ยมที่สุดเสมอไป
แต่จะดีขึ้นอย่างแน่นอน
ขอให้ได้มีลิสต์สิ่งที่ยอดเยี่ยมต่อไปจนนับอนันต์
