Page 141 - Skd 381-2559-11
P. 141
ค�ำว่า “อร่อย” และถาดอาหาร
ท่ีแทบไม่เหลือ คงไม่มีอะไรต้องกล่าว
ไปมากกว่าน้ีแล้ว
ไดท้ ำ� บุญอยตู่ ลอดเวลา แมจ้ ะเป็นสว่ นนอ้ ยนิด
แต่มคี วามสุขอย่ขู ้างในลกึ ๆ”
เสิร์ฟ
ฝนขา้ งนอกปรอยบาง ๆ เจา้ หนา้ ทเี่ สริ ฟ์ อาหารเขน็ รถอาหาร เมื่อถามคุณตาถึงรสชาติอาหารโรงพยาบาลท่ีกินมาแล้ว
ข้ึนมายังตึกศัลยกรรมระบบทางเดินปัสสาวะ ม้ือเช้าวันน้ีคือข้าวต้ม รว่ มสปั ดาห์ คุณตาตอบยมิ้ ๆ ว่า
ไก่ เสิร์ฟพร้อมไข่ต้มและโอวัลตินร้อน รถอาหารมาหยุดอยู่ตรง
หน้าห้องนอนรวม พร้อมกับเจ้าหน้าที่ร้องเรียกด้วยส�ำเนียงเหนือ “ล�ำขนาด กิ๋นอะหยังก่อล�ำไปหมด” (อร่อยมาก กินอะไร
แปลเป็นภาษากลางได้ว่า “อาหารเช้ามาแล้ว !” จากน้ันจึงเปิดผ้า กอ็ ร่อยไปหมด)
ขาวบางท่ีคลุมด้านบนออก ค่อย ๆ ยกถาดหลุมสเตนเลสออกมา
ทลี ะตง้ั เตย้ี ๆ ผชู้ ว่ ยพยาบาลมารบั ถาดหลมุ เดนิ เขา้ ไปเสริ ฟ์ ใหค้ นไข้ คุณตาสวาทคงเป็นเหมือนคนไข้อีกหลาย ๆ คน ที่ไม่รู้เลย
ทเ่ี ตยี ง ว่าอาหารท่ีเสิร์ฟมาในถาดหลุมสเตนเลสนั้นมีความปรารถนาดี
ของผู้คนมากมายซ่อนอย ู่ แต่นน่ั ถือเป็นสาระส�ำคญั หรอื ไม่ ?
ภายในห้องนอนรวมมีเตียงผู้ป่วยเรียงรายแยกฝั่งหญิงชาย
กล่ินน้�ำยาฆ่าเช้ือลอยอยู่ในอากาศจาง ๆ ผสมกับกลิ่นฝนข้างนอก สองสามวนั ตอ่ มาหมอกอ็ นญุ าตใหค้ ณุ ตาสวาทกลบั บา้ นได้
ท่ีเตียงด้านในสุดริมประตู คุณตารูปร่างผอมหลังงุ้มคนหน่ึง ค่อย ๆ แล้วคนไข้รายใหมก่ ็จะเข้ามาแทนท่ี เปน็ เช่นนี้เรือ่ ยมา
ลุกจากเตียงมานั่งท่ีโต๊ะด้านข้าง ใช้ช้อนตักข้าวต้มไก่เข้าปากอย่าง
ช้า ๆ ด้วยมือสั่นเทาเล็กน้อย คุณตาสวาท กาจุม อายุ ๖๒ ปี มี “เราภมู ใิ จและดใี จทม่ี โี อกาสไดท้ �ำงานน ้ี คนไขท้ นี่ กี่ เ็ หมอื น
อาการเบอื่ อาหารและมาพกั ฟน้ื ทโ่ี รงพยาบาลได ้ ๖ วนั แลว้ พยาบาล พี่เหมอื นน้อง”
เลา่ วา่ ๒-๓ วนั นคี้ ณุ ตากนิ ไดม้ ากขนึ้ และกนิ หมดจานเปน็ สว่ นใหญ่
สาวนักโภชนาการในชุดกาวน์สีขาวกล่าวทิ้งท้ายด้วยท่าที
และแววตาจริงใจ
พฤศจิกายน ๒๕๕๙ 139
