Page 152 - Skd 381-2559-11
P. 152
ระหว่างซดน�้ำซุปหยดสุดท้ายของบะหมี่ก่ึงส�ำเร็จรูป ฉันก็ ขายต่อและท�ำให้แบรนด์สินค้าเสียชื่อเสียงได้ เพราะนี่คือส่วนหนึ่ง
ยงั ไมห่ ายหวั เสยี กบั ขยะอาหารกองใหญท่ เี่ พงิ่ รอื้ ออกมา แถมยงั ตอ้ ง ของธรุ กจิ
รบี เอาไปทงิ้ กอ่ นมนั จะสง่ กลน่ิ เหมน็ เรยี กมด หน ู แมลงสาบมาสรา้ ง
ปัญหามากกว่าน้ี อาหารบางประเภททมี่ อี ายยุ าวกวา่ เชน่ ขนมอบกรอบ หรอื
ของแห้งต่าง ๆ ก่อนช่วงวันหมดอายุประมาณ ๑ เดือนก็จะน�ำมา
“น่ีบ้านของฉันอยู่กันแค่สามคนยังมีขยะอาหารเยอะขนาด จดั โปรโมชนั ปรบั ลดราคา เพอ่ื กระตนุ้ ใหผ้ บู้ รโิ ภคตดั สนิ ใจซอ้ื ไดง้ า่ ย
น ้ี ถา้ ทง้ั ประเทศจะขนาดไหนนะเนยี่ ?” ฉนั เกดิ คำ� ถามขน้ึ ในใจ กอ่ น ยิง่ ขึน้
จะเอานว้ิ รดู ไปบนหนา้ จอโทรศพั ทเ์ พอื่ หาคำ� ตอบและประวงิ เวลาลา้ ง
จาน ยิ่งกว่าน้ันอายุของอาหารสดบางประเภท เช่น ซาลาเปา
หรอื ไสก้ รอก เรยี กไดว้ า่ นับถอยหลงั กนั เป็นรายชวั่ โมงเลยทเี ดียว
“๒๖.๗๗ ล้านตนั ”
“โอ้พระเจ้า !” ฉันอุทานกับตัวเลขเหล่าน้ัน ประเทศไทย “อย่างซาลาเปาจะอยู่ในตู้น่ึงได้ไม่เกิน ๘ ชั่วโมง ถ้าเลย
ของเราสร้างขยะมูลฝอยปีละ ๒๖.๗๗ ล้านตัน หรือน้�ำหนักเท่ากับ เวลาทกี่ ำ� หนดแปง้ กจ็ ะเสยี สภาพ เรมิ่ ยยุ่ ทำ� ใหร้ สชาตไิ มเ่ หมอื นเดมิ
เครอื่ งบนิ ๙๗,๐๐๐ ลำ� เลยทเี ดยี ว ในจำ� นวนนก้ี วา่ ครง่ึ หนงึ่ เปน็ ขยะ หรือไส้กรอกท่ีอยู่บนถาดกล้ิงนานก็จะเห่ียว เพราะฉะน้ันเราก็จะ
อาหาร เม่ือน�ำตัวเลขไปเทียบกับปริมาณอาหารที่ผลิตจะพบว่าเรา ไม่โชว์เยอะ” แนนเล่าต่อและบอกให้ฉันสังเกตว่าแต่ละร้านจะมี
กินกันจริง ๆ เพียงสองส่วนเท่าน้ัน ที่เหลืออีกหน่ึงส่วนจะกลายเป็น อาหารประเภทนวี้ างใหเ้ หน็ เพียงเล็กน้อยเท่าน้นั
ขยะ เรียกไดว้ ่าเราเป็นสงั คมแห่งการ “กนิ ท้ิงกินขวา้ ง” อยา่ งแท้จริง
ฉันจุก...ไม่รู้ว่าเพราะเส้นบะหมี่ในกระเพาะเร่ิมอืด หรือว่า เม่ือถามถึงประโยชน์ของอาหารเหลือเหล่านี้ แนนเหมือน
ขอ้ มูลท่ีน่ากลวั นีก้ นั แน่ จะเขา้ ใจสงิ่ ทฉี่ นั ตอ้ งการจะสอ่ื เธอเงยี บไปครกู่ อ่ นตอบเราวา่ “จรงิ ๆ
ฉนั จงึ กลายเปน็ เจา้ หนจู ำ� ไม...คอยตงั้ คำ� ถามเกยี่ วกบั ชะตา ส�ำหรับคนอ่ืน อาหารเหล่านี้ก็มีประโยชน์แหละ แต่ว่าเราท�ำอะไร
กรรมของอาหารทีไ่ ม่ไดก้ นิ ไม่ได้ ถ้าเราเอาออกไปโดยท่ีไม่ได้ซื้อก็จะถือว่าเราทุจริตทันที ทาง
..................................................................................... บริษทั มกี ฎระเบียบควบคมุ ไวท้ ุกอยา่ ง”
“ปา้ ๆ เศษอาหารปา้ เอาไปไหนอะ” ฉนั ถามปา้ ศรี รา้ นขาย
อาหารตามสั่งเจ้าประจำ� ตอนทา้ ยเธอยำ้� กบั เราวา่ “สนิ คา้ เหลอื ไมม่ ากหรอก เพราะวา่
“ก็ท้ิงส ิ ถามได”้ ป้าตอบอย่างตรงไปตรงมา จะตอ้ งดจู ากยอดขาย ทกุ อยา่ งเปน็ เมด็ เงนิ ทง้ั หมด วนั หนง่ึ ๆ กจ็ ะมี
ฉนั จงึ พยายามอธิบาย และไดค้ ำ� ตอบท่ีชดั เจนขนึ้ ของเหลอื นดิ หน่อย หรือแทบไมเ่ หลือเลย”
“เศษอาหารก็เอาตะกร้าพลาสติกกรองก่อน น้�ำเทลงท่อไป
ส่วนเศษอาหารก็ใส่ถุงไปท้ิงตามถังขยะท่ัวไปน่ีแหละ แต่ก่อนมีถัง .....................................................................................
ข้าวหมูใหใ้ ส่ แต่เด๋ียวนไ้ี ม่มีแลว้ ” “ชา้ หนอ่ ยนะ วนั นวี้ นั พระ” หลวงพอ่ บอกขณะมารบั บณิ ฑบาต
“ถงั ขา้ วหม ู ?” ฉนั สงสยั เพราะเกดิ และเตบิ โตในละแวกนมี้ า ท่ีบ้านเหมือนอย่างเคย ตามมาด้วยลูกศิษย์อีกสามคนท่ีหอบของ
โดยตลอด แตถ่ งั ขา้ วหมูกลับไมเ่ คยอยใู่ นความทรงจ�ำเลย พะรงุ พะรงั อย่เู ตม็ สองแขน
ปา้ ศรอี ธบิ ายใหฉ้ นั ฟงั วา่ สมยั กอ่ นฟารม์ เลยี้ งหมจู ะมาตงั้ ถงั เห็นอย่างนี้แล้วฉันก็ไม่วายเอ่ยปากถาม “หลวงพ่อคะ
รบั เศษอาหารในชมุ ชน ชาวบา้ นกจ็ ะเอาเศษอาหารในครวั เรอื นไปทงิ้ อาหารเยอะขนาดนี้ ถา้ พระฉันไม่หมดแลว้ ทง้ิ เหรอคะ”
รวมกัน แล้วเขาจะน�ำไปเป็นอาหารเลี้ยงหมู แต่ต่อมาทางราชการ “ไม่ต้องห่วง ๆ ท่ีวัดมีลูกศิษย์ลูกหาเยอะแยะเลย ชาวบ้าน
เหน็ วา่ ถงั ขา้ วหมทู ำ� ใหพ้ น้ื ทร่ี อบ ๆ สกปรก ดไู มง่ ามตา จงึ สงั่ หา้ มนำ� เขากม็ ารอรบั กนั อกี พระกแ็ บง่ ไปใหเ้ ขา เรากไ็ ดท้ ำ� บญุ อกี ตอ่ หนงึ่ นะ่
มาตง้ั แตล่ ะบา้ นจงึ ตอ้ งหาทางจดั การเศษอาหารของตวั เองตงั้ แตน่ น้ั ไม่มีทงิ้ หรอก”
เป็นต้นมา พระครูปลัดฐิติวัฒน์ รองเจ้าอาวาสวัดพระยายัง เล่าให้
..................................................................................... ฉนั ฟงั ดว้ ยความเบกิ บานวา่ อาหารเหลา่ นจี้ ะถกู แบง่ ไวส้ ำ� หรบั ฉนั เพล
“ทิ้งอย่างเดียวเลยค่ะ” เป็นค�ำตอบท่ีฉันได้จากแนน (นาม ท่เี หลอื จะส่งตอ่ ใหช้ าวบา้ นในละแวกวัดท่มี ารอรับ
สมมต)ิ ผู้จัดการรา้ นสะดวกซอ้ื ช่อื ดงั แห่งหนง่ึ หลวงพ่ออธิบายต่อว่า ส่วนอาหารแห้งหรือน�้ำบรรจุขวด
“เที่ยงคืนก่อนวันหมดอายุ เราจะเก็บสินค้าลงจากชั้นวาง ทเ่ี กบ็ ไวไ้ ดน้ านกจ็ ะแยกไวส้ ำ� หรบั สง่ ตอ่ ไปยงั วดั ตามตา่ งจงั หวดั หรอื
มาท�ำลายทิ้งค่ะ โดยการฉีกทิ้งต่อหน้ากล้องวงจรปิด และใส่ถุงด�ำ สถานทท่ี ยี่ น่ื จดหมายมาขอความอนเุ คราะห ์ เชน่ โรงเรยี น หรอื ชมุ ชน
ออกไปทิ้งข้างนอก พนักงานจะไม่สามารถทานหรือเอากลับไปได้ ต่าง ๆ เปน็ ต้น
ถา้ เปน็ ของเหลวกเ็ ทลงทอ่ หมด” อาหารเหลือท้ิงจริง ๆ จะมีก็แต่เศษอาหารก้นบาตรหรือ
แนนอธิบายให้ฉันเข้าใจถึงกระบวนการจัดการสินค้าหมด เศษอาหารติดจานเท่าน้ันก็น�ำไปเลี้ยงสุนัข หรือถ้าเป็นวัดที่อยู่ติด
อายุ เพราะหากสินค้าเหล่าน้ีหลุดรอดออกไปก็อาจมีคนหัวใสน�ำไป แมน่ ้�ำกจ็ ะให้ทานเปน็ อาหารปลา
150 พฤศจิกายน ๒๕๕๙
