Page 121 - Skd 365-2558-07
P. 121
มองผ้หู ญิงไทยอย่างไร คดิ ว่าการแจกของใหเ้ ดก็ ๆ
ตา่ งจากทีต่ า่ งชาตคิ นอน่ื มองไหม จะเปลยี่ นสถานการณ์ไดแ้ ค่ไหน
คนที่มาเยือนบางคนจะคิดว่าประเทศไทยมีแต่ธุรกิจ มเี ดก็ เปน็ พนั คนอยใู่ นสลมั เดก็ ๆ เหลา่ นแ้ี คจ่ บั เขา้ แถว
ขายบรกิ ารทางเพศ เขากม็ าเพราะตอ้ งการซอ้ื ผหู้ ญงิ ผหู้ ญงิ และให้ยืนเงียบฟังคนอื่น ยังท�ำได้ยาก ท่ีผมต้องมีเง่ือนไข
ไทยไม่ได้เป็นแบบนั้น ที่มีแบบนั้นคือท่ีซอยนานา ซอย มขี นั้ ตอนกอ่ นการแจกของเพราะของทผี่ มนำ� มาแจกนน้ั ไมใ่ ช่
คาวบอย พวกเขาควรไปท่ีน่ัน ผู้หญิงตรงน้ันต้องการเงิน ได้มาฟรี การรับไปต้องมีเงื่อนไขบางอย่าง ผมอยากให้
แตผ่ หู้ ญิงไทยคนอ่นื ๆ ไม่ใช่ พวกเขาเข้าแถวเป็นระเบียบ รับไปแล้วก็สัญญาว่าจะไป
จุดเริม่ ตน้ ความคดิ แจกของเดก็ ในสลัม โรงเรียน เช่ือฟังพ่อแม่ ตั้งใจเรียนหนังสือ ถ้าเขายังไม่สงบ
ฟัง ผมก็จะยังไม่แจกของเล่น เพราะสิ่งของเหล่าน้ีมาจาก
คร้ังแรกท่ีเห็นสลัมเมืองไทยผมนึกถึง “นรก” สถานท่ี การบริจาคของคนไทยและคนญี่ปุ่นที่ท�ำงานหนัก เสียสละ
แรกทผ่ี มไปแจกของคอื ชมุ ชนรมิ ทางรถไฟยมราช ไปคนเดยี ว เงินซื้อของ นี่เป็นเหตุผลท่ีผมไปถึงแล้วแจกของเล่นให้เด็ก ๆ
แต่งตัวเป็นไอ้มดแดง คนเห็นก็บอกว่าไอ้บ้า (หัวเราะ) ผม ง่าย ๆ ไมไ่ ด้
ไมม่ แี ผนอะไร ไปทน่ี น่ั ใชเ้ วลากบั ตรงนน้ั คนในชมุ ชนบางคน
ก็ระแวงครับ ถามเยอะ บางคนนึกว่าผมเป็นสายตำ� รวจก็ม ี ของที่มอบให้เป็นเพียงวัตถุ ผมไม่เห็นว่าหลังรับไปแล้ว
การสร้างความไว้เนื้อเช่ือใจใช้เวลาไม่นานและไม่ยาก ไป ชีวิตเด็ก ๆ เป็นอย่างไร แต่ท่ียังแจกสิ่งของเพราะช่วงแรก ๆ
คร้ังท่ี ๒ และ ๓ คนในชุมชนก็เข้าใจมากขึ้น ผมแจกของ ถ้าไปสอนเลยเขาคงไม่ฟัง อีกอย่างผมเป็นคนต่างชาติต้อง
มาหลายแหง่ ทที่ �ำแบบนอี้ าจเพราะผมมองตา ดทู อ้ ง ดแู ผล ท�ำความคุ้นเคยกับคนในชุมชน สร้างความไว้เน้ือเช่ือใจและ
บนขาเดก็ ๆ ในสลมั แลว้ กเ็ ฝา้ คดิ วา่ เขาอยกู่ นั แบบไหน นอน รู้จักกันเสียก่อน จริง ๆ ผมก็คิดว่าน่ีไม่ใช่การแก้ปัญหาที่
อย่างไร มีท้ังยุง สุนัขจรจัด ฯลฯ มีไม่ก่ีคนหรอกที่จะเข้าใจ ถูกจุด ควรตอ้ งใหก้ ารศกึ ษาแกพ่ วกเขา
ว่าท�ำไมเด็ก ๆ เหล่านี้มีแผลเป็นตามตัวเยอะนัก และผม คุณเนน้ ชว่ ยเหลอื เด็ก ๆ มากกวา่ ผู้ใหญ่
คิดวา่ เข้าใจบาดแผลพวกนั้นดี
ถามว่าท�ำไมต้องเน้นที่เด็ก เพราะเม่ือ ๒ ปีก่อนมีเด็ก
ในอนาคตแมไ้ ทยจะมี บางคนมารับขนมและของเล่น แต่พอผมกลับมาเจออีกคร้ัง
ระบอบประชาธปิ ไตยอกี ครง้ั พวกเขามีลูก บางคนติดยาเสพติด บางคนถูกพ่อแม่บังคับ
ถา้ ยงั มคี รคู ดิ แตเ่ รอื่ งรายได ้ ให้ไปขอทาน พวกเขาไม่ได้เรียนหนังสือ ผมเลยคิดอยาก
ยงั มคี นทย่ี อมขายสทิ ธขิ์ ายเสยี ง พาครูเขา้ ไปสอนหนงั สือเด็ก ๆ ในชุมชน อาจนมิ นตพ์ ระสงฆ์
รบั เงนิ ๕๐๐ บาทเพอื่ ลงคะแนน ไปพูดคุยกับเด็ก ๆ อย่างน้อยเขาก็จะได้รู้หลักการใช้ชีวิตท่ี
เลอื กตงั้ กไ็ มม่ อี ะไรดขี น้ึ ควรจะเป็น
ตอ่ ไปอาจรฐั ประหารทกุ ๔ ปี เด็กหลายคนอยู่ในวัยซน หลายอย่างที่คุณพูด
กจ็ รงิ จังมาก คิดว่าพวกเขาจะเขา้ ใจหรือ
เหมอื นแขง่ กฬี าโอลมิ ปกิ
ไทยตอ้ งการการศกึ ษา ผมเช่อื วา่ พวกเขาจะจดจำ� ครับ สมัยเดก็ เวลาผมถูกขอ
ทจี่ ะเปลยี่ นวธิ คี ดิ ของคน ให้สัญญา ผมก็ตอบแบบนั้น ถ้าคุณได้ยินเร่ืองน้ีในวัยเด็ก
แล้วพออายุสัก ๔๐ ปี ผ่านอะไรหนัก ๆ ผ่านการคิดฆ่าตัว
ตายมาแล้ว คุณจ�ำเรื่องพวกนี้ได้แน่ ผมจึงเช่ือว่าเด็ก ๆ
เหลา่ นจ้ี ะนึกถงึ สญั ญาของพวกเขาได้แนเ่ ม่อื โตข้ึน
ผมตั้งกฎและขอให้เด็ก ๆ สัญญาเมื่อรับของเหล่าน้ี
ต้ังแต่คร้ังแรกที่มาแจกของ คุณอาจจะไม่เช่ือผม แต่เวลา
เด็ก ๆ พูด ผมรู้สึกได้ว่าผมสามารถส่ือสารกับเด็ก ๆ ได้และ
เขา้ ใจพวกเขา นอ่ี าจยากเกนิ กวา่ ทค่ี นมคี รอบครวั สมบรู ณจ์ ะ
จนิ ตนาการ ผมไมไ่ ดเ้ ปน็ คนดอี ะไร แตเ่ พราะมปี ระสบการณ์
บางอย่างคล้ายพวกเขา ผมจึงห่วงว่าถ้าไม่ช่วยกัน ๑๐ ปี
ข้างหน้าไทยจะเจอสถานการณ์แย่ ๆ จากปัญหาท่ีเกิดแก่
เยาวชนเหลา่ นี ้
กรกฎาคม ๒๕๕๘ 121
