กล้อง Yashica Electro 35 ที่ผมซื้อต่อมาจากรุ่นพี่ซ่อนตัวอย่างเงียบเชียบมาหลายปีดีดัก เมื่อฝาหลังกล้องฟิล์มรุ่นผลิต ค.ศ. ๑๙๖๖ ได้รับการเปิดออกอีกครั้ง ภาพความหลังก็พรั่งพรูนี่คือกล้องที่เข้ามาในชีวิตช่วงมหาวิทยาลัย
ก่อนตัดสินใจขาย รุ่นพี่สาธยายว่ากล้องตัวนี้เป็นสมบัติของพ่อ แต่บัดนี้ถึงเวลาส่งต่อให้แก่เจ้าของคนใหม่
หลังการเปิดครั้งสุดท้ายเมื่อเกือบทศวรรษที่ผ่านมา สภาพด้านในยังใหม่หมาด ไร้คราบไคลฝุ่น ช่องใส่ฟิล์ม แกนหมุน ฟันเฟือง ฯลฯ ยังคงสภาพ
แล้วกลักฟิล์มโกดักรุ่นเก่าเก็บก็ถูกดึงหัวฟิล์มสอดเข้าแกนรับฟิล์ม กดรูหนามเตยบนฟิล์มให้แนบกับเฟืองอย่างพอดิบพอดี ปิดฝาหลังแล้วขึ้นไกยิงทิ้งสองภาพ เหมือนกับที่เคยทำจนเป็นสัญชาตญาณ
ยกช่องวิวไฟน์เดอร์ขึ้นแนบตา พร้อมมองหาวัตถุอะไรสักอย่างหนึ่งผ่านช่องมองภาพมัวขุ่น
กลั้นลมหายใจนับ หนึ่ง… สอง… สาม
“แชะ !”
ผมได้ยินเสียงชัตเตอร์ที่ไม่ได้ยินมานาน
กระบวนการถ่ายภาพเกิดขึ้นแล้ว
