เรื่องและภาพ : ชลธิชา คำเมือง
ดวงตาเก็บภาพ ดวงใจเก็บความสุข…
หลายปีที่ผ่านมามีเรื่องราวมากมายเข้ามาในชีวิตเรา แต่เมื่อผ่านพ้นไป มันก็ทำให้เราเข้าใจในการใช้ชีวิตมากขึ้น
จากที่เคยเรื่อยเปื่อย จะไปไหนก็ไป กินอะไรก็กิน เหนื่อยก็พัก หายเหนื่อยก็ใช้ชีวิตต่อ ไม่ได้รีบร้อนอะไร แต่พอผ่านไปๆ จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ความสุขก็เริ่มลดลง เพราะกิจกรรมในชีวิตเริ่มต้องแข่งกับเวลามากขึ้นๆ
ความสุขของแต่ละคนขึ้นอยู่กับอะไรกัน?
สำหรับฉันคงไม่พ้นที่จะตอบว่า “ธรรมชาตินี่แหละคือความสุข” เพราะมันช่วยให้เราสงบ มีรอยยิ้มบนใบหน้าได้ ทั้งยังหาได้ง่ายจากสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวอีกด้วย
…………………………………
ฉันเคยถามตัวเองอยู่หลายครั้งว่า ทำไมเวลาเห็นสายน้ำเราถึงสงบและมีรอยยิ้มอยู่เสมอ
เมื่อเจอกับปัญหาที่พูดคุยหรืออธิบายกับใครไม่ได้ หาทางออกไม่เจอ ฉันจะพาตัวเองไปในที่ที่สงบซึ่งสามารถมองเห็นสายน้ำได้ในมุมกว้าง และนั่งมองมันไปจนสุดสายตา
เวลาที่ได้อยู่กับธรรมชาติบริเวณแม่น้ำ ลงนั่งเงียบๆ แล้วมองไปรอบๆ ฉันจะรู้สึกสงบ สบาย
ฉันนึกถึงหนังสือ “เปิดใจให้ธรรมชาติ” ของธนาคารจิตอาสา ที่ฉันเคยได้อ่าน เนื้อหาในเล่มพูดถึงการเปิดใจให้ธรรมชาติว่า “การมองเห็นถือเป็นการรับรู้ผ่านประสาทสัมผัสทางตาที่คนเราใช้งานบ่อยที่สุด สมองของเราจะเต็มไปด้วยภาพที่ถูกบันทึกไว้มากมาย แล้วผ่านเข้ามาในการรับรู้ของเรา”
ฉันรู้สึกว่า เวลาที่ได้อยู่กับสายน้ำ ไม่ว่าจะเป็นทะเลหรือแม่น้ำ ไม่ว่าจะสัมผัสด้วยสายตาหรือยื่นมือลงไปในน้ำ มันจะช่วยให้สมองและจิตใจของเราได้พัก เราจึงมีความสุขทุกครั้งที่ได้มองหรือสัมผัสมัน
…………………………………
ในตอนนั้นฉันรู้แค่ว่าอยากอยู่ให้ห่างจากปัญหา ไม่อยากปะทะกับมัน และอยากพบทางออกให้เร็วที่สุด แต่สมองก็ตื้อแบบไม่สามารถรับหรือคิดสิ่งใดๆ ได้เลย ฉันจึงพาตัวเองไปอยู่ริมเขื่อนของแม่น้ำแห่งหนึ่ง
จำได้ว่าบรรยากาศตอนเย็นริมแม่น้ำนั้นเย็นสบาย ลมหนาวพัดผ่าน ได้ยินเสียงสายน้ำกระทบฝั่ง ซึ่งถึงจะเป็นเสียงธรรมดาๆ แต่ก็ช่วยให้ความคิดและจิตใจที่วุ่นวายผ่อนคลายลงได้อย่างคาดไม่ถึง
นั่งอยู่ริมเขื่อน มองสายน้ำไหลไปอย่างช้าๆ ให้เวลากับมันอย่างเต็มที่ มองสิ่งรอบตัว ไม่คิดมาก ไม่ฟุ้งซ่าน ให้ความคิดไหลผ่านไปเหมือนสายน้ำไหลไปตามทางของมัน แล้วฉันก็เผลอยิ้มกับตัวเองในที่สุด
เวลามองคลื่นในน้ำ ฉันรู้สึกถึงความสงบ ได้ความสบายตัวจากลมที่พัดผ่าน ได้ยินเสียงนกร้องรื่นหู และหากละตาจากสายน้ำแล้วมองระเรื่อยไป ฉันยังมองเห็นต้นไม้เขียวชอุ่มร่มรื่น รวมถึงวิถีชีวิตชาวบ้านที่นั่งตกปลาริมเขื่อน
ฉันว่าสิ่งเหล่านี้แหละคือความสงบ ความสุขที่ตามหา และเป็นที่พึ่งสุดท้ายในห้วงความทุกข์นั้น กระทั่งอยากหยุดเวลาไว้เลยทีเดียว
…………………………………
จากที่คิดมากและอยู่กับความรู้สึกแย่ๆ สายน้ำกลับทำให้สติที่หายไปกลับคืนมา ฉันรู้สึกได้ปลดปล่อย และมีรอยยิ้มอีกครั้ง
ตัวช่วยที่ทำให้ผ่านเรื่องราวมากมายมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ คงเป็นสายน้ำที่อยู่ในสายตาของฉันเสมอมา
ฉันคงไม่พ้นต้องใช้ชีวิตประจำวันไปกับกิจกรรมเดิมๆ มันอาจไม่ได้มีความสุขทุกวัน แต่เราก็ต้องทำใจยอมรับถ้าหากจะมีความวุ่นวายผ่านเข้ามา
ดังนั้นธรรมชาติที่อยู่รอบตัวเราจึงจำเป็นและมีค่า เพราะมันช่วยเยียวยาชีวิตในแต่ละวันของเราได้ จะว่าไปก็ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงหลับตานอนเลยละ ถ้าเราจะทันนึกขึ้นได้.
…
สำหรับท่านที่สนใจเรียนรู้การ Parkใจ สามารถติดตามกิจกรรมอื่นๆ ในปีนี้ได้ที่ เฟซบุ๊กกรุ๊ป Parkใจ
ดำเนินการโดย นิตยสารสารคดี และนายรอบรู้ นักเดินทาง
สนับสนุนโดย เพจความสุขประเทศไทย และ ธนาคารจิตอาสา
ชวน Park ใจ โดยนิตยสารสารคดี และ “นายรอบรู้” นักเดินทาง
สนับสนุนโดยเพจความสุขประเทศไทย และธนาคารจิตอาสา
