เรื่องและภาพ : จันทกานต์ พรหมแก้ว
“น้อง” คำนี้มีค่ามาก เพราะแม่บอกกับฉันมาตั้งแต่ยังเด็กว่า
“ลูกต้องดูแลน้องให้ดี ไม่ว่าจะตอนนี้ที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ หรือแม้แต่ตอนที่แม่แก่และจากไปแล้ว ลูกต้องรักน้องให้มากๆ เพราะลูกมีน้องแค่คนเดียว”
คนเป็นพี่ควรดูแลน้อง ฉันเชื่อว่านี่เป็นความคิดที่พ่อแม่หลายคนปลูกฝังให้ผู้เป็นพี่ ครอบครัวของฉันก็เช่นเดียวกัน แต่คำว่าดูแลในความหมายของแม่อาจจะละเอียดและลึกซึ้งมากกว่าใคร ในเมื่อน้องสาวเพียงคนเดียวของฉันนั้นเป็นออทิสติก
ออทิสติกเป็นโรคอย่างหนึ่งที่เกิดจากความผิดปรกติของสมอง ส่งผลให้ผู้ป่วยขาดทักษะในการสื่อสารและขาดปฏิสัมพันธ์กับสังคม ฉันฉุกคิดเรื่องที่แม่เคยเล่าว่าน้องติดเชื้อในกระแสเลือดในวันที่แม่คลอดน้อง ทำให้น้องต้องอยู่รักษาตัวในห้องปลอดเชื้อของโรงพยาบาลนานร่วมเดือน แม้จะกลับมาอยู่บ้านแล้วแต่ร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง ป่วยง่าย สิ่งนั้นคงส่งสัญญาณบางอย่างให้แม่สังเกตถึงความผิดปรกติ
เมื่อน้องอายุประมาณ ๓ ขวบ คุณครูอนุบาลรายงานว่าน้องค่อนข้างมีพัฒนาการช้ากว่าเด็กคนอื่นๆ พูดออกเสียงตามบทเรียนไม่ได้ ร้องไห้บ่อย และอีกหลายพฤติกรรมที่บ่งชี้ว่าควรได้รับการวินิจฉัย แม่จึงตัดสินใจพาน้องไปตรวจที่โรงพยาบาล เมื่อทราบแน่ชัดว่าเป็นออทิสติก จึงย้ายน้องไปเรียนที่โรงเรียนดูแลเด็กพิเศษโดยเฉพาะ พร้อมทั้งให้น้องฝึกฝนพัฒนาการกับทางโรงพยาบาลตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงปัจจุบัน
ตอนเด็กๆ ฉันก็ไม่รู้แน่ชัดว่าออทิสติกคืออะไร ได้แต่จำตามที่คุณแม่บอกไว้ตอบใครๆ ที่สงสัย ฉันรู้เพียงแค่ว่าน้องสาวพูดคุยกับฉันไม่เหมือนคู่พี่น้องคนอื่นๆ น้องหัวเราะหรือร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล ตอนที่น้องยังเด็กจนถึงอายุประมาณ ๑๐ ขวบ บ่อยครั้งเวลาไปเดินห้างฯ หรือที่สาธารณะ หากหงุดหงิด ไม่ได้ดั่งใจ น้องจะร้องไห้เสียงดัง กระโดดตึงตัง หรือวิ่งหนี บางครั้งก็ลงนอนดิ้นกับพื้น จนคนรอบข้างหันมามองด้วยสายตาที่ฉันเห็นแล้วรู้สึกเจ็บปวด เขามองน้องเหมือนเป็นตัวประหลาด ไม่เข้าใจ
แปลกที่ฉันไม่เคยเสียใจกับเหตุการณ์ที่คนอื่นมองว่าน่าอับอาย เพราะฉันสงสารและเข้าใจดีว่าน้องไม่ได้ตั้งใจจะแสดงออกแบบนี้
ตั้งแต่วัยเด็กแล้วที่ฉันบอกตัวเองว่าจะต้องปกป้องน้อง ฉันจะเป็นพี่ที่ดีของน้องให้ได้และต้องพยายามทำให้น้องมีความสุขมากที่สุดเท่าที่เด็กคนหนึ่งสมควรได้รับ
หลังจากน้องฝึกฝนพัฒนาการ รวมทั้งวุฒิภาวะที่เพิ่มมากขึ้น การควบคุมอารมณ์ของน้องก็ดีขึ้น น้องสื่อสารเป็นคำๆ และเข้าใจเวลาคนอื่นพูดได้มากขึ้น ดูแลตัวเองและทำงานบ้านได้ เรื่องเสื้อผ้าต้องยกให้เป็นหน้าที่ของน้องเลย ทั้งตากผ้าและพับเสื้อผ้า น้องรู้หมดว่าเสื้อตัวไหนเป็นของใคร
แม้ว่าตอนนี้น้องอายุ ๑๗ ปีแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถสนทนาเหมือนคนทั่วไป มองภายนอกน้องดูโตขึ้นมาก แต่ถ้ามองเข้าไปภายในจิตใจ น้องก็ยังเหมือนเด็กน้อยวัย ๕ ขวบ ความน่ารัก ความไร้เดียงสา ความบริสุทธิ์ของวัยเด็กไม่เคยจางหายไป ฉันเชื่อว่าคงไม่มีเด็กอายุ ๑๗ ปีคนไหนยังคงฟังเพลงของเด็กอนุบาลในยามว่างแน่นอน
สังคมเราเรียกเด็กที่มีโรคทางสมองแบบนี้ว่าเด็กพิเศษ ฉันเห็นด้วยว่าเหมาะจริงๆ เพราะพวกเขามีความพิเศษไม่เหมือนคนทั่วไป
น้องชอบฟังเพลงไม่ว่าจะเป็นตอนเดินทางอยู่บนรถหรืออยู่บ้าน ฟังเพลงเดิมวนไปวนมา ไม่ใช่แค่เพียงชั่วโมงเดียวหรือวันเดียว บางเพลงที่น้องชอบมากก็จะฟังซ้ำเป็นเดือนๆ โดยไม่เบื่อ
เรื่องเต้นก็ไม่แพ้กัน ไม่ว่าจะเป็นเพลงช้าหรือเพลงเร็ว เพลงสากลหรือเพลงไทย น้องก็พร้อมจะสะบัดลีลาท่าเต้นให้คนรอบข้างได้ชมอยู่ทุกเมื่อ
น้องชอบการฉลองวันเกิด ชอบที่ได้เป่าเทียนบนเค้ก ไม่ว่าจะวันเกิดใคร หลังจากร้องเพลงแฮปปีเบิร์ดเดย์เสร็จ น้องก็จะชิงเป่าเทียนก่อนเจ้าของวันเกิดไปเสียทุกครั้ง
น้องเป็นคนเก่งศิลปะมากๆ อีกด้วย ในวันหยุดสุดสัปดาห์ กระดาษหลายๆ ใบที่ครอบครัวเตรียมไว้ให้จะถูกน้องวาดเขียน ระบายสี ตามจินตนาการ
เรื่องพิเศษเกี่ยวกับตัวน้องมีมากมายจนเล่าไม่หมดภายในสองหน้ากระดาษ แต่ถ้าเป็นเหตุผลที่ทำไมฉันถึงดีใจที่มีน้องอยู่ในชีวิต ฉันน่าจะเขียนมันออกมาได้
น่าแปลกเหมือนกันที่ฉันกับน้องไม่เคยพูดคุยถึงเรื่องราวต่างๆ ด้วยกัน แต่น้องกลับเป็นกำลังใจอันยิ่งใหญ่ในการใช้ชีวิต
ทุกครั้งที่ฉันได้ทำสิ่งใหม่ๆ ไปสถานที่ใหม่ๆ หรือแม้แต่มีความสุขกับอะไรบางอย่าง ฉันก็จะคิดถึงน้อง ถ้าน้องไม่ได้เป็นออทิสติก ถ้าน้องมีชีวิตเหมือนคนทั่วๆไป น้องก็คงจะมีประสบการณ์ชีวิตที่เต็มไปทั้งเรื่องดีหรือร้ายที่จะคอยขัดเกลาให้ได้เรียนรู้ และเราสองคนคงมีเรื่องราวให้คุยกันไม่หวาดไม่ไหว
แต่ถึงแม้จะคุยกันไม่ได้ ฉันก็รู้ดีว่าน้องอยู่ข้างๆ ฉันเสมอ
ทุกครั้งที่ฉันร้องไห้ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เพียงแค่เห็นหยดน้ำตา น้องก็จะเข้ามากอดและซับน้ำตาให้ เวลากลับไปหาน้องที่ต่างจังหวัด น้องจะกอดและหอมแก้มแทบทั้งวันเพื่อแสดงความรักที่ไม่สามารถพูดออกมาได้
น้องให้อะไรกับฉันมากมาย การมีน้องในชีวิตทำให้ฉันเป็นคนมีความอดทนมากขึ้น เสียงหัวเราะอันสดใสของน้องทำให้ฉันเป็นคนอารมณ์ดีและมองโลกในแง่ดี
การมีน้องพิเศษแบบนี้ทำให้ฉันมีจิตใจที่อ่อนโยน เห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากขึ้น น้องทำให้ฉันใช้ชีวิตอย่างมีสติและมองเห็นคุณค่าของการใช้ชีวิตเพื่อคนที่ฉันรัก
หลากหลายงานวิจัยกล่าวไว้ว่าคนเป็นออทิสติกอาจจะมีอายุไม่ยืนยาวเหมือนคนทั่วไป
เรื่องความเป็นความตายก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ใครๆ ก็ไม่อยากพูดถึง แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันเป็นสิ่งไม่แน่นอน ไม่มีใครรับรู้ได้ว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองหรือคนรอบข้างเมื่อไร ฉันเองก็ไม่อาจคาดเดาว่าฉันกับน้อง ใครจะต้องจากอีกคนไปอยู่อีกฟากหนึ่งในห้วงความทรงจำก่อนกัน
ทุกช่วงเวลาที่อยู่กับน้อง ถ้าน้องทำอะไรที่ทำให้ฉันหงุดหงิดหรืออารมณ์เสีย โดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ฉันก็เลือกที่จะไม่โกรธและให้อภัยด้วยความรัก
ทุกครั้งที่ได้กอดน้องไว้ในอ้อมแขนและมองเข้าไปในดวงตา ฉันก็อยากให้น้องได้รับรู้ว่าฉันรักน้องมากแค่ไหน อยากบอกน้องเหลือเกินว่าฉันไม่เคยเสียใจที่ได้เป็นพี่ของน้องเลย
น้องเป็นสิ่งวิเศษล้ำค่า เป็นทั้งดวงใจของพี่คนนี้
ในวันที่น้องลืมตาดูโลก เหมาะเจาะว่าเป็นวันลอยกระทง คุณแม่จึงตั้งชื่อให้ว่า จันทร์พิศุทธิ์ เหมือนดั่งความพร่างพราวอันแสนสวยงามของพระจันทร์คืนเดือนเพ็ญ
น้องเป็นน้องสาวของฉัน ผู้ที่ชื่อมีความหมายว่า พระจันทร์อันบริสุทธิ์
จันทร์พิศุทธิ์นั้นจึงเป็นพระจันทร์อันเป็นที่รักของพี่คนนี้ ตราบชั่วนิจนิรันดร์
