พอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่เราก็หลงคิดว่ามีอำนาจจะทำอะไร ๆ ได้มากมาย
เป็นธรรมดา เพราะในวัยเยาว์เราล้วนต้องพึ่งพาผู้ใหญ่มาก่อน
เรามีอาหารกินเพราะผู้ใหญ่จัดหามาเลี้ยง หลับสนิทในบ้านที่ผู้ใหญ่เป็นเจ้าของดูแล
เลียนแบบทุกฝีก้าวที่ผู้ใหญ่ทำ เข้าห้องเรียนที่ผู้ใหญ่ยืนหน้าชั้นคอยสั่งสอน
เรานับถือผู้ใหญ่ และต้องการความรักความชื่นชมจากพวกเขา
แต่เรามักได้รับคำดุด่าว่ากล่าวมาแทน เราเจ็บปวดและฝังบาดแผลไว้ในใจ
จำได้สมัยเด็ก วิชาหนึ่งไม่ได้ฟังครู ฉันก้มหน้าวาดรูปบนหน้าหนังสือเรียนเปรอะเต็มหน้า
รู้ตัวอีกที ครูมายืนข้าง ๆ สีหน้าบึ้งตึงโกรธขึ้ง เขาหยิบรูปวาดบนหน้าหนังสือยกให้เพื่อน ๆ ในห้องดูและตำหนิว่าวาดรูปอะไรไม่ได้เรื่อง ทำตัวน่าขายหน้า ไม่ตั้งใจเรียน
ตั้งแต่นั้น ศิลปินนักวาดก็หนีหายไปจากตัวฉัน
ในวัยวันที่ทุกสิ่งแปลกใหม่และเต็มไปด้วยช่องว่างของความไม่รู้ ราวกับจุดเล็ก ๆ ที่กระจายเต็มหน้ากระดาษอันว่างเปล่า เราลากเส้นต่อจุดที่อยู่กระจัดกระจายเหล่านั้นด้วยจินตนาการ ความสนุก และความอยากรู้อยากเห็น
ในความสนุกนั้น เราอาจทำผิดในสายตาผู้ใหญ่ ถูกตัดสินและลงโทษ ให้ยอมรับผิดและกล่าวคำขอโทษ
ถึงเวลาของการเป็นผู้ใหญ่ เราจึงคอยแต่ตัดสินเด็ก ๆ และคนอื่น ๆ
ไม่เคยคิดว่าตัวเราในคราบผู้ใหญ่จะทำผิด
เพราะตั้งแต่เด็ก เราไม่เคยเห็นผู้ใหญ่ที่ออกมายอมรับผิด
บาดแผลที่สะสมมากขึ้น ขีดเส้นตีกรอบให้โลกใบใหญ่หดเล็กและคับแคบ
ช่องว่างที่เคยมี ถมเต็มด้วยเส้นความคิด กำกับว่ากูรู้
หลงเหลือจินตนาการเบาบางเพียงในความฝันเลือนรางหลังตื่นนอนยามเช้า
รอบตัวเราเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังสวมบทบาท
พระราชา นักแสดง นักธุรกิจ นักทำงาน นักวิชาการ
ต่างอาศัยในโลกเล็ก ๆ ของตน หมกมุ่นกับภารกิจที่แต่ละคนยึดถือว่ามีค่า
เพราะเราต่างเคยเจ็บปวดมาก่อน
หากต้องดิ้นรนจะไปต่อ เราจึงเลือกเส้นทางเติบโตที่หลีกหนีห่างจากความทรงจำเลวร้าย
สร้างเกราะกำบัง สร้างดาวกันคนละดวง ใต้จักรวาลที่ตั้งกฎกติกาเพื่อการยึดครองและครอบงำ
อำนาจ ตำแหน่ง ชื่อเสียง เงินทอง ความสำเร็จ
มากกว่าการอุ้มชู มอบความรักและอิสรภาพของการงอกงาม
เราหลงลืมไปแล้วว่าความรู้สึกวัยเด็กเป็นอย่างไร ต้องการอะไร หลงลืมแม้กระทั่งบาดแผล
หลงลืมจุดอื่น ๆ มากมายบนหน้ากระดาษ
หลงลืมจินตนาการระหว่างลากเส้นต่อจุด สร้างสัมพันธ์ลึกซึ้งกับสิ่งที่เรารู้จักและยังไม่รู้จัก
สิ่งสำคัญไม่อาจมองเห็นด้วยดวงตา
สิ่งสำคัญเลือนหายไปกับวัยเยาว์
การเติบโตไม่ใช่ความผิด แต่การหลงลืมเยาว์วัยต่างหาก
แด่ผู้ใหญ่ทุกคนที่เคยวาดภาพเล่นบนหน้าหนังสือเรียน
ขอให้ฝันร้ายหายไป เหลือเพียงความฝันงดงามที่คุณระลึกถึงได้ในแสงอรุณ
สุวัฒน์ อัศวไชยชาญ
บรรณาธิการบริหารนิตยสารสารคดี
suwatasa@gmail.com
จากคอลัมน์ จากบรรณาธิการ นิตยสาร สารคดี ฉบับที่ 421 มีนาคม 2563
