Page 114 - Skd 365-2558-07
P. 114
แนะนำ� ชาว “วรรคทอง”
“วรรคทอง” เมล็ดพันธุ์คนบันทึกสังคมที่งอกเงยขึ้นมาจาก “ค่ายสารคดีคร้ังที่ ๑๐” โครงการที่เปิดโอกาสให้ทั้งช่างภาพและนักเขียนหน้าใหม่ได้
เรียนรู้กระบวนการท�ำงานสารคดีจากคนท�ำสารคดีมืออาชีพ พวกเราได้เรียนรู้ว่าภาพถ่ายแทนค�ำพูดได้นับพัน ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นน้ันมีคุณค่าและจะ
อายุยืนข้ึนถ้าได้รับการแปรเป็นตัวอักษร หลังจากค่ายจบ...คนจึงไม่จบ เรารวมตัวกัน ร่วมกันค้นคว้า เก็บข้อมูลสิ่งน่าสนใจเพื่อน�ำมาถ่ายทอดต่อ
ไม่ใหเ้ รอ่ื งราวเหล่าน้ีผา่ นเลยไป...และเพอื่ ให้ “วรรคทอง” ไดท้ �ำหน้าที่บันทึกสงั คมด้วยใจรักงานสารคดีของพวกเรา
เมราณี สมัยวิจิตรกร – ช่างภาพ จิตรทิวัส พรประเสริฐ – ช่างภาพ อภินัยน์ ทรรศโนภาส – ช่างภาพ วิภาดา แหวนเพชร – นกั เขียน
การโบกแท็กซี่เหมือนการเสี่ยงโชค การเดนิ ทางมกั สอนอะไรใหค้ นเราเสมอ คนขับรถแท็กซ่ีเป็นคน...ไม่ใช่เครื่อง > ลองใช้รถแท็กซ่ีเป็นห้องนอน ๑ คืน
เราไม่รู้ว่าจะได้รางวัลแบบไหน แต่ที่ ดว้ ยเรอ่ื งราวระหวา่ งทาง ดงั นนั้ ระหวา่ ง จักร...ไม่ใช่หุ่นยนต์ ถ้าคิดว่าแท็กซี่ ร้อนและเมื่อยมาก ๆ - ทุกวันน้ีพยายาม
เราได้รู้คือมันมักจะมีรางวัลใหญ่ซ่อน น่ังแท็กซ่ีไปยังจุดหมายปลายทาง... ส่วนใหญ่นิสัยไม่ดี ต้องข้ึนให้ครบ ใช้ชีวิตง่าย ๆ แบบท่ีลุงสมหมายบอก
ไวเ้ สมอ ถา้ ลองเปดิ บทสนทนา...อาจไดอ้ ะไรดี ๆ ทัง้ หมดกอ่ นนะ... :) เวลารู้สึกว่าชีวิตเร่ิมยาก อยากได้โน่น
มากกวา่ ที่คณุ คิด อยากได้น่ี จะได้ยินเสียงหัวเราะของ
ลงุ สมหมายโดยอตั โนมตั ิ
> มีบางประโยคกับบางภาพท่ีติดอยู่
ในใจหลงั จากท�ำสารคดเี รื่องนี้
“ทุกข์ไปก็เท่าน้ัน หัวเราะดีกว่า ยังไง
ความทกุ ข์มนั กเ็ กดิ ขึ้นแลว้ เนอะ”
พ่ีส�ำอางค์ขณะถอยรถออกจากบ้าน
อยุธยา...สามีกับลูกชายยืนมองอยู่ที่
หน้าบา้ น
“ส่ิงส�ำคัญที่สุดของนักมวยคือหัวใจสู้
ไม่สู้ก็โดนเขาน็อกสิ จะยอมให้เขาเตะ
อยู่ขา้ งเดียวได้ยังไง”
บังฮับซ้อมล่อเป้าให้ลูกศิษย์ แววตา
แขง็ กรา้ วดุดัน
“อยา่ หยุดพฒั นาตวั เอง”
พี่วัฒน์ยืนดีดกีตาร์โซโลกลางลานจอด
รถแทก็ ซส่ี ุวรรณภูมิ
พาฝัน พลเย่ียม – นักเขียน กันต์ สันตินุตานนท์ – ช่างภาพ สุพิเศษ ศศิวิมล – นักเขียน อมรรัตน์ รูปสว่าง – นักเขยี น
> จะขึ้นแท็กซ่ีเฉพาะชั่วโมงเร่งด่วน แทก็ ซเี่ ปน็ อาชพี ทต่ี อ้ งพาคนแปลกหนา้ แท็กซ่ีเป็นพาหนะสุดท้ายที่จะเลือกใช้ ขน้ึ แทก็ ซคี่ ราวหนา้ จะไมม่ ี “เจา้ ของเงนิ ”
เท่าน้ัน > แต่ชั่วโมงเร่งด่วนในชีวิตก็ ไปใหถ้ งึ จดุ หมาย บางท.ี ..คา่ โดยสารที่ บรกิ าร เพราะคา่ โดยสารมกั สวนทางกบั หรือ “ผู้ให้บริการ” อีกแล้ว จะมีก็แต่
มีเยอะมากจนนับไม่ถ้วน > คนขับ เขาไดอ้ าจจะไม่มีคา่ เทา่ กับการท่เี ขาได้ เงินในกระเป๋าสตางค์ พอท�ำสารคดี “เพ่อื นร่วมทาง”
บางคนเหมือนจะพูดไม่เก่ง แต่พอเปิด ชว่ ยคนเปยี กฝนไดห้ ลบฝน พาสตั วเ์ ลยี้ ง เรอ่ื งนเ้ี ลยไดพ้ ดู คยุ รจู้ กั และเขา้ ใจพวก
ด้วยเร่ืองอากาศร้อนของเมืองไทย...ก็ ไปหาเจ้านาย พาผู้ป่วยไปโรงพยาบาล เขามากขน้ึ จรงิ ๆ แลว้ แทก็ ซก่ี ค็ อื คนที่
คุยกันไดย้ าวทกุ ที หรือพาทุกคนกลับบ้านโดยปลอดภัย ขับเคล่ือนสังคม ขับเคลื่อนยวดยานพา
ทสี่ ดุ ผู้คนให้ไปถึงจุดหมาย แท็กซี่แต่ละคน
มีเรื่องเล่าของตัวเอง เรื่องเล่าท่ีไม่ซ้�ำ
ใคร… ขอบคุณสารคดีชิ้นน้ีท่ีท�ำให้เรา
รับรู้และถ่ายทอดเรื่องราวของพวกเขา
ออกมา
114 กรกฎาคม ๒๕๕๘
