Page 112 - Skd 365-2558-07
P. 112
แท็กซ่ี แต่รถเก๋งธรรมดาเขาล้างให้อย่างดี เขาคงมองเราต่�ำ ตัวรอดได้ ผมก็จะกลับแล้ว ท่ีน่ีอยู่กันหลายคน แต่ท่ีโน่นมีแม่
ถ้าเป็นคนรู้จักหรือคนสนิทกับเรา เขาจะมองว่าเราขยัน” พ่ี คนเดียว”
บัญชาหยุดบทสนทนาไปชั่วครู่
เขาเล่าแผนการในอนาคตให้เราฟังคร่าว ๆ แล้วเงียบไป
“แต่เอาจริง ๆ ส่วนตัวผมก็มองคนขับแท็กซ่ีค่อนข้าง บทสนทนาของเราส้ินสุดเพียงแค่น้ี ไม่ใช่เพราะเราถึงท่ีหมาย
ลบนะ ผมเจอแท็กซ่ีโกงเงินคนอีสานที่เพ่ิงเข้ามากรุงเทพฯ เป็น แต่เพราะการค้นหาค�ำตอบท่ีเราต้องการจบลงแล้ว
ครั้งแรก ไม่มีจรรยาบรรณในอาชีพเลย ท้ังท่ีคนขับแท็กซ่ีหลาย
คนก็เป็นคนอีสาน น่าจะเห็นใจคนอีสานด้วยกัน แต่ว่าก็ว่าเถอะ แท็กซ่ีคันสุดท้ายท่ีเราโบกและพูดคุยกันไม่ถึง ๑ ช่ัวโมง
สังคมสมัยนี้ทุกอาชีพทุกการงานคนเห็นแก่ตัวมันเยอะ” เขา เขาสอนให้เรามองคนทุกคนจากภายในโดยท่ีเขาไม่ได้ต้ังใจ
ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
เรามองออกไปนอกหน้าต่างรถแท็กซี่สีเขียวเหลืองของ
“ผมเองก็ไม่ได้บอกว่าผมดีหรอกนะ แต่เราท�ำมาหากิน พี่บัญชา รถแท็กซ่ีหลากสีสันขับสวนไปมาตลอดทาง เขียว ส้ม
เราก็ต้องรักอาชีพของเราสิ” เหลือง ฟ้า แดง ชมพู ก่อนการเดินทางของเรื่องน้ี สิ่งแรกท่ีเรา
ทราบ คือแท็กซ่ีแต่ละคันแยกสีตามสหกรณ์หรือบริษัทผู้ดูแล
เราทวนค�ำถามท่ีเป็นจุดพลิกวิถีชีวิต เพราะอยากรู้ว่า แต่เมื่อใกล้จบการเดินทาง ส่ิงที่เราเรียนรู้ คือแท็กซี่แต่ละคน
เขาได้ค�ำตอบเร่ือง “ท�ำไมแท็กซี่ถึงชอบปฏิเสธผู้โดยสาร” แล้ว แยกสีตามความชอบ ความเชื่อ ความรัก ความฝัน และสิ่งท่ี
หรือยัง เขาเรียนรู้มาท้ังชีวิต
“มันเป็นเร่ืองของแต่ละคน บางคนปฏิเสธด้วยความ เราจ่ายค่าแท็กซี่ ๑๒๐ บาทให้พ่ีบัญชาแล้วเปิดประตู
เห็นแก่ตัว อยากจะไปรับลูกค้าต่างชาติ แต่บางคนก็มีเหตุผล รถลงจากรถแท็กซ่ีเขียวเหลือง เรามองรถแท็กซ่ีคันน้ันขับไกล
จ�ำเป็นจริง ๆ อย่างเช่นส่งรถ เพราะถ้าส่งรถช้าก็จะโดนปรับ ออกไปจนลับสายตา ถ้าไม่มีผู้โดยสาร ไม่มีผู้ให้บริการ ไม่มี
ผมเองก็ใช่ว่าจะไม่เคยปฏิเสธผู้โดยสารนะ บางครั้งค�ำนวณดู เจ้าของเงิน ไม่มีคนรับเงิน มีแค่เพ่ือนมนุษย์ที่ต่างต่อสู้ดิ้นรน
ถ้ารับแล้วไปท�ำงานสาย ผมก็ปฏิเสธ พอบอกเหตุผลเขาก็เข้าใจ เพ่ือความอยู่รอด เพ่ือนมนุษย์ที่มีเหตุผลร้อยแปดพันเก้าใน
นะ เราต้องอธิบาย ถ้าไม่อธิบายเขาก็มองเราไม่ดี” การกระท�ำเรื่องต่าง ๆ ...เราจะเปิดใจถามไถ่และมอบความ
เห็นใจให้กันไหม
เรานึกถึงประสบการณ์ท่ีโดนรถแท็กซี่ปฏิเสธด้วยการ
ส่ายหัว ขับรถหนี หรือพูดสั้น ๆ ว่าแก๊สหมด ส่งรถ น่ันท�ำให้เรา เราอาจพบว่าเราพูดคุยและท�ำความเข้าใจกันได้
หงุดหงิด ยิ่งถ้าเป็นวันท่ีอากาศร้อนจัดหรือฝนตกหนัก มันจะ
พาลให้เราเกลียดคนในเคร่ืองแบบสีฟ้า แต่ถ้าเขาอธิบายด้วย เพราะเราต่างเป็นเพ่ือนร่วมทาง...ในโลกท่ีต้อง
ความจริงใจถึงเหตุผลท่ีต้องปฏิเสธ ความหงุดหงิดหรือความ ต่อสู้ดิ้นรน สับสนวุ่นวาย ทว่ามีส่ิงดี ๆ ซุกซ่อนอยู่มาก
โกรธนั้นจะทุเลาลงทันที มายใบน้ี
“แต่จริง ๆ อีกใจผมก็ชอบอาชีพน้ี ได้เจอคนหลากหลาย ขอขอบคุณ :
และได้ช่วยคน อย่างครั้งหน่ึงนักศึกษาโบกรถผมแล้วบอกว่า - กรมการขนส่งทางบก
พี่ครับ ผมเรียกมาหลายคันแล้ว ผมไปขายของ แต่ฝนตก - สถานีวิทยุพิทักษ์สันติราษฎร์ FM ๙๑.๐ เมกะเฮิรตซ์
ผมขายของไม่ได้ ผมมีเงินอยู่แค่ ๔๐ บาท ให้พี่ ๒๐ บาท ส�ำหรับข้อมูลและการประสานงานช่วยเหลือ
ผมเหลือไว้กินน�้ำ ๒๐ ได้ไหมครับ ผมประทับใจมาก คร้ังน้ัน - สนามบินดอนเมือง
เป็นประสบการณ์ท่ีผมจ�ำตลอด” - ชมรมต่าง ๆ ท่ีลานจอดรถแท็กซี่บริเวณ Bus Terminal
สนามบินสุวรรณภูมิ
พ่ีบัญชาเชื่อว่าเพราะเขาต้ังใจดีเลยท�ำให้เขาเจอแต่คน - ชมรมฅนของแผ่นดิน
ดี ๆ ก่อนจะเล่าประสบการณ์แปลก ๆ ในรถคันน้ี ทั้งถูกสาว - ชมรมแท็กซ่ีสตรีไทยเพื่อสังคม
ประเภทสองลวนลาม หรือเกือบโดนจ้ีแต่คนจ้ีเปล่ียนใจ เม่ือ - อู่แท็กซี่หลากหลายแห่งและคนขับรถแท็กซี่หลากสีสัน
เราถามว่าจะขับไปอีกนานเท่าไร จนเกษียณเลยไหม ? เขา - ลุงสมหมาย พ่ีส�ำอางค์ พ่ีเพ็ญพิมล บังฮับ พี่ธนวัฒน์ และพ่ีบัญชา
ส่ายหน้าแทนการปฏิเสธ แท็กซ่ีผู้น่ารักทั้งหกคนของพวกเรา
- เพื่อนช่างภาพและนักเขียนจากค่ายสารคดีรุ่นที่ ๑๐
“ไม่ขับแล้ว พอแล้ว รถใกล้หมดอายุเต็มที...” เขาเงียบ
ไปครู่หน่ึงก่อนจะบอกว่า “ผมจะกลับบ้านไปดูแลแม่ ไปท�ำ
เกษตรพอเพียง เบ่ือเต็มทนแล้วชีวิตในเมือง...รอให้ลูก ๆ เอา
112 กรกฎาคม ๒๕๕๘
