Page 111 - Skd 365-2558-07
P. 111
เราเกิดค�ำถามเล็ก ๆ ในใจ เคร่งขรึมอยู่ในที ไม่ได้สวมเคร่ืองแบบแท็กซ่ีที่เราคุ้นตา แต่ก็
“แล้วจะมีใครบ้างไหม...ท่ีฝันว่าโตขึ้นอยากเป็นคนขับ อยู่ในชุดที่จัดว่าสุภาพเพราะสวมเสื้อกล้ามสีขาวทับด้วยเสื้อเช้ิต
รถแท็กซี่” แขนยาวสีเทา มีเพียงบัตรประจ�ำตัวคนขับรถเท่าน้ันท่ีท�ำให้เรา
บริเวณลานจอดรถแท็กซ่ีแห่งน้ี คนขับรถแท็กซ่ีก�ำลังมี รู้จักเขาเพ่ิมข้ึนเล็กน้อยว่าเขาชื่อ บัญชา วงค์จันทร์
ความสุขกับเสียงดนตรี หมากรุก ยกน้�ำหนัก อาหารเย็น และ เราเร่ิมบทสนทนาอย่างเป็นมิตรด้วยค�ำถามพ้ืนฐาน
การพูดคุย มีสักกี่คนท่ีฝันว่าโตข้ึนอยากเป็นคนขับรถแท็กซี่ มี เช่น การจราจรในบ่ายวันอาทิตย์ ลมฟ้าอากาศ แล้วค่อย ๆ
สักกี่คนที่ต้องทิ้งความฝันหรือซ่อนความฝันไว้ลึกสุดใจ เพื่อสิ่ง ขยับมาถึงพ้ืนเพภูมิล�ำเนาของเขา และเม่ือเริ่มเป็นกันเองมาก
ท่ียิ่งใหญ่และส�ำคัญกว่า...น่ันคือความอยู่รอดของทุกคนใน ขึ้น เราจึงถามถึงเหตุผลท่ีเขาเลือกก้าวเข้าสู่โลกของแท็กซ่ี
ครอบครัว “คนอื่นอาจมาขับเพราะรายได้ แต่ส�ำหรับผมเพราะ
เราเกรงว่าทุกคนที่ก�ำลังมีความสุขอยู่ในบริเวณลาน อยากรู้เหตุผลว่าท�ำไมแท็กซ่ีถึงชอบปฏิเสธผู้โดยสาร” ค�ำตอบ
จอดแท็กซี่แห่งนี้...คือคนที่ต้องทิ้งความฝันเหล่านั้น ที่ไม่ได้มีใจความซับซ้อนท�ำเราเงียบไปสักพัก เพราะถ้าเป็น
เหตุผลดังว่านี้จริง ๆ ก็จัดว่าเขาเป็นคนจริงคนหนึ่ง จะมีสักกี่คน
ที่ยอมลงทุนไขข้อข้องใจด้วยการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตอย่างส้ิน
เชิงแบบน้ี
พ่ีบัญชาวัย ๔๔ ปี เป็นสามีและพ่อของลูกห้าคน ชาย
ในโลกหลากสีสัน จากมหาสารคามคนน้ีเล่าว่าเขาเข้ามาใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ นาน
กว่า ๒๐ ปีแล้ว วันธรรมดาเขาเป็นข้าราชการประจำ� ท�ำหน้าที่
เดือนมีนาคม ๒๕๕๘ หลังมีการจัดระเบียบแท็กซี่ท่ัว ตรวจสอบงานก่อสร้างของมหาวิทยาลัยราชภัฏแห่งหนึ่ง แต่
กรุงเทพมหานครผ่านกฎหมายและข้อบังคับต่าง ๆ พบว่ามีสถิติ ก่อนไปท�ำงานเขาขับแท็กซี่ตั้งแต่ตี ๕ ถึง ๗-๘ โมงเช้า ส่วน
การร้องเรียนแท็กซ่ีอยู่ที่ ๑,๙๐๐-๒,๐๐๐ รายต่อเดือน จากสถิติ วันเสาร์-อาทิตย์ เขาขับรถแท็กซ่ีท้ังวันมา ๗-๘ ปีแล้ว
การร้องเรียนก่อนหน้าน้ี ๓,๕๐๐-๔,๐๐๐ รายต่อเดือน ลดลง “กรุงเทพฯ รถติดข้ึนตั้งแต่มีโครงการรถยนต์คันแรก
จากเดิมประมาณ ๓๐ เปอร์เซ็นต์ โดยเรื่องที่ร้องเรียนมากท่ีสุด โครงการก่อสร้างโน่นนี่ก็ท�ำให้รถติดเพ่ิมขึ้นอีก แต่ถามว่าผม
หนีไม่พ้นการปฏิเสธรับผู้โดยสาร รองลงมาคือการให้บริการ หงุดหงิดไหมท่ีรถติด ก็ไม่ครับ เรารู้อยู่แล้วว่ารถจะติด ก็ไม่รู้จะ
ไม่สุภาพ และการขับรถหวาดเสียว หงุดหงิดไปท�ำไม สิ่งที่น่าหงุดหงิดกว่าคือมารยาทการขับรถ
เดือนมีนาคม ๒๕๕๘ เราได้เข้าไปท�ำความรู้จักโลก ของชาวกรุงเทพฯ ต่างคนต่างรีบ ตอนยังไม่ได้ขับแท็กซ่ี ผม
ของแท็กซี่ผ่านคนขับรถแท็กซี่จ�ำนวนหน่ึง เราได้เรียนรู้จากโลก เคยมีเร่ืองต่อยกับแท็กซี่ที่ขับปาดหน้า ตอนนั้นยังเป็นหนุ่ม
ใบนี้ว่า พวกเขาแต่ละคนล้วนมีความพิเศษและมีชีวิตในแบบ ใจร้อน”
ฉบับของตน ดังน้ันเราจึงลองสุ่มโบกรถแท็กซี่คันสุดท้ายในการ เราถามถึงมุมมองต่ออาชีพคนขับแท็กซ่ี เขาหัวเราะ
เดินทางของเราครั้งน้ี เพ่ือพิสูจน์สิ่งที่เราเข้าใจและเช่ือมั่น ก่อนจะเล่าว่า “ปรกติผมชอบขับรถแท็กซี่ไปที่ท�ำงาน เชื่อไหม
บ่ายวันอาทิตย์ในซอยอินทามระ ๔๐ ย่านสะพานควาย รปภ. หน้ามหาวิทยาลัยจะท�ำท่ารังเกียจเหมือนไม่อยากให้เข้า
เราเรียกรถแท็กซ่ีสีเขียวเหลืองให้ไปส่งถึงปลายทางที่เรามั่นใจ แต่ตอนที่ผมขับรถราชการออกมา เขาสวัสดี ท�ำท่าเคารพผม
ว่าจะได้คุยกับเขานานพอสมควร คนขับแท็กซี่พยักหน้าเล็ก อย่างกับเป็นคนละคน” เขาส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ
“ก็แปลก...อย่างตอนผมเอารถไปล้าง เขาบอกว่าไม่ล้าง
๕.๕๐ ๖.๕๐ ๒น้อย หน้าตาไม่สื่ออารมณ์ใด ๆ เขาเป็นชายวัยกลางคนท่าทาง
ระยะ ๑-๑๐ กิโลเมตร (กิโลเมตรละ) ระยะ ๑๐-๒๐ กิโลเมตร (กิโลเมตรละ) รถติด (นาทีละ)
กรกฎาคม ๒๕๕๘ 111
