Page 159 - Skd 365-2558-07
P. 159
๓ ๕ ๗ ...
“บา้ นนส่ี ำ� คัญมาก” “นสิ ติ อยา่ งพวกเรานงั่ ออกแบบเกา้ อร้ี าคาแพง อนิ ทเี รยี โรงแรม
ไผก่ ลา่ วถงึ บา้ นดาวดนิ ทเ่ี ขาไดใ้ ชช้ วี ติ คลกุ คลอี ยดู่ ว้ ยมา ๕ ปี
แล้ว หรู สปาห้าดาว กราฟิกดีไซน์เก๋ ๆ เท่ ๆ แทบไม่มีการออกแบบเพื่อแก้
“มีกระบวนการส่งต่อความคิดผ่านการใช้ชีวิตร่วมกัน ลง ปัญหาให้คนเล็กคนน้อย หรือเพอ่ื แกป้ ัญหาของคนด้อยโอกาสในสังคม
พื้นท่ีด้วยกัน เรียนรู้ด้วยกันแล้วมาแลกเปลี่ยนกัน โดยมีพื้นท่ี
รวมหมูอ่ ยทู่ บี่ า้ นหลังน”ี้ “เหมือนเราอยู่กันคนละโลก
อนั สง่ ผลถงึ ความตอ่ เนอ่ื งและความเขม้ แขง็ ของกลมุ่ ดาวดนิ “มิใช่ว่านิสิตนักศึกษาไม่อยากใช้วิชาความรู้ช่วยเหลือสังคม แต่
แต่บ้านดาวดินไม่เหมือนเดิมอีกเลยหลังจากสมาชิกดาวดิน เราแทบไม่มีความคิดโหมดน้ัน เพราะเราอยู่ในโลกที่ห่างไกลปัญหาของ
ห้าคนไปชูสามนิ้วต้อนรับนายกฯ ท่ีศาลากลางจังหวัดขอนแก่น คนเลก็ คนนอ้ ยเหล่านัน้ เหลือเกนิ
เมื่อปลายปีท่ีแลว้ “ถ้าน้อง ๆ ดาวดินต่อสู้เพ่ือเรา เพื่อหมู่บ้านของเรา เราจะมองเขา
ไผ่ว่าพวกเขาประเมินกันไว้แล้วว่าต้องโดนจับ เว้นแต่หาก ตา่ งไปจากตอนนไ้ี หม
เข้าไม่ถึงหน้าเวที เขาก็จะกลับมาเข้าห้องสอบในช่วงบ่าย พอ “วนั หนงึ่ นกั ศกึ ษาเหลา่ นอี้ าจทวงถามบางสงิ่ เพอ่ื พวกเรากเ็ ปน็ ได ้ หรอื
เขา้ ไปได้เขากไ็ มไ่ ด้สอบในคราวน้นั ตอ้ งรอใหถ้ งึ วนั นั้น เราจึงคดิ ว่าพวกเขาทำ� ในสง่ิ ทถี่ ูกต้อง
“ตอนแรกเขาขู่ว่าหากไม่ยอมเซ็นยอมรับใบเจรจา จะติดคุก “สำ� หรบั ผมดาวดนิ เปน็ ตวั อยา่ งนกั ศกึ ษาทหี่ าไดย้ ากในสงั คมไทย ทงั้
และถูกไล่ออกจากการเป็นนักศึกษา แต่ผมก็ไม่ได้เซ็นเพราะ ความทุ่มเทและความกล้าหาญของพวกเขา ล้วนแล้วแต่เป็นนักศึกษาท่ี
ไม่สามารถยอมรับกฎอัยการศึกได้ ไม่สามารถยอมรับว่าส่ิงท่ีเรา ควรไดร้ บั การคารวะ ผมนบั ถอื พวกเขาทม่ี องเหน็ ชาวบา้ นเปน็ ‘เพอื่ น’ ซง่ึ
ท�ำมันผิด การชูสามนิ้วมันไม่ผิด เราต้องการสร้างบรรทัดฐาน สงิ่ ท่เี กดิ ขึ้นคือชาวบา้ นก็เห็นพวกเขาเป็น ‘เพอ่ื น’ เช่นกัน
ใหม่” “หลายคนอาจเบอ่ื การเมอื ง เบอื่ การเคลอ่ื นไหวเรยี กรอ้ ง และชอบท่ี
วันแรกยังเจรจากันไม่ได้ ดาวดินท้ังห้าถูกกักตัวไว้ในห้องขัง บา้ นเมอื งสงบ แตเ่ ราคงตอ้ งถามว่า ‘สงบ’ นน้ั สงบของใคร และสงบเพอื่
วันท่ี ๒ ทหารเรียกผู้ปกครองมากดดัน โดยแยกวงคุยกับผู้ใหญ่ ใคร ในเมื่อยังมีคนเสียประโยชน์จากความ ‘สงบ’ ที่ว่าน้ี และจ�ำเป็นต้อง
ก่อน ไผ่ โต้ง ฟลุ๊ค ผู้ใหญ่อนุญาตให้ตัดสินใจเอง แต่น้องอีก ส่งเสยี งออกมาให้คนอ่ืนไดย้ นิ จ�ำเป็นต้องต่อสูเ้ พ่อื ชีวติ ของตัวเอง
สองคนยอมเซ็นตามคำ� ขอของผู้ปกครอง “เพราะเหตุน้ีบ้านเมืองท่ีสงบไร้สุ้มเสียงเรียกร้องหรือโต้แย้งจึงเป็น
แตท่ ั้งหา้ ก็ได้รบั การปลอ่ ยตวั ในวนั นั้น โลกสมมุติที่ซุกปัญหาเอาไว้ใต้พรม กดทับเสียงร้องไห้ของคนจ�ำนวนมาก
“เราไม่เซ็นเพราะตกลงกันไปแต่แรกแล้วว่าเราจะยอมรับกับ เอาไว้ไม่ใหค้ นส่วนใหญไ่ ดย้ ิน
ส่ิงที่ท�ำตามหลักสันติวิธี ในการปฏิบัติการเราต้องรับผลของมัน “สงบสุขอยูเ่ หนอื ความทกุ ข์ทีม่ องไมเ่ ห็น
เสมอ กลา้ ทำ� ก็ต้องกล้ารับ” “ด้วยเหตุน้ีเองประชาธิปไตยจึงส�ำคัญ เพราะมันเปิดโอกาสให้ทุก
เหมอื นเรอื่ งจะจบ แตบ่ า้ นดาวดนิ ถกู คกุ คาม มคี นแปลกหนา้ เสยี งไดพ้ ดู ได้สง่ เสยี ง ได้เรยี กรอ้ ง
มาที่บ้าน ถ่ายรูปบ้าน ขับรถวนเวียน ถามซื้อบ้าน มาขายของ “ทุกเสยี งพดู ได ้ ดงั เทา่ กันและสำ� คัญเทา่ กัน”
นน่ั น ี่ หรอื ทำ� ทขี อใหไ้ ปชว่ ยวา่ ความ ไผป่ ระเมนิ วา่ อาจถกู เลน่ งาน
แบบใต้ดิน “เราสามคนท่ีไม่เซ็นต้องหนีตลอด ๓ เดือน เพ่ิง น้วิ กลม
กลับมา ตอนนต้ี อ้ งตดิ กล้องวงจรปดิ แปดตัวรอบบ้าน”
“เราต้องเคลียร์บ้าน เคลียร์เอกสารเผาหมด” แท็กชี้ให้ดู
ช้ันหนังสือที่เคยมีหนังสืออยู่เต็มแน่น ซ่ึงบัดน้ีว่างโหวง “บันทึก
การประชุม วารสารดาวดิน หนังสือที่มีเน้ือหาทางความคิดทาง
สังคมก็กระจายไปเก็บตามหอเพื่อน”
ครั้นต่อมาหลัง ๒๒ พฤษภาคม ๒๕๕๘ วันท่ีพวกเขาออก
มาชูป้ายผ้าในวาระครบ ๑ ปีรัฐประหาร การติดตามของฝ่าย
เจ้าหน้าทบี่ า้ นเมืองก็ก้าวลว่ งไปถึงทบ่ี า้ น (เกดิ ) ของพวกเขา
วันครบ ๑ ปีรัฐประหาร นักศึกษากลุ่มดาวดินออกมาชูป้าย
กรกฎาคม ๒๕๕๘ 159
