เรื่อง : วรรณิดา มหากาฬ
ภาพ : ภูวมินทร์ อินดี, People of Ari
ในโลกที่วิทยาศาสตร์พัฒนาอย่างก้าวกระโดด เราจะได้ยินคำว่า AI (Artificial Intelligence) หรือปัญญาประดิษฐ์ เยอะขึ้นในสังคมปัจจุบัน
แล้วปัญญาประดิษฐ์เหล่านี้คืออะไร ?
กล่าวโดยย่นย่อ ก็คือระบบประมวลผลที่มีการคิดวิเคราะห์จากข้อมูลที่ถูกป้อนโดยมนุษย์เพื่อผลลัพธ์บางอย่าง แต่ความฉลาดของปัญญาประดิษฐ์ไม่ได้หยุดเพียงเท่านั้น เมื่อมนุษย์พัฒนาให้ความสามารถของปัญญาประดิษฐ์ไม่ได้จำกัดอยู่แค่การจดจำและเลียนแบบทักษะของมนุษย์ แต่ยังสอนให้เรียนรู้ที่จะหาคำตอบและตัดสินใจความถูกต้องด้วยตัวเอง
คำถามคือ
แล้วความฉลาดเหล่านี้จะสามารถเทียบเท่าหรือทดแทนความสามารถทั้งหมดของมนุษย์ได้หรือไม่
People of Ari นำเสนอ RE:SYN
การเดินทางสู่อนาคตอันใกล้ล่มสลาย
พื้นที่ซึ่งมนุษยชาติและเทคโนโลยีต้องอยู่ร่วมกัน
พื้นที่ซึ่งก่อกำเนิดเทคโนโลยีทางดนตรี การเติบโต การกบฏ และความอิสระ
RE:SYN คือประสบการณ์ทางดนตรีที่เกิดขึ้นในห้องทดลองใต้ดิน อาจเรียกได้ว่านี่คือการทดลองของตัวผู้กำกับ กระบวนการทำงาน นักดนตรี หรือแม้กระทั่งเรื่องราวและเสียงดนตรีที่นำเสนอ โดยมีจุดเริ่มต้นมาจากดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ผ่านการรังสรรค์ของศิลปินอย่าง CRSRCRSR, Wasawat Somno, Wannarit Pongprayoon (Stylish Nonsense) และ Ānāpān
ภายใต้ห้องมืด
สายไฟฟ้าหลากสีระโยงระยาง
โน้ตดนตรีคือสารกระตุ้นสมมติ
สำหรับมนุษย์แล้วนั้น การเรียนรู้เพื่อเติบโตเกิดขึ้นในทุกช่วงวัย
วัยเด็กเราเรียนรู้ที่จะหัดพูด หัดเดิน รู้จักการเริ่มใช้กล้ามเนื้อเฉพาะส่วนของร่างกายทำงาน โตขึ้นมาอีกหน่อยก็เริ่มที่จะฝึกทักษะด้านอื่นที่ไม่ได้มีติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด เราเริ่มหัดอ่านเขียน เรียนรู้บวกลบตัวเลข ฝึกทักษะภาษาอังกฤษ กดแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ และทักษะเฉพาะอื่นๆที่คงจะบรรยาย ณ ที่นี้ไม่จบ
นอกไปจากนี้มนุษย์เรายังเรียนรู้ที่จะเข้าใจความรู้สึกภายในของตัวเองและผู้อื่น เราเรียนรู้ที่จะรู้จักความรู้สึกรัก เศร้า โกรธเกรี้ยว เห็นอกเห็นใจ หรือกระทั่งบางความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
ในห้วงเวลาหกสิบนาทีที่ผู้เขียนกระทำการเป็นผู้สังเกตการณ์
ท่ามกลางการเผชิญหน้ากันของหนึ่งมนุษย์และหนึ่งปัญญาประดิษฐ์ที่กำลังหลับใหล
ดนตรีโน้ตแรกถูกป้อนเข้าสู่ความจำสมองจักรกล
มีคำถามเกิดขึ้นอีกว่าปัญญาประดิษฐ์เหล่านี้สามารถเรียนรู้ที่จะเป็นมนุษย์ได้มากน้อยแค่ไหน
ตึก ตึก ตึก
อาจจะเป็นแค่เสียงจังหวะหนักๆธรรมดาที่ได้ยินอยู่ทั่วไป แต่ในห้วงเวลานี้ จังหวะนั้นทำให้เรานึกถึงเสียงหัวใจเต้นดังก้องจนรอบกายสั่นสะเทือน
นี่อาจเป็นสัญญาณแรกของการกำเนิดใหม่
อีกฟากหนึ่ง ในความเป็นจริงสิ่งที่ตั้งเด่นอยู่ตรงนั้นควรจะเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ขนาดยักษ์กำลังเปิดใช้งาน หน้าจอมีตัวเลขรันข้อมูลที่ถูกป้อนเข้าอย่างแข็งขัน แต่ ณ ที่ตรงนี้ เราเห็นหญิงสาวผู้มีสายไฟพาดผ่าน บ้างก็ยึดโยงเข้ากับอุปกรณ์ไฟฟ้ารอบตัว
เสียงดนตรียังคงบรรเลงต่อเนื่อง จากจังหวะหัวใจเต้นสู่ความเร้าใจ บ้างนุ่มนวลอ่อนไหว บ้างอึกทึกครึกโครม แล้วบางครั้งก็ให้ความรู้สึกเศร้าและเดียวดาย
เรารู้ว่าข้อมูลจากมนุษย์ถูกส่งไปถึงปัญญาประดิษฐ์แล้ว
เราเห็นการตอบสนองผ่านเสียงดนตรี เริ่มแรกเหมือนเด็กหัดเดิน จากโน้ตดนตรีง่าย ๆ ไล่ระดับขึ้นมาเรื่อย ๆ สังเคราะห์ข้อมูลจากมนุษย์กลั่นออกมาจนสามารถที่จะมีความคิดความอ่านเป็นของตัวเอง
ไม่เพียงเท่านั้น เรายังรู้สึกได้อีกว่าความรู้สึกของมนุษย์คนหนึ่งก็ถูกถ่ายทอดให้สู่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยเช่นกัน
ถึงตรงนี้อาจจะมีคำโต้แย้งว่าเป็นไปไม่ได้
แต่เมื่อได้มองภาพความที่อยู่ตรงหน้า ฟังเสียงดนตรีอิเล็กทรอนิกส์บรรเลง ดูการโต้ตอบกันระหว่างมนุษย์และปัญญาประดิษฐ์ ในห้วงนาทีนั้นอาจจะทำให้อยากเชื่อขึ้นมาบ้างว่าในอนาคตอันใกล้ล่มสลายนี้ มนุษย์และปัญญาประดิษฐ์คงจะมีความรู้สึกนึกคิดไม่ต่างกัน
ร่วมสัมผัสประสบการณ์ดนตรีและการเดินทางสู่อนาคตอันใกล้ล่มสลายไปพร้อมกันได้ใน RE:SYN
