Page 127 - Skd 361-2558-03
P. 127
เร่อื ง : วีระศกั ร จนั ทร์ส่งแสง / ภาพ : ประเวช ตันตราภริ มย์
ขปอา่ ทงฝาามกน้า�(ชถีึงคนรนุ่ หลงั )
จากก�านันเอือก มีแก้ว
ก� านันเอือก มีแก้ว เป็นชาวต�าบลนาดี อ�าเภอเมืองสุรินทร์ ใจมันรัก ว่าเออเขาให้ชีวิตเรา เราต้องให้ชีวิตเขาคืนกลับไป
ธรรมชาติให้ชีวิตเรา อยากกินอะไรก็ได้กิน ปลา เห็ด หน่อไม้ ใช้
โตมาในท้องทุ่งกับงานเลี้ยงวัวควาย ท�าไร่ปอ เร่ิมเข้าสู่เส้นทาง ธรรมชาตินี่แหละท�ามาหากิน เขาเล้ียงเรา เราก็เลี้ยงเขา น่ีคือสิ่งท่ี
การเมืองท้องถ่นิ ครั้งแรกในต�าแหน่งผู้ใหญ่บ้านเมื่อปี ๒๕๓๖ ถัดมา สา� คญั
อีก ๓ ปีก็คว้าชัยจากการลงชิงต�าแหน่งก�านัน และเป็นต่อเน่ืองมา
อกี สสี่ มยั จนปจั จุบนั โดยไม่มีคู่แขง่ ๒
เขาเป็นก�านันท่ียังท�านาปีละ ๘๐ ไร่เป็นอาชีพหลัก ไม่เป็น ต้นไม้เขาเกิดเองเป็นเองตามวัฏจักร เราดูแลไม่ให้ไฟไหม้ ไม่ให้
นายหนา้ คา้ ขาย ไมร่ บั เหมาโครงการกอ่ สรา้ งในทอ้ งถนิ่ ไมใ่ ชต้ า� แหนง่ คนตัด ปีสองปีก็ขึ้นพรวดพราด ป่าปลูกน่ะใช้เวลาหลายปี ปล่อยให้
หาความรา�่ รวย ข้ึนเองดีกวา่
ตลอด ๒๐ กว่าปีท่ีเป็นผู้น�าท้องถิ่น เขายังคงอยู่บ้านไม้เล็ก ๆ ๓
หลังเดิม มีท่ีท�าการก�านันอยู่ใต้ถุนบ้าน ตรงนั้นเป็นท้ังท่ีกิน ท่ีนอน
ที่รับแขก ผู้หลักผู้ใหญ่มาเยี่ยม หรือลูกบ้านมีเรื่องเดือดร้อนมาหา เมื่อก่อนเคยมีคนมาขอสัมปทาน เขาอยากได้ตรงนี้เป็นจุด
ตอนไหนกพ็ บเขาตรงนนั้ ไดต้ ลอดเวลา ศูนย์กลางที่ล่องแพล่องแก่ง เสนอว่าเอาไหมรถเก๋งคันหนึ่ง แต่ผมว่า
ให้ไม่ได้เพราะคิดว่าท่ีตรงนั้นไม่ใช่ของเราแล้ว รถเราสามารถหาได ้
ผลงานเรอื่ งเดน่ ของเขาไมใ่ ชง่ านกอ่ สรา้ งฝายสรา้ งเขอื่ น ตดั ถนน ไม่วนั ใดกว็ นั หน่งึ มาถึงตอนน้บี ้านหนึ่งมสี องสามคนั จนไมม่ ที จ่ี ะจอด
หรือสร้างวัด แต่เป็นงานรักษาป่าทามลุ่มน�้าล�าชีซ่ึงเร่ิมต้นจากที่
สาธารณประโยชน์ของหมู่บ้านกับที่มรดกไร่ปอจากพ่อ รวมเกือบ รถราคาเป็นแสนก็ตอ้ งจอดใตร้ ่มไม ้ เอาป่าไว้ดกี ว่า
๗๐๐ ไร่ ก่อนขยายพ้ืนที่เชื่อมต่อยังต่างต�าบลและจังหวัดข้างเคียง
ครอบคลุมพ้ืนท่ีป่าทามสองฝั่งล�าชีจากตัวเมืองสุรินทร์ไปจนเกือบสุด ๔
ปลายน�้าทฝ่ี ่ังน�้ามลู ในเขตอ�าเภอท่าตูม
ก็คิดว่าได้บุญได้กุศลแหละ จะมากน้อยแค่ไหนเราก็ท�าไป ได้
เปน็ ผืนปา่ ใหญ่สุดของจงั หวัดสรุ นิ ทร ์ โดยมีกา� นนั เอือกเปน็ ผู้รว่ ม เห็นใบไม้เขียว ๆ ต้องลมไหว ๆ ก็คิดว่าเขาคงคุยกับเรา ผมอยู่แบบน้ี
รเิ ร่มิ และประสานความร่วมมอื ต่อเนื่องมาจนปัจจุบนั จนเม่ือก่อนนี้เขาว่าผมบ้านะ ตอนน้ีไม่ว่าแล้ว มีแต่บอกว่าถ้าไม่ได้
ก�านนั ป่ากแ็ ย่
๑
กนิ นอนอยอู่ ยา่ งธรรมชาต ิ แบบนผี้ มสบายใจมากกวา่ ชาวบา้ น
อีก ๒ ปีผมจะเกษียณแล้ว แต่งานรักษาป่าไม่เกี่ยวกับต�าแหน่ง เขามสี ว่ นรว่ มกบั เรา พดู แลว้ ชาวบา้ นฟงั สง่ิ นเ้ี ปน็ ความภมู ใิ จในตวั เอง
ก�านัน ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจอยู่ก็ยังต้องท�า ท้ิงไม่ได้ ท�ามากับ
มือ เปน็ จิตอาสา เปน็ คนพ้ืนท ่ี จะเป็นก�านันหรอื ไม่เป็นก็ท�า สักวันหน่ึงเทวดาฟ้าดินเขาก็รู้ว่าเราพูดจริงไม่จริง เราโกหก
ตวั เองไหม
เร่ืองธรรมชาติต้องช่วยกัน แม้ป่าผืนเล็กก็มีคุณค่า บางพ้ืนท่ีว่า
ไม่มีงบท�าไม่ได้ ไม่จริง มันอยู่ท่ีจิตใจเราเท่านั้น นี่แหละงานจิตอาสา ผมไม่เคยรับเหมารับประมูลงานก่อสร้าง ผมใช้แรงงานตัวเอง
ต้องเสียสละตัวเอง ท้ังจติ ใจและวตั ถบุ ้าง ขอให้มจี ติ อาสา มใี จรกั ปา่ แลกสง่ิ ทต่ี ้องการ
กท็ �าได ้
ปา่ นแ้ี หละสง่ิ ทพ่ี วกผมท�าและจะฝากไวต้ ลอด เมอื่ ตายไปคนเขา
คงจะนกึ ถึงวา่ ป่าผืนนต้ี ากา� นันแกท�าไว้
มีนาคม ๒๕๕๘ 125
