Page 115 - Skd 361-2558-03
P. 115
เรอื่ ง : ฐิติพนั ธ์ พฒั นมงคล / ภาพ : ประเวช ตนั ตราภิรมย์
ศศนิ เฉลมิ ลาภ
ปกปอ้ งป่าดว้ ยฝ่าเท้า
ทายาทความคิด สืบ นาคะเสถียร (ปี ๒๔๙๒-๒๕๓๓) และ ภาคส่วนส�าคัญของโครงการน้ีคือการที่มูลนิธิสืบฯ ส่งเจ้าหน้าที่
เข้าทา� งานในพน้ื ทปี่ า่ อนุรักษท์ ีม่ ผี ้คู นตั้งบา้ นเรอื นอยอู่ าศัย
เลขาธกิ ารมลู นธิ สิ บื นาคะเสถยี ร ผนั ตวั จากอาจารยม์ หาวทิ ยาลยั รงั สติ
มารับต�าแหน่งผู้จัดการโครงการจอมป่า ท�างานอย่างหนักกับชุมชน “เราท�าแผนที่ใช้ประโยชน์ท่ีดินอย่างมีส่วนร่วมระหว่างชุมชน
ในปา่ เจา้ หนา้ ทร่ี ฐั ขา้ ราชการระดบั สงู แตโ่ ดง่ ดงั เปน็ ทรี่ จู้ กั โดยเฉพาะ กับเจา้ หนา้ ท่ปี ่าไม ้ ได้เปน็ แผนทท่ี ท่ี ้งั สองฝา่ ยยอมรบั ในรายละเอียด
ในกลุ่มนักเรียนนักศึกษาเมื่อตัดสินใจเดินเท้า ๓๐๐ กว่ากิโลเมตร คือการอดทนประสานกับคนมีอ�านาจตดั สนิ ใจใหย้ อมรบั โครงการนี”้
ประกาศเจตนารมณต์ า้ นการสรา้ งเขอื่ นแมว่ งก์ในผนื ปา่ ตะวนั ตก กลาย
เป็น “ไอดอล” หรือ “วรี บุรุษเอกชน” ท่ตี ัวเขาเองไมต่ ้องการใหเ้ รยี ก ศศินเล่าว่า เขาต้องใช้ท้ังความอดทนและความขยัน “อย่างเคย
ท�างานท่ีอุ้มผางแล้วมีโอกาสผลักดันงานให้ส�าเร็จ ถ้าเกิดผู้มีอ�านาจ
อาจารย์มหาวทิ ยาลยั ตัดสินระดับนโยบายที่ตัวจังหวัดตากได้พิจารณา เขาอยู่ห่างออกไป
๒๐๐ กว่ากิโลเมตร แต่พันกว่าโค้ง เพ่ือการคุยกัน ๓ นาที ผมก็ต้อง
ศศนิ เฉลมิ ลาภ ฮีโร่ตา้ นเขือ่ น / รกั ษาปา่ ของคนรนุ่ ใหม่เคยเปน็ ขับรถไปรอจังหวะน้ันแล้วก็ขับรถกลับ ผมวิ่ง ๑๗ พ้ืนท่ี ๖ จังหวัด
อาจารยส์ าขาวศิ วกรรมโยธา คณะวศิ วกรรมศาสตร ์ มหาวทิ ยาลยั รงั สติ ใน ๓ วัน เพ่อื ใหไ้ ด้เอกสารมาใหอ้ ธบิ ดีจดั การ
สอนหนงั สืออยปู่ ระมาณ ๑๓ ปี
“มันใช้จังหวะและความอดทนที่จะคุยกับคนที่มีอ�านาจตัดสินใจ
“ผมเป็นอาจารย์ประเภทว่ิงไปโน่นไปน่ี ช่วยงานเร่ืองสารตะก่ัว คือเราก็ต้องไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีอะไร แต่ต้องมีหลักการ มีเหตุผล ม ี
คลิต้ี เหมืองโพแทช ขณะเดียวกันก็มีพาร์ตใหญ่ของชีวิตคือเป็น การเดนิ ทางทต่ี อ้ งใชค้ วามอดทน ตอ้ งละตวั ตน มุ่งไปท่งี าน”
ท่ีปรึกษาชมรมบ�าเพ็ญประโยชน์เพ่ือสังคมและส่ิงแวดล้อม และเป็น
รองผู้อ�านวยการส�านักงานกิจการนักศึกษา ว่ิงท�างานเป็นแอ็กทิวิสต์ เดนิ ต้านเขอ่ื นแมว่ งก์
อยู่ในมหา’ ลยั ”
วันส�าคัญที่มีส่วนผลักดันศศินขึ้นเป็นผู้น�ามวลชนนักอนุรักษ์
ศศินโตมาในยุคที่ข่าวการเสียชีวิตของคุณสืบเป็นข่าวใหญ่ แต่ มาถึง เม่ือโครงการสร้างเข่ือนแม่วงก์ในเขตอุทยานแห่งชาติแม่วงก์
จุดเล็ก ๆ ท่ีผันเปลี่ยนชีวิตเกิดเม่ือคณะวิศวกรรมศาสตร์เปิดสอนวิชา ถูกปดั ฝนุ่ อีกคร้ัง
ทคี่ วรบรรจใุ นคณะวทิ ยาศาสตร์
ศศินค้านการสร้างเข่ือนในป่าโดยจับประเด็นเรื่องความบกพร่อง
“เราเป็นนักส่ิงแวดล้อม แต่สอนโยธาซ่ึงส่วนใหญ่ก็ต้องยอมรับ ไม่ชอบธรรมของร่างรายงาน EHIA หรือผลกระทบต่อส่ิงแวดล้อม
ว่าท�าลายส่ิงแวดล้อม สอนเพื่อรับเงินเดือนอย่างท�ามาหากิน จนมา และสุขภาพ
สอนหนงั สอื ใหค้ นรกั สงิ่ แวดลอ้ มไดม้ าก ๆ กเ็ นอื่ งจากคณะ (วศิ วกรรม-
ศาสตร์) เปิดสอนวิชาที่ควรจะอยู่ในคณะวิทยาศาสตร์ คือมนุษย์กับ แล้วเขาก็ออกเดิน ๓๐๐ กว่ากิโลเมตรจากชายป่าแม่วงก ์
สงิ่ แวดลอ้ ม หรอื วทิ ยาศาสตรก์ บั สงั คม ผมกไ็ ปขอเขาสอนทง้ั ทไ่ี มเ่ คย นครสวรรค์ มาถึงปลายทาง หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร
เรียนพ้ืนฐานเก่ียวกับส่ิงแวดล้อมเลย รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก ทีม่ ผี ้คู นนบั หมนื่ นบั พันเขา้ ร่วม
ไดท้ �าตวั ให้เปน็ ประโยชนเ์ ร่ืองส่ิงแวดลอ้ มเต็ม ๆ”
“ผมท�ามันในฐานะของแม่ทัพ ถ้ามูลนิธิสืบฯ เป็นองค์กร ผมก็
ถึงวันนี้เขายังเก็บข้อสอบ กระดาษค�าตอบท่ีเด็กตอบมาแล้ว ต้องรบใหช้ นะ ตอ้ งรักษาป่าไวใ้ ห้ได้”
ประทับใจ
ในฐานะผู้บริหารเขาไม่อยากแพ้ในยุคท่ีตัวเองเป็นเลขาธิการ
“เออ เราสามารถสอนใหเ้ ขารเู้ ร่ืองขนาดนี้ได้” มลู นธิ สิ ืบฯ
ผจู้ ัดการจอมปา่ “สุดหรือยังล่ะ ถ้ายังไม่สุดมันก็คงยอม ๆ เขาไป แต่ผมน่ังดูรูป
พ่ีสบื ทกุ วัน คุณมาอาสารบั งานนี้ แล้วคุณทา� ดีทสี่ ุดแล้วหรอื
“โปรไฟล์ของผมคอื จอมปา่ ”
ศศนิ ยืนยนั ว่างานส�าคัญท่สี ดุ ในชีวติ คอื ผูจ้ ดั การโครงการจอมปา่ “ผมรู้สึกถึงหน้าท่ีมากกว่าการต่อสู้เพ่ือแม่วงก์ ต่อสู้เพราะมัน
หรือโครงการจดั การพน้ื ท่คี มุ้ ครองอยา่ งมสี ว่ นรว่ มในผืนปา่ ตะวนั ตก เป็นหน้าทข่ี องมลู นิธสิ บื ฯ ที่ต้องทา� ”
ศศินเล่าในวันที่เร่ืองการสร้างเข่ือนแม่วงก์ถูกหยิบยกมาพูดถึง
อกี ครัง้
หน้าท่ขี องคนอนุรักษ์ดจู ะไม่จบลงง่าย ๆ
มนี าคม ๒๕๕๘ 113
