Page 139 - Skd 361-2558-03
P. 139
เร่ือง : วรี ะศกั ร จนั ทรส์ ่งแสง / ภาพ : ประเวช ตนั ตราภริ มย์
รอย “คนภูไพร” ๓๐ ปีดอนผีบิน
บนถนนดนตรีเพ่อื ส่ิงแวดลอ้ ม
สมบตั ิ แกว้ ทติ ย ์ เปน็ หวั หนา้ วงดนตรใี ตด้ นิ แนวสปดี เดทเมทลั Part III
“ดอนผีบิน” ซึ่งเขาก่อตั้งข้ึนพร้อม ๆ “ศูนย์จิตส�านึกส่ิงแวดล้อมโลก อนาคตของสง่ิ แวดลอ้ มเปน็ เรอ่ื งใหญ ่ ไมม่ ใี ครแบกโลกไวค้ นเดยี ว
ภูสันตะวันลับฟ้า” ซ่ึงใช้งานศิลปะ ค่าย และกิจกรรมอ่ืน ๆ อีกรวม ได้ ทางออกคือการปลูกจิตส�านึก ผมใช้ศิลปะเป็นส่ิงเหนี่ยวน�า ให้
เจ็ดอย่างเป็นเคร่ืองมือในการสื่อสารความส�าคัญของธรรมชาติสู่ อสิ ระเขา ทา� ไปจนใจพรอ้ มเราจงึ คอ่ ยแทรกหลกั การตามการสอนแบบ
หัวใจคน โดยการท�าภารกิจทั้งหลายน้ีเขาจะเรียกขานตัวเองใน โบราณทีค่ รใู ช้จิตวิญญาณสอน
นาม “คนภูไพร”
สง่ิ สา� คญั คอื ลกู ไดเ้ หน็ สง่ิ นมี้ คี า่ มากกวา่ ทองคา� เราทา� ทกุ อยา่ ง
Part I เพ่ือดาวดวงน้ี สิ่งท่ีท�ามาอย่างน้อยดาวดวงหนึ่งรับรู้ ภูมิใจที่สุดที่ได้
สอนลกู เรอื่ งสงิ่ แวดลอ้ มจากการทา� เปน็ ตัวอยา่ ง
ที่อยู่ย่ังยืนมา ๓๐ ปี เพราะดอนผีบินไม่ใช่วงดนตรีเพื่อธุรกิจ
แต่เป็นสารคดีดนตรี มันเลยยืนหยัดมาได้จนทุกวันน้ี ท่ามกลางความ Part IV
ผันแปรของโลกดนตรี เร่ืองฝีมือแต่ละวงไม่ค่อยแตกต่างกันหรอก
แต่ต่างกันที่วิสัยทัศน์ แนวคิด การส่ือสารที่ศรัทธาต่อวิญญาณจาก ผมเรียกงานนี้ว่างานอุดมการณ์ ไม่ได้เขียนโครงการ ไม่ได้ขอ
ก้นบ้งึ จติ ใจตนเองอย่างแท้จริง งบประมาณ ไมม่ ีเงินเดือน ตืน่ ขน้ึ มาท�างานพร้อมดวงตะวนั ทา� งาน
ถงึ ๕ ทมุ่ ไมใ่ ชเ่ พอื่ หาเงนิ แตง่ านปกปอ้ งธรรมชาตมิ ใี หท้ �าเตม็ ไปหมด
คนอาจมองดอนผีบินไปต่าง ๆ นานา แต่น่ันไม่ใช่บทสรุป บท ผมก็ไม่รู้ว่าเอาพลังมาจากไหน แต่เคล็ดลับมีจุดเดียว ไปตามเสียง
สรปุ คือ กป่ี ีผา่ นไปจดุ ยืนของเราคือเรอื่ งสิง่ แวดลอ้ มโลก วิญญาณเรียกร้อง
ต้ังแต่ปี ๒๕๒๘ หกอัลบัมต่อเนื่องเราพูดเรื่องส่ิงแวดล้อมท้ังนั้น ผมเชอ่ื วา่ เราเกดิ มาเพอื่ เดนิ ตามวญิ ญาณ ไมใ่ ชต่ ามแบบแผนของ
ไมม่ อี ทิ ธพิ ลทางดนตรจี ากใคร มนั มาจากดนิ นำ้ ปา่ ทงั้ หมด จากนน้ั อกี สงั คม ผมทา้ ทายกบั ชวี ติ วญิ ญาณร่�ารอ้ งหาอะไร ผมจะเปน็ แบบนนั้
๑๓ ปีจึงออกอัลบัมท่ี ๗ UTOPIA ซ่ึงมีสี่ part ท่ีท้ิงช่วงนานเพราะ วญิ ญาณรา่� รอ้ งหาธรรมชาต ิ หาความพอเพยี ง หาทางสายกลาง ผมก็
เราเน้นข้อมูลจริง ไม่เช่นน้ันงานจะไม่หนักแน่น เราใช้พลังของภาค จะอยแู่ บบนน้ั เป็นแบบนนั้ ไม่ได้คิดวา่ ต้องหารายได้
สนามเป็นแรงบันดาลใจ ได้ไปค่าย เจอผู้คน เจอแม่น�้า โอ้ โลกนี้มัน
อลังการ เราได้ยินเสียงของความสุขเปล่งประกายออกมา ก็ถอดเอา ในชีวิตผมไม่เคยคิดว่า พรุ่งนี้จะอยู่อย่างไร ต้องหาเงินเตรียมไว้
เสยี งนน้ั มาเปน็ เสียงเพลง ให้ลูก ต้องซ้ือรถ สร้างบ้าน ไม่เคยเตรียมการ อยู่ไปวัน ๆ แต่รอดได้
ทกุ วนั กค็ ดิ วา่ อาจเพราะความดที เ่ี ราทา� เพอ่ื ดนิ นา้� ปา่ ธรรมชาตเิ ลย
ธรรมชาตเิ ปน็ ตวั กระตนุ้ พลงั ถา้ ไมม่ ธี รรมชาตเิ ราคงท�างานไมไ่ ด้ ชว่ ยค้มุ ครอง ลกึ ๆ แลว้ รสู้ กึ แบบน้ี
Part II น่ีท่ีท�าให้ตั้งหน้าเดินมาได้ เหลียวดูข้างหลังเรา มีผลงานท่ีเป็น
รปู ธรรมฝากไวเ้ ต็มไปหมด ภูมิใจวา่ เราท้งิ ส่ิงทม่ี คี ่าตอ่ แผ่นดนิ ไว้
ผมฝันอยากท�าป้ายปลูกจิตส�านึกสิ่งแวดล้อมติดตามริมถนน
ทั่วจังหวัดน่าน กรมทางหลวงไม่อนุญาตให้ติดตั้ง แต่ตอนนี้เส้นทาง ไมบ่ นั่ ทอนชีวติ วา่ ใกลเ้ กษียณแล้ว หมดพลังแล้ว ผมยึดหลกั วา่
สายนา่ น-ทา่ วงั ผากา� ลงั ขยาย ตน้ ไมอ้ ายุเป็นร้อยปจี ะถูกโคน่ ออกหมด ชีวิตต้องมีความหวังจนกว่าจะถึงจุดสุดท้ายท่ีมันหมดเวลา ศิลปิน
เขาไมน่ กึ ถงึ หวั อกตน้ ไมบ้ า้ ง คดิ แตใ่ นแงค่ วามเจรญิ ในสายตาศลิ ปนิ ฝร่ังอายุ ๗๐ ยังเล่นดนตรี น่ันคือชีวิตท่ีมีความหวัง น่ีคือปรัชญา
เรามองวา่ เอาตน้ ไมไ้ วไ้ ดไ้ หม เปน็ อโุ มงคแ์ หง่ เมอื งนา่ น ถนนอาจตอ้ ง และการดา� เนนิ ชวี ติ ของผม
แคบอยชู่ ว่ งหน่ึง แตก่ จ็ ะเปน็ ทีโ่ รแมนติก
มนี าคม ๒๕๕๘ 137
