Page 146 - Skd 361-2558-03
P. 146
เรอื่ ง : วรี ะศักร จันทรส์ ่งแสง / ภาพ : ประเวช ตันตราภิรมย์
รม่ ธรรม (ชาติ) ในวัดปา่ หนองไผ่
ท่านสาธุชนทัง้ หลาย เพราะพระป่าขาดปา่ ไม่ได ้
เราบวชในวัดป่า ครูบาอาจารย์อยู่กับป่า ธุดงค์ ไปในป่า เห็น ต่อไปจะไปหาดไู ม้ใหญ่ ดปู า่ ตอ้ งไปดูในวดั ปา่
ป่าเขามาทั่วหมดแล้ว ท้ังป่าตามธรรมชาติ ป่าที่ถูกท�าลาย ป่าท่ีปลูก พระป่าอยู่ป่าเราต้องรักษาป่า ป่ากับพุทธศาสนาเป็นของคู่เคียง
ขึ้นใหม่ ก็ได้เปรียบเทียบว่าป่าด้ังเดิมน้ันชุ่มช้ืนจนจุดไฟไม่ติด ไฟป่า แยกจากกนั ไมไ่ ด้ อยใู่ นป่าจะรูส้ กึ ถงึ ความสงดั สงบ พระเปน็ ผู้ปฏิบตั ิ
ไม่มีโอกาสเกิด สัตว์ต่าง ๆ ก็ได้อาศัยและเป็นตัวกระจายพันธุ์พืช คน ธรรมที่แสวงหาความเงียบสงัดภายนอก เพื่อเข้าหาความสงบภายใน
กไ็ ด้อาศัย พระป่าก็ได้อาศัยสมุนไพรจากปา่ นแ่ี หละ ใหข้ า้ งนอกจะชว่ ยเสรมิ ขา้ งใน เราจะมาทา� ความเพยี ร มาอบรมจติ ใจ
สว่ นปา่ ทปี่ ลกู ใหม ่ ไฟปา่ เกดิ ขน้ึ งา่ ย โดยเฉพาะโครงการทฆี่ า่ ไมเ้ ดมิ มาหาความสงบ มนั กส็ งบไดง้ า่ ย ตา่ งจากทเี่ ราอยใู่ นเมอื ง อยใู่ นความ
แล้วปลูกใหม่ ส่วนใหญ่ไม่ผ่านแล้ง ไม้ปลูกต้นขนาดแขนโดนไฟไหม้ คลกุ คลี มแี ต่เพ่มิ อารมณใ์ นจิตในใจ สมั ผัสอะไรกค็ ิดปรงุ ออกไป
ทเี ดยี วตาย แตท่ ขี่ นึ้ จากเมลด็ ตน้ เทา่ นวิ้ กอ้ ย ไฟไหมข้ าดหาโคนไมเ่ จอ การได้สัมผัสความเยือกเย็นภายนอก เมื่อมาท�าความเพียรไม่ว่า
พอฝนตกกเ็ กิดข้ึนมาอกี เพราะระบบรากมันหยัดลึกหนาแนน่ แลว้ นั่งภาวนาหรือเดินจงกรม มันสงบได้ง่าย นักปฏิบัติท่านจึงชอบป่า
ป่าที่คนสร้างขึ้นบางทีก็ผิดธรรมชาติ เอาไม้ต่างถ่ินมาปลูก หรือ ต้ังแต่พระพุทธเจ้าเป็นต้นมา พระองค์มาตรัสรู้ในป่าทั้งที่เป็นโอรส
ถูกถิ่นแต่ไม่หลากหลาย ไม่มีความเกื้อกูลกัน ก็เป็นป่าสมบูรณ์ไม่ได้ พระราชามหากษตั รยิ ์ พระองคป์ ระสตู ใิ นปา่ สอนธรรมกส็ อนอยใู่ นปา่
ป่าทจี่ ะสมบรู ณไ์ ด้ตอ้ งปลอ่ ยตามธรรมชาติของมนั ดังพุทธพจน์ที่ว่า “เธอบวชเข้ามา จงหารุกขมูลร่มไม้ชายป่า เชิงเขา
การจะรักษาธรรมชาติไว้ให้ดีที่สุด พยายามอย่าไปเปล่ียนแปลง เงอื้ มถา�้ ปา่ รกชฏั เรอื นรา้ งเรอื นวา่ ง เปน็ ทอี่ ยทู่ อี่ าศยั ตลอดชวี ติ ของเธอ
มัน เม่ือเตียนไปแล้วการปลูกใหม่อาจท�าได้แค่ความสวยงามเหมือน เถิด เพราะสถานที่เช่นนั้นเงียบสงบ ไม่คลุกคลีพลุกพล่านเกลื่อนไป
จัดสวน แต่สภาพธรรมชาติหมดไปแล้ว ด้วยกิจการงาน เป็นสถานท่ีท่ีคนท่ัวไปเขาไม่ปรารถนา แต่เหมาะสม
พระป่าเราเวลาจะปลูกสร้างอะไร เราก็เจาะลงไปเฉพาะตรงนั้น ส�าหรับเธอ เป็นท่ีอยู่ที่อาศัยเพ่ือประพฤติปฏิบัติช�าระจิตใจของเธอได้
อย่างรอบกุฏิก็ปล่อยตามธรรมชาติ ขอเฉพาะทา� ทางเดินแคบ ๆ นอก ในสถานท่เี ชน่ นน้ั ”
นน้ั กเ็ ปน็ ของตน้ ไมเ้ ปน็ ปา่ รกตามเรอื่ งตามราว หรอื หาเมลด็ พนั ธม์ุ าใส่ กระทั่งปรินิพพานพระองค์ก็ปรินิพพานในป่า แล้วอนุชนรุ่นหลัง
เพม่ิ บ้าง จะปฏิเสธว่าป่าไม่ส�าคัญได้อย่างไร ไม่เช่นน้ันพระศาสดาคงไม่อยู่แต่
ป่าแถวนี้แต่ก่อนแดดส่องไม่ถึง เราเดินเข้าไปมีไอเย็นออกมา ในปา่
เหมอื นเวลาเปดิ ตเู้ ยน็ เดย๋ี วนสี้ ภาพทว่ี า่ นนั้ พระป่าคือผู้มุ่งเน้นในการปฏิบัติจึงให้
หายไปหมดแล้ว เหลือแต่ในเขตวัด น่ีเรา ความส�าคัญกับป่า หวงแหนป่าท่ีสุด ดูแล
ดูแลอยู่ ๖๐๐ กว่าไร่ กลายเป็นป่าชุมชนท่ี พระอาจารย์สุธรรม สุธัมโม เป็นชาวระยอง ป่าอย่างดีที่สุด เปรียบว่าเป็นมหาวิทยาลัย
ชาวบ้านมาหาเห็ด หาหน่อไม้ ไม่ต้องเข้า หลังอปุ สมบทเมอ่ื อายุ ๒๑ ป ี ไดพ้ า� นกั จ�าพรรษากับ ธรรมะ
ตลาด นอกเขตออกไปเราไมม่ ีอา� นาจ พระอาจารย์ฝ่ายธรรมยุติในวัดป่าหลายแห่ง กระท่ัง
มาต้ังวัดป่าหนองไผ่ อ�าเภอเมืองสกลนคร เม่ือ ๓๐ จะศึกษาทางโลกก็ไปมหาวิทยาลัย
อีกไม่นานเท่าไร เห็นป่าที่ไหนแสดง กวา่ ปที ผ่ี า่ นมา พรอ้ มกบั การรกั ษาปา่ เกอื บ ๗๐๐ ไร่ แต่หากต้องการศึกษาธรรมะ เข้าป่ามาเลย
ว่าที่น่ันแหละท่ีอยู่ของพระ นอกนั้นจะเป็น ในบรเิ วณวดั จนทกุ วนั นจี้ ะสมั ผสั บรรยากาศปา่ ไพร ธรรมชาตจิ ะสอนใหค้ ุณเอง
สวน ป่าธรรมชาติจะเหลืออยู่แต่ในวัด ไดต้ ้ังแต่ปากทางเขา้ สูว่ ัด เจรญิ พร
144 มีนาคม ๒๕๕๘
