Page 176 - Skd 373-2559-03
P. 176
เพ่อื เป็นการสรา้ งฐานลกู คา้ และตัดกำ� ลังฝ่ายตรงขา้ ม ส่วนประดับ “ร้านเราที่น่ีมีหน้าที่เป็นเพียงโรงงานประกอบต่ีจู้
สุดท้ายน่ันเป็นเหตุท่ีผมต้องยอมพ่ายแพ้ต่อ “อากู๋” ที่ให้ เล็ก ๆ ไมข้ องเราสัง่ มาจากโรงไม้ทชี่ ลบุรี เขาก็ตัดช้นิ ส่วนและทา
สีแดงมาให้เสร็จแล้วนะ เราแค่มาประกอบและลงสีทอง ตรงน้ี
ข้อมลู หลากหลายเกนิ กว่าจะจับประเด็นเช่ือได้ลง เปน็ หนา้ รา้ นเลก็ ๆ ใหค้ นแวะมาด ู มาซอื้ ” พอ่ี รพรรณเลา่ เสน้ ทาง
แม้เทคโนโลยีจะสามารถค้นหาข้อมูลได้กว้างไกลและ ของอตุ สาหกรรมต่ีจูเ๋ อ๊ียคร่าว ๆ ใหผ้ มฟังอย่างเปน็ กนั เอง
เจาะลกึ เพยี งใด แตก่ ไ็ มอ่ าจสรา้ งฐานความเชอื่ จรงิ แทข้ องตจี่ เู๋ อย๊ี หลงั จากทค่ี ยุ กนั ไปสกั พกั กพ็ บวา่ พอี่ รพรรณไมใ่ ชเ่ จา้ ของ
ให้ผมได้เลย เสมือนอยู่ในป่าที่อุดมสมบูรณ์ แต่ไม่มีผลไม้ท่ีเรา กจิ การ เปน็ หวั หนา้ ลูกจ้างที่ประจ�ำร้านอย่สู าขานเ้ี ท่านั้น อาจเลา่
ตอ้ งการจะกนิ ทม่ี าที่ไปอะไรไม่ไดม้ าก
ดังน้ันผมจ�ำต้องรีบถอดสายปลั๊กไฟโน้ตบุ๊กและออกไป พอ่ี รพรรณจงึ แนะนำ� ใหผ้ มไปหา อามา่ อศิ รา เจา้ ของรา้ น
หาค�ำตอบผ่านสายตาของตนจรงิ ๆ ตวั จรงิ ทป่ี ระจ�ำรา้ นสาขาใหญ ่ ตรงขา้ มตลาดสดส�ำเหร ่ เขตธนบรุ ี
เตช้อ่ืองแไมลย่ว้ วอา่ ม “เลอา่าม่า” ก่อนท่ีผมจะเดินทางไปหาอาม่า พี่อรพรรณบอกทิ้งท้าย
ว่า ปรกติอาม่าแกใจดีมาก แต่ไม่รู้ว่าจะยอมเล่าเรื่องตี่จู้ให้ฟัง
กรุงเทพมหานคร เวลาเราขับรถไปในเขตเมืองมักจะเห็น หรอื เปล่านะ
ตึกแถวเดิม ๆ ท่ีมีแสงสว่างไสวด้วยสีแดงของศาลเจ้าต่ีจู๋เอ๊ีย
จ�ำนวนมากมายจนกองพะเนิน คล้ายถูกเทกระจาดไปตามพื้น ระหว่างเดินทางผมก็ได้แต่คร้ึมอกครึ้มใจไว้ก่อนว่า หาก
ทางเท้าริมถนน ภาพเหล่าน้ีผ่านตาผมบ่อยครั้งแล้วก็ผ่านไป อาม่าใจดตี ้องเล่าเร่ืองใหฟ้ งั ทุกเรือ่ งแน ่ ๆ
ไมไ่ ดเ้ กบ็ มาสนใจอะไร
และแล้วเม่ือมาถึงร้านเด่นเจริญสาขาใหญ่ พอผมเอ่ย
รา้ นขายตี่จูเ๋ อย๊ี พวกนัน้ อยู่ทไี่ หน เพียงค�ำว่าขอสัมภาษณ์ส้ัน ๆ เท่าน้ัน อาม่าอิศราก็ไล่ตะเพิดผม
จากการสืบหาข้อมูล พบว่าแหล่งท่ีคนจีนรุ่นพ่อของเรา ออกมาอยา่ งไม่ไยดี
นิยมหาซื้อตี่จู๋เอี๊ย ได้แก่ ตลาดสามย่าน ตลาดพลู ฝั่งตรงข้าม
สถานีดับเพลิงบางยี่เรือ และที่สุดท้ายคือ ถนนพลับพลาไชย ติด “เปน็ ความลับของรา้ น คนจนี ไม่มีใครเขาเลา่ ใหฟ้ ังหรอก
มลู นิธิปอ่ เต็กตง๊ึ ในยา่ นเยาวราช ไอต้ ๋”ี
แต่เพ่ือความง่ายและใกล้ชิดคนที่ใช้ชีวิตกับต่ีจู๋เอ๊ียโดย
ตรง ผมเลือกเดินทางตามรอยที่พ่อของผมได้เดินมาก่อนหน้าน้ี คำ� พดู ของอามา่ ทำ� เอาความหวงั ทน่ี ำ� มาจากรา้ นกอ่ นหนา้
แต่พ่อไม่แนะน�ำร้านที่เพิ่งซื้อมาเพราะได้แขวนป้ายเป็นศัตรูกัน ของผมพังทลายไปในทนั ที
หลงั จากที่ควักเงนิ เสยี ใหไ้ ป
“รา้ นเดน่ เจรญิ ” เปน็ รา้ นขายตจ่ี เู๋ อยี๊ ทต่ี งั้ อยรู่ มิ ถนนเอกชยั น่ันท�ำให้ผมนึกถึงค�ำของพ่ีอรพรรณท่ีเตือนไว้ตั้งแต่
ในเขตจอมทอง พ่อแนะน�ำให้ผมมาสัมภาษณ์เจ้าของร้านเพราะ ต้นทาง ว่าการหอบความเชื่อมาเต็มกระเป๋ามากไป บางทีอาจ
เคยขบั รถมาตอ่ รองราคากบั รา้ นน ี้ และพบวา่ เจา้ ของรา้ นอธั ยาศยั ท�ำใหต้ ัวหนกั จนลน่ื ลม้ หัวแตกได้นะไอ้ต…ี๋
ด ี ถงึ แม้พ่อจะไมไ่ ด้เสียสตางคใ์ ห้
พอ่ี รพรรณ เตชปู กรณ ์ หญงิ วยั กลางคนทด่ี รู า่ เรงิ ออก เ“ชเจอ่ื า้ เแพรรกา”ะวา่ เปน็
มาตอ้ นรบั ผมอยา่ งเตม็ ท ่ี และเมอ่ื ทราบวา่ ผมมาเกบ็ ขอ้ มลู แกจงึ
ได้พาผมเดนิ ชมการท�ำงานหลงั รา้ นตจ่ี ู้ตกึ แถวสองคูหา “รสู้ กึ ดนี ะ ทำ� บา้ นใหเ้ จา้ ทอี่ ย ู่ คลา้ ย ๆ วา่ ทำ� แลว้ กจ็ ะไดบ้ ญุ ”
สิ่งท่ีผมพบข้างหลังร้านขายตี่จู๋เอ๊ียที่หน้าตาธรรมดา ค�ำกล่าวแบบเขิน ๆ จาก ลุงเรืองศักด์ิ สรรค์ธีรภาพ
พบเหน็ ไดท้ ว่ั ไปนนั้ เปน็ โกดงั ขนาดยอ่ มทมี่ สี ว่ นประกอบตา่ ง ๆ ของ
ตจี่ เู๋ อย๊ี เรยี งเปน็ ชน้ั ในแนวตง้ั คลา้ ยคอนโดฯ ถาดอาหารในรา้ นสกุ ้ี เจ้าของร้าน “จิบฮั้ว” ร้านขายตี่จู๋เอี๊ยบนถนนพลับพลาไชย
ส่วนกองช้ินส่วนนนั้ มีความสูงเกอื บ ๆ เท่าตัวคน ย่านเยาวราช ลุงแอบกระซิบยืนยันกับผมเองเลยว่า ร้านน้ี
สแี ดงของสว่ นประกอบตจี่ เู๋ อยี๊ ทวั่ โกดงั นนั้ สรา้ งความรสู้ กึ เป็นเจ้าแรกของเมืองไทยที่ท�ำต่ีจู๋เอ๊ียขาย ปีน้ีแกอายุถึง ๗๕ ปี
แสบตา อันเป็นผลเน่ืองมาจากแสงไฟนีออนบนเพดาน ช่าง ขัดกบั ความกระฉับกระเฉงของเจ้าตัวท่ผี มไดเ้ หน็
ทกุ คนขะมกั เขมน้ ทำ� งานสดุ ฤทธ ์ิ ทง้ั ประกอบชน้ิ สว่ น ลงสที องบน
หลงั อกหกั จากอาม่าท่รี ้านเดน่ เจรญิ แถวส�ำเหร ่ ผมก็เดนิ
ทางไปยังร้านขายตีจ่ เู๋ อีย๊ ท่ียา่ นตลาดพลู แล้วกอ็ กหกั อกี ซ้�ำสอง
สดุ ทา้ ยผมกม็ าพบรา้ นจบิ ฮว้ั จากการสมุ่ กระโจนเขา้ ไปขอ
สัมภาษณ์แบบแมน ๆ ใส่ร้านขายต่ีจู๋เอ๊ียในย่านน้ัน น่ันท�ำให้ได้
ท�ำความร้จู กั กบั ลงุ เรืองศกั ดิ์
“สมัยก่อนป่ยู ่าตายายของผมเปน็ ชา่ งไม ้ ท�ำต ู้ โตะ๊ อะไร
174 มนี าคม ๒๕๕๙
