Page 187 - Skd 373-2559-03
P. 187
หฤโหดเขา้ เส้นชัยสำ� เรจ็ ๘๔ คน จาก ๒๘๖ คน เทคนิคกัดกล้วยไว้ในกระพุ้งแก้มสองข้าง ส่วนท่ีเหลือก็ถือวิ่งไปด้วย
นักว่ิงเด่ียว ๕๐ กิโลเมตร เข้าเส้นชัย ๔๐๒ คน จากท้ังหมด และค่อย ๆ ให้ส่วนในกระพุ้งแก้มไหลผ่านคอ เป็นวิธีที่ได้ผลทีเดียว
เมอื่ ผา่ นหลกั ๓๕ กโิ ลเมตร หมดสนิ้ แรงทจี่ ะวงิ่ ขน้ึ ทางลาดชนั โชคด.ี ..
๕๘๗ คน หนึ่งในนั้นเป็นผม หากเอ่ยถึงอันดับที่เข้าก็จะดูหล่อเกินไป ทางราบบางช่วงและขาลงเนินสามารถกัดฟันวิ่งส�ำเร็จ (เรียกว่าใช้
เพราะหน้างานจริง ๆ ควรนิยามอย่างตรงไปตรงมาท่ีสุดว่าเป็นการวิ่ง แรงโน้มถ่วงช่วยจะเหมาะกว่า) ผ่าน ๔๐ กว่ากิโลเมตร แต่ละก้าว
ท ่ี “ถ่อสังขารเขา้ เสน้ ชยั ” ทง้ั หมดแรงหมดรูปในความรู้สกึ ตวั เอง ช่างโหดร้าย กล้ามเนื้อขาทุกส่วนเจ็บ ล้า ตึงเครียด พร้อมจะเป็น
ตะคริวทุกเม่ือ เนอ่ื งจากโหมงานหนักเกนิ
เมื่อเริ่มแรกผ่านเนินสูงชันไป ๔ ลูก ผมยังพอว่ิงเหยาะ ๆ ขึ้น
ไปไหว แตพ่ อถงึ เนนิ ท ี่ ๕, ๖, ๗ กต็ อ้ งเดนิ สลบั วง่ิ หลงั จากนนั้ เนนิ สงู นึกถึงไม้เท้าเดินป่า (trekking pole) น่าจะใช้งานได้ดีใน
ต�่ำอีกรว่ ม ๒๐ ในเวลา ๕ ชั่วโมงทเ่ี หลือกต็ ้องใชว้ ธิ เี ดนิ จำ�้ ขนึ้ เท่าน้นั สถานการณ์น้ี แต่ราคาแพงลิ่วและขัดหลักการเป็นนักว่ิง minimalist
ของตวั เอง
การบริหารพลังงานส�ำรองถือเป็นข้อส�ำคัญต้น ๆ ของการวิ่ง
ระยะไกล ผมเคยคิดว่าในการว่ิงระยะใด ๆ หากเราสามารถวิ่ง คนเราอาจหมดแรงจะไปต่อได้จริง ๆ ไม่ใช่แค่รู้สึกหมดแรง
“ครง่ึ ทางหลงั ” ไดเ้ รว็ กวา่ “ครง่ึ ทางแรก” นนั่ แสดงวา่ เราฟติ วางแผนดี และนนั่ คอื ขดี จำ� กดั ทผ่ี มคน้ พบและเรยี นร ู้ มนั ลม้ ลา้ งความคดิ เดมิ ทวี่ า่
และจะเป็นการว่ิงที่สนุก ถ้าเวลาครึ่งหลังตกลงไปกว่าครึ่งแรก ก็ตรง ถ้าอยากวิ่ง ๕๐ หรือ ๑๐๐ กิโลเมตร ก็ต้องซ้อมให้หนัก ซ้อมหลาย ๆ
กันข้ามและเป็นการวิ่งท่ีขาลาก แต่ส�ำหรับอัลตรามาราธอน วิ่งกัน รูปแบบ ท้ังว่ิงขึ้นเขา วิ่งเร็ว ว่ิงยาว รวมถึง cross training เช่น
เป็นวันคร่ึงวันแล้วผมไม่แน่ใจ... ปั่นจักรยาน เล่นเวต ว่ายน้�ำ โยคะ กระโดดเชือก ฯลฯ เมื่อซ้อมหนัก
กค็ งว่ิงได้
ถ้าไม่นับนักว่ิงจอมอึดระดับแนวหน้า นักว่ิงอย่างเรา ๆ ต่อให้
ซอ้ มมาหนกั แคไ่ หน หลงั จากใชพ้ ลงั งานไป ๓-๔ ชว่ั โมงทา่ มกลางแดด นักว่ิงระยะทาง ๕๐ หรือ ๑๐๐ กิโลเมตรท่ี DNF ผมเชื่อว่า
จัด (คร่าว ๆ ว่าได้ระยะทาง ๒๕ กิโลเมตร) ก็ต้องโรยแรงขาล้ากัน ซ้อมมาดีทุกคน หากแต่ระหว่างทางเราเผชิญปัญหาเฉพาะหน้าแตก
ทกุ ราย แลว้ อีกครึง่ ทางจะทำ� เวลาได้อย่างไร ต่างกัน และเมื่อแต่ละคนเจอช่วงเวลาเลวร้ายท่ีสุดของวัน เราต้ังรับ
และตัดสนิ ใจตา่ งกัน ถา้ ผา่ นชว่ งเวลานน้ั ไปไดก้ ็ไดไ้ ปตอ่
จริงอยู่เรามีการเติมพลัง ไม่ว่าน�้ำ เกลือแร่ หรือผลไม้ ท่ีฝ่าย
ผู้จัดเตรียมไว้ให้เป็นระยะ นอกจากน้ีนักวิ่งอัลตราฯ จะมีเป้น�้ำ และ หลังจากวิ่งเสร็จใหม่ ๆ ผมพูดไม่ค่อยออก ไม่อาจกลืนข้าว
สามารถฝากสัมภาระส่วนตัวที่จุดเช็กพอยต์ทั้งห้าจุด ซึ่งหลัก ๆ ก็เป็น ผา่ นคอ (จากคำ� แนะนำ� ทถี่ กู ตอ้ งคอื ควรฝนื กนิ ใหไ้ ด)้ นง่ั ตวั ตรงล�ำบาก
ของกินเพิ่มพลัง แต่เม่ือเราว่ิงมาเหน่ือยแทบขาดใจ อากาศร้อนระอุ และขาอ่อนล้าชนิดที่ว่าหากก้าว ยก หรือวางขาผิดจังหวะ กล้ามเน้ือ
ใครจะกินลง นักว่ิงแทบทุกคนจะกินแค่เจลพลังงานที่พกติดตัว จะกระตกุ ตะคริวจับทันท ี แตไ่ มก่ ่ีชั่วโมงรา่ งกายกฟ็ ้ืนตัว
และน�้ำ เกลือแร่ กล้วยหอม แตงโม ของส่วนกลางเท่าน้ัน น้อยคน
ทจี่ ะควกั ขนมปงั ในเป้ออกมากนิ โดยสรุปเวลาเฉียด ๘ ชั่วโมง หรือหนึ่งในสามของวันบนเทรล
๕๐ กิโลเมตร ผมคงท�ำได้แค ่ “กระแทกขดี จ�ำกดั ” เทา่ น้นั ยังหา่ งไกล
เมื่อถึงจุดพัก แค่จิบน�้ำกับเกลือแร่ก็เปลืองเวลาไปมาก หาก จากค�ำว่า ก้าวข้าม มากนกั
จะกินกล้วยหอมก็ต้องขย้อนเข้าไปอย่างฝืดคอ แต่มันจำ� เป็น ผมใช้
มีนาคม ๒๕๕๙ 185
