Page 184 - Skd 373-2559-03
P. 184
โลกใบใหม่ ภคั วดี วีระภาสพงษ์
อำ� เภอเดหซ์ าบซ ์ (Deh Sabz) ตง้ั หา่ งจากกรงุ คาบลู ไปทางตะวนั ออกเฉยี งเหนอื ประมาณ ๓๐ ไมล ์
ทน่ี ดี่ เู หมอื นไมต่ า่ งจากหมบู่ า้ นอน่ื ๆ ในอฟั กานสิ ถาน ผลจากสงครามยดื เยอื้ และการครองอำ� นาจของกลมุ่ ตาลบี นั
ทง้ิ ไวแ้ ตค่ วามยากจน
แในสองฟัเรกอื างนรสิอถงแาหนง่ ความหวงั
กระนั้นทุกเช้าในหมู่บ้านนี้เด็กนักเรียนหญิงมากกว่า ๔๐๐ คน ผูห้ ญงิ ที่ไมล่ ืมบ้านเกดิ
จะเดนิ มาทโี่ รงเรยี นศนู ยก์ ารศกึ ษาซาบลู ี (Zabuli Education Center)
ด้วยใบหน้าร่าเริงและดวงตาเป็นประกาย เมื่อถึงหน้าประตูจะมีครู ราเซีย จาน (Razia Jan) เกิดในอัฟกานิสถาน แต่ย้ายไปอยู่
ยืนตรวจกระเป๋านักเรียนทุกคนเพื่อค้นหาวัตถุระเบิด ตั้งแต่เช้าก่อน สหรัฐอเมริกาต้ังแต่ปี ๒๕๑๓ ชีวิตของเธอสุขสบายดี เป็นเจ้าของ
โรงเรียนเปิดครูจะตรวจตราทุกห้องเรียนว่าไม่มีแก๊สพิษ จากนั้นผู้ กจิ การตดั เยบ็ เสอื้ ผา้ และรา้ นซกั แหง้ เลก็ ๆ ในเมอื งดกั ซบ์ วิ ร ี (Duxbury)
อำ� นวยการหรอื ครใู หญจ่ ะดมื่ นำ้� จากบอ่ นำ�้ และรอ ๑๐ นาท ี เมอ่ื มน่ั ใจ รฐั แมสซาชเู ซตส ์ เธอเปน็ ประธานสโมสรโรตารขี องเมอื งนมี้ านานกวา่
ว่าไม่มียาพิษแล้วจึงค่อยตักน้�ำจากบ่อใส่ถังน�้ำดื่มและยกไปไว้ใน ๒๐ ปดี ว้ ย
ช้ันเรยี น
หลงั จากเหตกุ ารณว์ นิ าศกรรม ๑๑ กนั ยายน ๒๕๔๔ ตามดว้ ย
โรงเรียนนี้จ�ำต้องรอบคอบและระมัดระวังการถูกจู่โจมทำ� ร้าย สงครามอัฟกานิสถาน ราเซียสะเทือนใจกับโศกนาฏกรรมท่ีเกิดแก่
เพียงเพราะเหตุผลประการเดียว น่ันคือที่นี่เป็นโรงเรียนหญิงล้วนแห่ง พลเรือนทั้งชาวอเมริกันและชาวอัฟกานิสถานในบ้านเกิด เธอจึงใช้
เดียวในภูมิภาคน้ันของอัฟกานิสถาน ประเทศที่ผู้หญิงมีชีวิตยาก ร้านเล็ก ๆ ของตนเป็นศูนย์กลางการรับบริจาคและส่งสิ่งของบรรเทา
ล�ำบากที่สุดแห่งหน่ึงในโลก ผู้หญิงอัฟกานิสถานส่วนใหญ่ถูกห้าม ทุกข์ไปท่ีอฟั กานิสถาน เมือ่ กลับไปเยอื นมาตภุ มู ิจึงตระหนกกบั ความ
ไม่ให้เรียนหนังสือและมักถูกจับแต่งงานแบบคลุมถุงชนต้ังแต่อายุ เปลยี่ นแปลงทเ่ี กดิ ขน้ึ โดยเฉพาะชะตากรรมของผหู้ ญงิ ทถ่ี กู กดขอ่ี ยา่ ง
๑๒ ปี ไม่มีสิทธ์ิไม่มีเสียง ต้องอยู่แต่ในบ้าน และจะออกจากบ้านได้ มาก ดว้ ยในสมยั กอ่ นทเ่ี ธอจะยา้ ยไปสหรฐั อเมรกิ า ผหู้ ญงิ อฟั กานสิ ถาน
ตอ่ เมื่อมผี ชู้ ายในครอบครวั พาไปเทา่ นนั้ ไม่ได้ถูกกีดกันแบ่งแยกแบบน้ี เธอเล่าว่า “เด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิง
ได้รับการปฏิบัติเหมือนกัน เราไปโรงเรียน ไปขี่จักรยานเล่น เราสวม
ทว่าซาบูลีกลับเป็นโรงเรียนที่ประสบความส�ำเร็จมากท่ีสุด กระโปรง แตไ่ ม่เคยต้องคลมุ ศรี ษะปิดหนา้ เลย”
แห่งหน่ึง มีช้ันเรียนตั้งแต่อนุบาลถึงเกรด ๑๒ นักเรียนมีอัตราการ
เรยี นจบสงู ถงึ รอ้ ยละ ๙๖ แมร้ อ้ ยละ ๗๕ มาจากครอบครวั ยากจนทม่ี ี เมื่อเธอทราบข่าวว่ามีอาคารประวัติศาสตร์ท่ีเคยเป็นโรงเรียน
รายได้น้อยกว่า ๑ ดอลลาร์สหรัฐต่อวัน คุณภาพการเรียนการสอน ชายในหมู่บ้านถูกท้ิงร้าง จึงเริ่มวางแผนโครงการซ่อมแซมอาคารน้ี
เทียบเท่าตะวันตก เวลาเรียนวันละ ๕.๕ ช่ัวโมง หรือ ๑๘๒ วันต่อป ี เพอ่ื เปดิ เปน็ โรงเรยี นสำ� หรบั เดก็ ผหู้ ญงิ แตต่ อ้ งใชท้ นุ จำ� นวนมาก ดว้ ย
ชั้นเรียนขนาดใหญ่สุดมีนักเรียนแค่ ๒๕ คน มีห้องคอมพิวเตอร์และ ความช่วยเหลือจากครอบครัวและสมาชิกสโมสรโรตารีในเมืองเล็ก ๆ
หอ้ งทดลองวิทยาศาสตร์ รฐั มนตรกี ระทรวงศกึ ษาธิการอฟั กานสิ ถาน ชายฝั่งทะเลท่ีเธออาศัยอยู่ ราเซียเริ่มระดมทุนเพ่ือสร้างฝันให้เป็นจริง
เคยชมเชยวา่ น่คี อื โรงเรียนท่ ี “สมบรู ณแ์ บบ” แต่การท�ำงานขา้ มประเทศไม่ใช่เรื่องงา่ ย โชคดที ไี่ ดร้ บั ความชว่ ยเหลือ
จากผู้หญิงอีกสองคน น่ันคือ อาซีซา โมฮัมมัด ดาอุด (Aziza
จุดเร่ิมต้นของโรงเรียนมาจากผู้หญิงคนหนึ่งและเหตุการณ์ Mohamad Dauod) เจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างในกรุงคาบูล ผู้
๙/๑๑
182 มีนาคม ๒๕๕๙
